Ο φόρος ακινήτων εφαρμόζεται σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες είτε μέσω δημοτικών τελών ως ανταποδοτικός φόρος, είτε ως φόρος περιουσίας. Αποτρέπει την συγκέντρωση μεγάλης ακίνητης περιουσίας σε κάποιες μειοψηφίες οικονομικά ισχυρών και αποθαρρύνει την ύπαρξη κλειστών και αναξιοποίητων ακινήτων. Συγχρόνως είναι ένας φόρος με τον οποίο μπορούν να συλληφθούν αδήλωτα εισοδήματα και να παταχθεί η φοροδιαφυγή -ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Ωστόσο ο νέος Ενιαίος Φόρος Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) είναι ιδιαίτερα επώδυνος για τον έλληνα πολίτη λόγω του ότι έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιδιόκτητης κατοικίας στην Ευρώπη -στην Ελλάδα (όπως και στην Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) 8 στους 10 πολίτες έχουν ιδιόκτητη πρώτη κατοικία έναντι μόλις 53 % των Γερμανών, 57% των Αυστριακών , 40 % των Ελβετών.
Στη σημερινή , μάλιστα , κακή οικονομική συγκυρία όπου ο πολίτης έχει ελάχιστη φοροδοτική ικανότητα ύστερα από μια τετραετία υπερφορολόγησης , ο ΕΝΦΙΑ είναι διπλά επώδυνος φόρος. Και γίνεται ακόμη πιο άδικος διότι εφαρμόζεται σε εικονικές -υψηλότερες από τις πραγματικές- αξίες ακινήτων.
Υπενθυμίζεται ότι μεγάλος όγκος ακινήτων αγοράστηκε μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ όταν το ΑΕΠ πλησίαζε τα 240 δις ευρώ, τα επιτόκια των στεγαστικών ήταν χαμηλά, η οικονομία κάλπαζε , το οικογενειακό εισόδημα ήταν αυξημένο και η αξία των ακινήτων ήταν στα ύψη.
Τώρα με το ΑΕΠ στα 180 δις ευρώ και την οικονομία σε πρωτοφανή ύφεση ο πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος με την τραγελαφική κατάσταση να αγωνίζεται να πληρώσει από το υστέρημά του δόσεις στεγαστικού για μία αξία ακινήτου πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική και συγχρόνως να φορολογείται με ΕΝΦΙΑ υπολογισμένο σε υψηλότερες αντικειμενικές αξίες εποχών ευημερίας.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά το υπουργείο Οικονομικών προσδοκώντας να διπλασιάσει το πλεόνασμα του προϋπολογισμού από το 2014 στο 2015 -σύμφωνα με το μνημόνιο -έχει διευρύνει τον φόρο ακινήτων σε όλη την ακίνητη περιουσία και έχει ανεβάσει τους στόχους είσπραξης από περίπου 2 δισ ευρώ που ήταν με το «χαράτσι» της ΔΕΗ στα τουλάχιστον 3 δισ ευρώ- με τον ΕΝΦΙΑ. Στόχος του είναι να δείξει ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να αυτοχρηματοδοτηθεί από τους φόρους της και δεν παράγει πλέον ελλείμματα .
Θέλει -έτσι – να πείσει τους Ευρωπαίους (αλλά κυρίως τους Γερμανούς ) ότι η χώρα επανέρχεται στον ενάρετο δημοσιονομικά δρόμο και άρα θα πρέπει να βοηθηθεί με μια γενναία διευθέτηση του τεράστιου δημοσίου χρέους για να μπορέσει να αναπτυχθεί σε γοργούς ρυθμούς.
Την στρατηγική της κυβέρνησης παρουσίασε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι εάν ο κόσμος δείξει λίγο ακόμη υπομονή οι καλύτερες μέρες δεν θα αργήσουν ,η οικονομία θα βγει επιτέλους από το τούνελ , οι πρώτες φοροελαφρύνσεις θα γενικευτούν ως το τέλος του επόμενου έτους – όπως θα έλεγε ο λαός : » φάγαμε το γάιδαρο και μένει η ουρά του».
Όμως ύστερα από τέσσερα χρόνια φορολογικής φρενίτιδας που έχουν ισοπεδώσει οικονομικά την μεσαία τάξη σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης νιώθει μεγάλη κόπωση και έχει ελάχιστη ανοχή .
Ο ΕΝΦΙΑ -μετά και τα αλλεπάλληλα λάθη στην εφαρμογή του και τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιούργησε – κινδυνεύει ,εάν δεν έχει κάποιες σοβαρές αλλαγές και ελαφρύνσεις ,να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής του κόσμου…?