Η ανάδειξη του Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ στην προεδρία της Κούβας σημαίνει άραγε κάποια ουσιαστική αλλαγή για το νησί που σήκωσε στην πλάτη του τις συνέπειες της επανάστασης του Φιντέλ και του Τσε εξήντα περίπου χρόνια πριν ή δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εξασφάλιση της ιδεολογικής διαδοχής του καθεστώτος των Κάστρο τώρα που κλείνει ο δικός τους βιολογικός κύκλος;

Θα ήταν μεγάλη αυταπάτη να περιμένει κάποιος ότι η ομαλή διαδοχή ενός αυταρχικού καθεστώτος τόσων δεκαετιών θα άλλαζε ως διά μαγείας από ένα πρόσωπο στο οποίο το ίδιο το καθεστώς θα έδειχνε εμπιστοσύνη. Είναι όμως το ίδιο λαθεμένο να θεωρούμε ότι σε ένα κόσμο, που τίποτα δεν θυμίζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η Κουβανική επανάσταση, ο νέος πρόεδρος θα θελήσει – ή θα μπορέσει – να κυβερνήσει τη χώρα με τον ίδιο τρόπο.

Η όποια αλλαγή στην Κούβα δεν μπορεί να στηριχτεί ωστόσο μόνο σε εσωτερικές μεταρρυθμίσεις φιλελεύθερου χαρακτήρα. Η στήριξη της οικονομίας της χώρας από την διεθνή κοινότητα – και όχι μόνο από Κίνα και Ρωσία – με παραγωγικές επενδύσεις είναι βασική προϋπόθεση για την αναπτυξιακή της πορεία. Από την άποψη αυτή, η διακυβέρνηση Τραμπ που ήρθε να ανατρέψει όλες τις σημαντικές πρωτοβουλίες Ομπάμα για την προσέγγιση Ηνωμένων Πολιτειών και Κούβας, ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να επιφυλάσσει η συγκυρία στην αλλαγή σκυτάλης στην Αβάνα.

Η συνέχιση της τακτικής της πολιτικής και οικονομικής απομόνωσης χύνει νερό στο μύλο των εκατέρωθεν σκληροπυρηνικών νοσταλγών μιας ψυχροπολεμικής εποχής απαγορευτικής για την ισότιμη ένταξη της Κούβας στο χάρτη των φιλελεύθερων δημοκρατικών χωρών.