Πώς και πλήθυναν έτσι οι Αρμόδιοι και οι Αριστογείτονες στην Αθήνα;
Γεωργία Δεληγιάννη-Αναστασιάδη, Ημερολόγιο 1967-1974
Γιατί χρειαζόταν οπωσδήποτε ο χθεσινός πολιτικός ραγιαδισμός και σισυφισμός να αντικατασταθούν από μία πολιτική ανομία (από το μηδέν στην ουτοπία και αντίστροφα);
Γιατί η λογική της (αριστερής;) πολιτικής μοιάζει να μη συμβαδίζει με τη λογική του δημοκρατικού πολιτεύματος και θέτει σε δοκιμασία την κοινή λογική των πολιτών (αριστερών και μη);
Δεν πρόλαβαν οι νεόκοποι να ασκηθούν στη δημοκρατία και στους βασικούς κανόνες όπως π.χ. ουδείς υπεράνω του νόμου και της κριτικής, ουδέν σε βάρος του λαού και του τόπου, ουδεμία υπηρεσία από σκοτεινές δυνάμεις;
Ισχυρίζονται ότι το σύστημα επιχειρεί να τους κάνει ίδιους με τους άλλους κι όμως πρόλαβαν οι ίδιοι μέσα σε ένα χρόνο ν΄αφομοιωθούν από μόνοι τους και να γίνουν σαν τους άλλους.
Ο ριζοσπαστικός αριστερός λόγος αρχίζει να στρογγυλεύει, οι εκλεκτικές μυστικές συνευρέσεις με τους πρώην εχθρούς, όλο και διευρύνονται, οι φανφαρισμοί και οι φενακισμοί δίνουν και παίρνουν.
Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα τα δημοκρατικά μέτωπα μιας χρήσης, οι ηγεμονισμοί, η αριστερή ρητορεία (με τον αμφίσημο επικοινωνισμό). Η διαβουλευτική δημοκρατία εξασφαλίζει τη συνεργασία της κοινωνίας με το κράτος, του πολίτη με τους θεσμούς. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία τείνει προς την αυτοδιακυβέρνηση (μέσω και της περιφερειακής συμμετοχικής αυτο-διοίκησης). Ούτε η μια ούτε η άλλη μορφή ταυτίζονται με το διαχειριστικό καπιταλισμό που παγιδεύει την Αριστερά.
Η στρατηγική των συνεργασιών δεν σχετίζεται με μια μακιαβελική καταστρατήγηση των αρχών ή με τον οπορτουνισμό του σκοπού που αγιάζει τα μέσα (μολονότι αυτό το τελευταίο επιχείρημα/πρόσχημα δεν περιμέναμε να το χρησιμοποιούν πολύ συχνά τα αριστερά κόμματα).
Τί νομίζουν; Ότι θα περάσουν όλη τη θητεία τους με διάφορες λίστες γνωστών και αγνώστων πηγών; Ότι οι «ιθαγενείς» θέλουν αίμα κι όχι αλήθεια; Ότι θα τους υπόσχονται πεθαμένα «βασιλικά» στέματα, θα τους δίνουν ψεύτικα νομίσματα και χάντρες «πλουσίων» και στα ενδιάμεσα θα πίνουν το αίμα των ζωντανών; Ίσως αυτός να είναι ο σχεδιασμός του κυνισμού ή της απόγνωσης.
Οι άλλοι όμως; Οι δίχως τσέπη αλλά με όνειρα. Ακίνητοι κι αμίλητοι; Γιατί; Απλούστατα γιατί εξακολουθούμε να νοσταλγούμε το παρελθόν, να ζούμε με το παρελθόν, θέλουμε το μέλλον μας να μοιάζει με το παρελθόν. Απλούστατα γιατί εμείς είμαστε το παρελθόν και σ΄αυτό ποντάρουν οι πονηροί πολιτευτές.
Υ.Γ.1. Κατασκεύασε και εσύ μια λίστα. Μπορείς.
Υ.Γ.2. Η Ιστορία κάποια στιγμή κάνει ταμείο με βάση τις πραγματικές ερμηνείες των γεγονότων κι όχι τις κομματικές παρερμηνείες των «κύκλων».
Υ.Γ.3. Προσοχή στη χρήση του όρου Relocation στον οποίο συχνά-πυκνά αναφέρονται οι ανευθυνοϋπεύθυνοι. Τα Relocation centers στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (1942) συνιστούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου εγκλείονταν αμερικανοί πολίτες ιαπωνικής καταγωγής. Ελπίζω να μην εννοούν κάτι τέτοιο.