Προφανώς η πρόσφατη ήττα του Ντόναλντ Τραμπ είχε μεγαλύτερη σημασία για την πορεία του πλανήτη στο σύνολο του αλλά και της "ευρωατλαντικής συμμαχίας".
Όσον αφορά την Ευρώπη, όμως, η σημερινή ημέρα οπότε και θα υπερψηφισθεί και από το ιταλικό Κοινοβούλιο η νέα κυβέρνηση Ντράγκι είναι ιστορική.
Αντιλαμβάνομαι τις ενστάσεις, καθώς η εξέλιξη αυτή δεν προέκυψε μέσα από εκλογές και αλλαγή συσχετισμών σε βάρος των λαϊκιστών.
Όμως, υπάρχουν ισχυρές απαντήσεις για αυτές.
Κατ αρχάς η στήριξη στον Ντράγκι ήρθε μέσα από μια διπλή αυτοακυρωτική κωλοτούμπα.
Αφενός του κινήματος των 5 Αστέρων, του κατεξοχήν κόμματος του ιταλικού λαϊκισμού, το οποίο είχε πραγματοποιήσει μια πρώτη κωλοτούμπα όταν, από την κυβέρνηση σε συνεργασία με τη Λέγκα του Σαλβίνι έπειτα από την αποχώρηση του δεύτερου άλλαξε παρτεναίρ συμμαχώντας με το Δημοκρατικό Κόμμα, εναντίον του οποίου είχε, κατ ουσίαν, δημιουργηθεί. Τώρα με δεύτερη κωλοτούμπα το κόμμα που δημιουργήθηκε με κραυγές και αναθέματα κατά των τραπεζιτών και της ΕΚΤ στηρίζει -έπειτα από το 59% του εσωτερικού δημοψηφίσματος- κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι (εξού, βέβαια, και κάποιες αποχωρήσεις).
Αφετέρου της Λέγκας του Σαλβίνι, της υπερδεξιάς εκδοχής του ιταλικού λαϊκισμού, που υποστήριζε την έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ και τώρα -μέσω της στήριξης στον Ντράγκι- δείχνει να μετατοπίζεται "αφήνοντας στο πόδι της" στην ακροδεξιά τους Fratelli d Italia. Λίγες μέρες πριν, μάλιστα, είχε προηγηθεί η ψήφος των ευρωβουλευτών της υπέρ του Ταμείου Ανάκαμψης (αν θυμάμαι καλά) με παράλληλες δηλώσεις πως πρέπει να πάψουν να τους θεωρούν αντιευρωπαϊστές και πως επίκειται η αλλαγή Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο. Ως εκ τούτου, έπειτα από αυτές τις δύο κωλοτούμπες, πολλά αλλάζουν στην ιταλική πολιτική ζωή.
Κατά δεύτερον, ο Μάριο Ντράγκι δεν είναι μια κάποια αδιάφορη και ουδέτερη "τεχνοκρατική προσωπικότητα". Ο κύριος what ever it takes έσωσε την Ευρώπη στην κρίση του 2008, έχει ισχυρές απόψεις για την Ευρώπη και την Ιταλία, συγκρότησε μια κυβέρνηση που δεν αποτελείται από "κομματικούς απεσταλμένους" ενώ στον "ιταλό ασθενή" αναλογούν 200 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, έχει δηλαδή τα όπλα για να αλλάξει την Ιταλία. Παράλληλα, βέβαια, σε επίπεδο Ευρώπης η παρουσία Ντράγκι αποτελεί μια τονωτική ένεση όσον αφορά την παρουσία ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, με δεδομένη και την επικείμενη αποχώρηση Μέρκελ και την έλλειψη ισχυρών ηγετών πλην της περίπτωσης Μακρόν. Οι απόψεις του για την ενίσχυση της Ευρώπης και για ισορροπημένες πολιτικές είναι γνωστές και αυτές θα υποστηρίξει ενισχύοντας τις ανάλογες φωνές στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Συνελόντι ειπείν άλλη μια ήττα του λαϊκισμού που θέριεψε την προηγούμενη δεκαετία διεθνώς αλλά μοιάζει εδώ και κάποιο διάστημα να υποχωρεί και μια αισιόδοξη μέρα για την Ιταλία και την Ευρώπη.
* Από ανάρτηση στην προσωπική σελίδα στο facebook