Το κόλπο παλιό και στην πολιτική. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και δεν έχεις κάτι χειροπιαστό να προτείνεις, τότε πετάς τη μπάλα στην εξέδρα. Ή καλύτερα στα… φύλα, όπως έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις μέρες.

Όχι βέβαια, δεν την έπιασε ξαφνικά ο καημός για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στα δυόμιση χρόνια της θητείας της θα μπορούσε να κάνει γι αυτά πολύ περισσότερα. Ούτε την έπιασε να αποδείξει ότι συγκρούεται με την εκκλησία. Κάτι τέτοιο είχε την ευκαιρία να το κάνει προχωρώντας στον χωρισμό κράτους και εκκλησίας ή, έστω, απορρίπτοντας την επιτήρηση και τον έλεγχο στην ύλη των σχολικών βιβλίων.

Ήθελε απλά να ξεφύγει η κουβέντα από την εξαφάνιση της αναμενόμενης δήθεν επενδυτικής λαίλαπας και από τη θηλειά της τρίτης αξιολόγησης. Το «φύλο» δεν ήταν παρά το φύλλο συκής μιας γυμνής κυβερνητικής πολιτικής.

Η αξιωματική αντιπολίτευση – και όχι μόνο – βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει τις αντιπολιτευτικές… παραδόσεις της χώρας. Θεώρησε σκόπιμο, αξιοποιώντας τη δυνατότητα αλλαγής του φύλου να επιδιώξει την ανατροπή της κυβέρνησης. Αποφεύγοντας ταυτόχρονα και τον σκόπελο των ανθρώπινων δικαιωμάτων που πάντα ήταν αγκάθι για τη συντηρητική παράταξη της χώρας μας.

Η πολιτική δεν γίνεται με κόλπα και παγαποντιές. Χρειάζεται επιμονή στις θέσεις, αντιπολιτευτική τακτική αρχών και εναλλακτικό προοδευτικό σχέδιο για την πορεία της χώρας.