Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα οι έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν 44% στο Γιώργο Α. Παπανδρέου. Γιατί είχε τη φαεινή ιδέα να τους φωνάξει “Λεφτά υπάρχουν”. Συνηθισμένοι από τα λεφτά που μοίραζε ο προκάτοχός του και όταν αυτός δήλωσε αδυναμία συνέχισης της διαδικασίας πιάστηκαν από το πολιτικότατο σύνθημα και τον εκτόξευσαν. Μετά από λίγο ο ΓΑΠ, σοφά ποιών, τους έβαζε στα μνημόνια μπας και γλυτώσουν την απόλυτη καταστροφή. Στη συνέχεια οι ίδιοι ψηφοφόροι τον έστειλαν στα αζήτητα.
Θα διαφωνήσω με το Δημήτρη Δημητριάδη στη χρήση του όρου λαός. Είναι έννοια άνευ ορισμού, απλά δεν υπάρχει. Ένας όρος που χρησιμοποιεί ο κάθε απόχρωσης εθνολαϊκισμός για να συνεγείρει τα πλήθη στο μάταιο αγώνα της αθανασίας. Για να συλλογικοποιήσει τα Δερβενάκια και το έπος του 40, την αντίσταση στη Γερμανική κατοχή, τις δράσεις ενάντια στην Απριλιανή Δικτατορία. Στάσεις ζωής και ενέργειες που έκαναν συγκεκριμένοι άνθρωποι άλλοτε πλειοψηφίες και άλλοτε μειοψηφίες, ενίοτε πολύ μικρές, αλλά πάντοτε συγκεκριμένες μονάδες και όχι μάζες, όχι πλήθη.
Μεταπολιτευτικά, ο όρος χρησιμοποιείται κατ’ εξακολούθηση από πάσης φύσεως δημαγωγούς και λαϊκιστές για να καταδείξουν τον “αγώνα του λαού μας” ενάντια στην πρόοδο και τον ορθολογισμό και υπέρ των πάσης φύσεως συμφερόντων, επιδομάτων και προσόδων. Αλλά και πάλι δεν είναι ο λαός που τα απαιτεί είναι σύνολα συγκεκριμένων πολιτών, με συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική αντίληψη. Ανήκουν σε στρώματα, κάστες, συντεχνίες αλλά έχουν σαφή συνείδηση της μοναδικότητας τους. Πρόκειται σαφώς για πλειοψηφίες ακόμα και της τάξης του 50 ή 60 ή 80% που επιλέγουν κόμματα όχι στη βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου λειτουργίας της χώρας τους αλλά απλά στη βάση πρόσκαιρων και προσωπικών ωφελημάτων. Όταν το πουλέν τους αποδεικνύεται κουτσό, όταν τους “προδίδει”, υπάρχει πάντοτε κάποιο άλλο άλογο να ποντάρουν την επόμενη φορά. Μαζί ή χώρια, δεν έχει σημασία. Σχεδόν το ξέρουν ότι θα εξαπατηθούν. Αλλά ψηφίζουν πάντοτε με τα ίδια ελατήρια ελπίζοντας στα καλύτερα, αφού αδυνατούν να διακρίνουν το δρόμο προς την αιώνια ευτυχία. Ελπίζουν ότι αυτό που δεν βλέπουν αυτοί το ξέρει Εκείνος.
Στις μέρες μας ένα ούλτρα αριστερό κόμμα, μέχρι πρότινος ακροαριστερό, συμπράττει κυβερνητικά με ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό κόμμα πίσω από το πρόσχημα του αντιμνημονιακού αγώνα και δεν ανοίγει μύτη στο εσωτερικό ούτε το ενός ούτε του άλλου. Η συντρηπτική πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να μην το θεωρεί φυσιολογικό αλλά το υποδέχεται με ανακούφιση. Είναι το καλύτερο άλλοθί της. Νομιμοποιεί ταυτόχρονα τόσο την αριστερή όσο και την ακροδεξιά ιδεολογία στα δικά της μάτια και της δίνει τη δυνατότητα να πλατσουρίζει χωρίς αιδώ στον ιδεολογικό πολτό του εθνολαϊκισμού, των “δίκαιων αιτημάτων”, της αγανάκτισης για ότι χάθηκε και του αγώνα για την ολική επαναφορά. Μέσα από αυτή τη συμμαχία η έννοια “λαός” παίρνει σάρκα και οστά στήνει χωρούς και πανηγύρια, σφιχταγγαλιάζεται και φιλιέται στο Σύνταγμα, αποθεώνει στην ίδια κραυγή το Βελουχιώτη και τη Μακρόνησο. Με το μάτι πάντοτε στα ατομικά ωφελήματα.
Χθες 41 βουλευτές του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου ψήφισαν για το προεδρείο της Βουλής και εκπροσώπους ενός φασιστικού κόμματος. Με το μάτι στο ¨λαό” και τα γούστα του. Πήραν το μήνυμα και είπαν να μη σταθούν απέξω. Σένα εθνολαϊκό πολτό το ποιος είναι δημοκράτης ή φασίστας δύσκολα διακρίνεται. Σάριζες, σαλαμινομάχοι, σουλιώτες, Κουβανοί και Αμερικάνοι γίνονται ένας αχταρμάς όταν πρόκειται το έθνος να πολεμήσει ενάντια στον εξευρωπαϊσμό και εκσυχρονισμό του. Κανείς και τίποτα δεν περισσεύει. Η νέα ιδεολογία δεν πλανάται πια πάνω από την πόλη. Είναι μέσα στα σωθικά της. Αλλά είναιθ ιδεολογία συγκεκριμένων συμπολιτών μας. Που έχουν και την ανάλογη ευθύνη.