Διάβασα πριν από λίγο ότι εκεί στο υπουργείο Οικονομικών δεν έπεσαν κι από τα σύννεφα όταν άρχισαν να σκάνε η μία μετά την άλλη οι καταγγελίες για τα εξωφρενικά (και αντικειμενικά και σε σχέση με πέρυσι) ποσά που κλήθηκαν να πληρώσουν ουκ ολίγοι ως φόρο ακίνητης περιουσίας. Κάποιος είχε εντοπίσει ορισμένα από αυτά τα παλαβά, τα γνωστοποίησε αρμοδίως και οι αρμόδιοι «τον έγραψαν» κανονικά.
Κι εδώ είναι που αναρωτιέμαι τι μυαλά κουβαλάνε και πώς λειτουργούν στον δημόσιο τομέα άνθρωποι που για να προΐστανται κάποιας υπηρεσίας και πείρα αλλά και αίσθημα ευθύνης θα πρέπει να διαθέτουν. Είναι δυνατό να τους υποδεικνύεται ότι έχουν γίνει λάθη και να μη ζητάνε να μάθουν για τι είδους λάθη πρόκειται; Κι αν ενημερώθηκαν λεπτομερέστερα, πώς γίνεται και αδιαφόρησαν;
Σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν κάποιο ανάλογο φαινόμενο είχε παρατηρηθεί σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Αν διαπιστωνόταν ότι κάποιες εκτιμήσεις ή αξιολογήσεις στελεχών της είχαν οδηγήσει σε εξωφρενικά συμπεράσματα. Δεν είναι μόνον ότι θα είχαν πέσει «κεφάλια», είναι και ότι το θέμα θα συζητιόταν για μήνες μεταξύ των εργαζομένων.
Διαφορετική, όμως, είναι η νοοτροπία στο Δημόσιο. Ακόμη και τα παράλογα δεν εξέπληξαν, δεν προβλημάτισαν, δεν ανησύχησαν. Κι αν ήμουν στη θέση του πρωθυπουργού ίσως αυτό να ήταν που θα με απασχολούσε περισσότερο. Διότι τα λάθη ανθρώπινα είναι και πάντα θα γίνονται. Το παράλογο -και το ανησυχητικότερο- είναι η αδιαφορία μετά την υπόδειξη του λάθους. Το «δεν βαριέσαι», το «ε, και τι έγινε;», το «δουλειές θ? ανοίξουμε στα καλά καθούμενα;».
Και με κάτι τέτοια είναι που φτάνουμε αναπόφευκτα και στο εξωφρενικότερο: να χρειάζεται να παρέμβουν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να γίνει το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από την ενεργοποίηση της διαδικασίας διόρθωσης των λαθών. Δεν λέω ότι έπρεπε να είναι δουλειά κάποιου διευθυντικού στελέχους, αλλά θα έπρεπε να αρκεί, αν όχι και να περισσεύει, η παρέμβαση ενός υφυπουργού.
Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα είμαστε κι εδώ όλα έχουν τη δική τους λογική. ?Ή μάλλον τον δικό τους παραλογισμό.