Το ξεκοιλιασμένο από τις φλόγες Αττικόν για πολλούς δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια αισθητικής τάξεως. Οπως και η έρημη μετά τη δύση του ηλίου Σταδίου, τα φανάρια της Τροχαίας που δεν λειτουργούν και τα ίχνη της καταστροφής παντού. Οπως και οι μαυρισμένες προσόψεις των νεοκλασικών. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έλεγαν οι ίδιοι αν κάποιοι εμπόδιζαν την Πυροσβεστική που θα προσπαθούσε να προσεγγίσει για να σβήσει τη φωτιά στο δικό τους σπίτι. Ας πούμε ότι είναι μια λεπτομέρεια ψυχολογικής φύσεως η οποία δεν έχει και τόση σημασία.
Σημασία αντιθέτως έχει να αναρωτηθούμε όλοι μαζί πόσα και πόσο μπορεί ακόμη να αντέξει η Αθήνα. Πόσες καταστροφές, πόσες λεηλασίες, πόση ανυπαρξία; Γιατί κάθε εμπρησμός είναι και ένα κομμάτι ανυπαρξίας που φυτρώνει ανάμεσά μας.
Οπως και σημασία έχει να αποφασίσουμε τι έχει απομείνει ζωντανό σ’ αυτήν την πόλη, τι από την Αθήνα είναι ακόμη Αθήνα για να μπορέσουμε να το προστατεύσουμε. Και δεν μιλάω για τα μεγαλόπνοα σχέδια ανάπλασης που τον χειμώνα του 2012 μοιάζουν με οργανωμένη παράνοια επί χάρτου. Οπως και δεν μιλάω για την αδυναμία της Αστυνομίας να επιχειρήσει αποτελεσματικά. Εκεί το παιχνίδι έχει χαθεί και δυστυχώς πρέπει να το πάρουμε απόφαση.
Μιλάω για την ενεργοποίηση των κατοίκων αυτής της πόλης, όσων ακόμη έχουν απομείνει, όσων δεν θέλουν να κυκλοφορούν σε ένα άδειο καύκαλο από αδρανή υλικά, όσων ακόμη έχουν το θάρρος ή τη διάθεση να βγαίνουν απ’ το σπίτι τους. Οσων ακόμη αισθάνονται πολίτες και όχι ερημίτες. Οσων ακόμη μπορούν να αγανακτήσουν για την κυνική αδιαφορία με την οποία όλοι μαζί αντιμετωπίζουμε την καταστροφή της εδώ και δεκαετίες. Οσων ακόμη δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι τα παιδιά της Αθήνας, σε πρώτη ευκαιρία, θα βάζουν μια κουκούλα και θα αρχίζουν να καίνε παρέα με τις συμμορίες των πλιατσικολόγων. Γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Γιατί δεν μας ενδιέφερε να τους μάθουμε να αγαπούν την πόλη της ζωής τους.
Την περασμένη Κυριακή δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές. Είχαμε θρηνήσει όμως τον Μάιο του 2010 στη Μαρφίν και μόνο η επένδυση στην καλή μας τύχη μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε πως δεν θα θρηνήσουμε αύριο ή μεθαύριο. Την κοινή μας ζωή όμως πότε θα τη θρηνήσουμε; Η κατάντια της Αθήνας έχει μετατρέψει την πόλη μας στο κενοτάφιο της κοινής μας ζωής.
Πολλοί πιστεύουν ότι η Αθήνα είναι μια πόλη που, ούτως ή άλλως, είναι φτιαγμένη για να κάνει στους κατοίκους της τη ζωή δύσκολη. Κτίρια χωρίς χαρακτήρα, χτισμένα από ανθρώπους που ήθελαν να ξεχάσουν το παρελθόν τους. Και άπειρη εγκατάλειψη, αδιαφορία ανάμεσα στα τελευταία ίχνη μιας ομορφιάς η οποία διεκδικεί την αξιοπρέπεια των γηρατειών της. Γιατί όσοι κόπτονται για την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια και τη συλλογική της ταπείνωση δεν ξεκινούν από την προστασία του χώρου της κοινής μας ζωής;
Στις ακόμη δυσκολότερες ημέρες που θα ζήσουμε, η πόλη είναι ο χώρος υποδοχής της αλληλεγγύης μας, αν και όποτε αυτή ξεπεράσει τα περιορισμένα όρια της φιλανθρωπίας. Και αν δεν της ξαναδώσουμε τη ζωή που της πήραμε, τότε η ίδια η πόλη θα μας εκδικηθεί, θα μας αφήσει μόνους στον ασφυκτικά στενό χώρο της καταθλιπτικής μας μοναξιάς.