Ναι, το ομολογώ. Είμαι μανιώδης αναγνώστης των καθημερινών εφημερίδων με προτίμηση ΤΑ ΝΕΑ. Θυμάμαι παλαιότερα τον εαυτό μου να αγοράζω από το περίπτερο την ΑΥΓΗ, ακόμα και όταν έπρεπε, για να την αποκτήσω, να την αγοράζω κρυφά… Μετά πέρασα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και τέλος, ΤΑ ΝΕΑ. Είναι μια διαδρομή αυτή που έχει να κάνει και με τον προσανατολισμό τής προσωπικής μου πολιτικής και ιδεολογικής καθημερινότητας. Εδώ και λίγα χρόνια περιφέρομαι και στις πηγές των εφημερίδων του διαδικτύου, για μια πιο σφαιρική πληροφόρηση την οποία και νιώθω καθημερινή ανάγκη.
Βλέποντας το παρελθόν αυτής της εναλλαγής εφημερίδων από απόσταση χρόνου, συνειδητοποιούσα πως δεν άλλαζα μέσα μου μονάχα εγώ (ως όφειλα με το πέρασμα τού χρόνου) αλλά και οι ίδιες οι εφημερίδες (ως όφειλαν κι αυτές). Στο παρελθόν συνεργάστηκα μ’ αυτές και άλλες ως αρθρογράφος πάνω σε πολιτιστικά-κοινωνικά θέματα κι έτσι γνώρισα από κοντά τούς ανθρώπους και τους μηχανισμούς, κατανοώντας βαθύτερα προβλήματα και λεπτομέρειες τής δημοσιογραφικής και πληροφοριακής δεοντολογίας.

Τις προάλλες, θυμόμασταν με την παρέα, την μακρά περίοδο ως αναγνώστες τής ΑΥΓΗΣ. Προ και μετά τής δικτατορίας. Αφοσιωνόμασταν στη διάδοσή της, στην οικονομική ενίσχυση, στην υπεράσπιση των θέσεών της… Θεωρούσαμε επίσης πως ό,τι έγραφε η συγκεκριμένη εφημερίδα ήταν αδιαμφισβήτητα αλήθειες! Τόση ήταν η πολιτική μας οξύνοια… Είμασταν φαίνεται οπαδοί, όχι αναγνώστες. Με τη Μεταπολίτευση δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω για πολύ την ίδια συμπεριφορά… οπαδισμού. Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ήταν η λύση τού καθημερινού μου αναγνωστικού… φετίχ. Έως περίπου μέχρι το κλείσιμό της, ήμουν πιστός αναγνώστης της και μετά πέρασα στα ΤΑ ΝΕΑ και τις Κυριακές στο ΤΟ ΒΗΜΑ. Αναζητούσα κι εγώ μια κεντροδημοκρατική δημοσιογραφική εστία, για μια ματιά λιγότερο εξαρτημένη από την πορεία τής, σώνει και καλά, αντιπολιτευτικής κατεύθυνσης όπως διαμορφωνόταν στη χώρα και στο… χώρο τής έντυπης πληροφόρησης.
Δεν απαντούσα ποτέ στο σαθρό ερώτημα: «πες μου τι εφημερίδα διαβάζεις, να σου πω τι άνθρωπος είσαι…» Οι πολιτικές εξελίξεις με έφεραν, τον τελευταίο χρόνο, πολλές φορές σε αμηχανία ως αναγνώστη, με την τυφλή αντιπολιτευτική τακτική, η οποία μου χάλαγε το σκηνικό μιας πιο ήρεμης πολιτικής ματιάς, από αξιόλογους αρθρογράφους, οι οποίοι ήταν και η αιτία για την οποία συνέχιζα να παίρνω εφημερίδα τού λαβωμένου πλέον ΔΟΛ.

Δεν ήταν εύκολη η ανάγνωση. Κατανόησα πως θα έπρεπε να… ελίσσομαι ανάμεσα στις σελίδες, στα νοήματα και στις γραφές. Η ιστορία και η πλειοψηφία τού δημοσιογραφικού περιβάλλοντος του ΔΟΛ, με ενέπνεε ακόμα αλλά με προσοχή στην αντικυβερνητική τακτική.  Ύστερα ήρθε η ιστορική πώληση. Ο ΔΟΛ δίχως Λαμπράκη δεν άντεξε και εξέπνευσε παραδίδοντας τα κλειδιά στον… επόμενο. Τέλος Εποχής! Μια Αυτοκρατορία που κράτησε τα ενημερωτικά ηνία για δεκαετίες και καθόρισε συχνά ακόμα και την ίδια την διακυβέρνηση της χώρας, βάζει τη δική της τελεία και παύλα στην ενενηνταπεντάχρονη (έτος ίδρυσης 1922) διαδρομή της, με πλήθος διανοούμενων κειμενογράφων και αξιολογότατων δημοσιογράφων.
Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, ΤΑ ΝΕΑ έχουν σταματήσει τη λειτουργία τής έκδοσης. Ο νέος επικεφαλής οργανώνει τις δικές του στρατηγικές κινήσεις για να διεκδικήσει κομμάτι από την πίττα τής μιντιακής και δημοσιογραφικής αγοράς. ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ θα είναι πλέον άλλες εφημερίδες. Το ερώτημα είναι αν  θα δούμε εφημερίδες έκπληξη ή απλώς ακόμα δύο συνηθισμένες εφημερίδες;

Άραγε, τι έχουν να δουν τα μάτια μας; Πώς θα διαμορφωθεί μπροστά μας το νέο Τοπίο; Πώς μπορεί, ο συγκεκριμένος μεγαλοπαράγοντας, εκτός από την ποδοσφαιρική ερυθρόλευκη μανία του, να δημιουργήσει παράλληλα και πολιτικό Τοπίο; Μήπως είναι πραγματικά συμβολικό, ο εφοπλιστής και Πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης να αντικαθιστά τον φιλότεχνο, φιλόμουσο και αναμφισβήτητα καλλιεργημένο Χρήστο Λαμπράκη; Πώς αλήθεια ακούγεται αυτή η… αντικατάσταση; Είναι μήπως δείγμα των καιρών; Αναρωτιέμαι… Παράλληλα η μνήμη λέει πως ένας άλλος Πρόεδρος τού Ολυμπιακού, ο οποίος καταχράστηκε τεράστια ποσά από την Τράπεζα Κρήτης και απασχόλησε αρνητικά το πανελλήνιο προς τα τέλη τού ‘80, έφτιαξε μια εξαιρετικής ποιότητας εφημερίδα, τις «24 Ώρες». Ακόμα ένας άλλος, Πρόεδρος κι αυτός, αλλά τού Παναθηναϊκού, εφοπλιστής κι αυτός, κρατάει την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ σε υψηλό επίπεδο, και αυτά ανατρέπουν το θεώρημα πως η πολιτική μιας εφημερίδας είναι πάντα αντίστοιχη τού ιδιοκτήτη τους.

Προς το παρόν, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τη νέα εφημερίδα. Να δούμε το δείγμα δουλειάς. Να καταλάβουμε επιτέλους αν ισχύει ο κανόνας, ότι μια εφημερίδα είναι απόλυτα εξαρτημένη… Να ξεπεράσουμε το σύνδρομο μιας τέτοιας εξάρτησης που, η παράδοση των ελληνικών εκδόσεων, διατηρεί μέσα στο πέρασμα τού χρόνου…
Εδώ είμαστε και θα δούμε. Να θυμόμαστε πως, η πλειοψηφία των δημοσιογράφων του ΔΟΛ, κράτησε τα ηνία με αξιοπρέπεια, στη δύσκολη περίοδο πριν το κλείσιμο, και με τόσον καιρό την απλήρωτη εργασία που κατέβαλε. Η νέα σύνθεση και το νέο  επιχειρηματικό-πολιτικό μέτωπο, που θα δημιουργηθεί από τον νέο μεγαλομέτοχο, είναι δεδομένο. Και αυτό αφορά πρωτίστως τη διαμόρφωση του δημοκρατικού κέντρου, που διατηρεί μεγάλο καταναλωτικό-εμπορικό ενδιαφέρον…
Η εποχή κρύβει εκπλήξεις, αλλά μαζί και τερατογενέσεις.
Εάν βρισκόμαστε μπροστά σε μη αναμενόμενο δημοσιογραφικό… θαύμα, θα το εκτιμήσουμε δεόντως, αλλά, είναι γνωστό πως η εμπιστοσύνη των αναγνωστών έχει πλέον εξαντληθεί κατά πολύ, με τόσα αρνητικά παραδείγματα που μας πείθουν για το χειρότερο…