Ο ΚΥΚΛΟΣ είναι ο ίδιος και αφόρητα απαράλλακτος: στο μεσοδιάστημα που συνδέει τις καθόδους της τρόικας στην Ελλάδα, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι διαλαλούν σε όλους τους τόνους ότι οι αντοχές της κοινωνίας εξαντλήθηκαν και ότι η επιβολή νέων μέτρων σε μια εξουθενωμένη χώρα συνιστά οικονομικό παραλογισμό. Αυτοί το λένε, οι άλλοι προφανώς το ακούνε, αλλά τα πράγματα παίρνουν πάντα το δρόμο τους: οι δανειστές, με “εργαλείο” τη δόση, πιέζουν για νέα μέτρα, η εκάστοτε κυβέρνηση αμύνεται σθεναρά, αλλά, όπως αποδεικνύεται, το βαρέλι των πάσης φύσεως περικοπών δεν έχει πάτο.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ εξελίχθηκε και η υπόθεση της διαθεσιμότητας, η οποία από μέτρο στο πλαίσιο της “κινητικότητας” εξελίσσεται σε μέθοδο αποσυμφόρησης του δημοσίου με συνοπτικές και – το χειρότερο – οριζόντιες διαδικασίες. Που πάει να πει ότι η δημοτική αστυνομία, οι σχολικοί φύλακες και οι καθηγητές επαγγελματικών λυκείων οδεύουν προς την έξοδο, όχι επειδή δεν βρήκε κανένα ονοματεπώνυμο στο υπουργείο του, όπως μας αποκάλυψε ο κ. Μητσοτάκης, αλλά επειδή άπαντες οι συνάδελφοι του – και όχι μόνο ο δακτυλοδεικτούμενος Μανιτάκης – δεν δέχθηκαν να αξιολογηθεί κανένας σε όλο τον δημόσιο τομέα.
ΜΕΧΡΙ προ τινος, η πιο διαδεδομένη άποψη για το δημόσιο, το ήθελε να είναι αντιπαραγωγικό – που, όντως, είναι – και εξαιρετικά διογκωμένο, συνεπώς δαπανηρό. Άρα, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι η οριζόντια μετακίνηση πληθυσμών που επιχειρείται υπακούει σε ανάγκες μείωσης του δημοσιονομικού κόστους. Είναι έτσι, άραγε; Μην βάλετε και στοίχημα… Στην Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου που συνοδεύει το πολυνομοσχέδιο, δεν εγγράφεται ούτε ένα ευρώ ως όφελος απ? όλη αυτή την ιστορία, ενώ αντίθετα καταγράφεται δαπάνη 120 εκ. ευρώ για τις απολύσεις στην ΕΡΤ.
ΑΝ ΟΜΩΣ οι οικονομίες που επιτυγχάνονται συνιστούν μια τρύπα στο γάργαρο νερό και ο πολυθρύλητος εκσυγχρονισμός του Δημοσίου αναβάλλεται για το απώτερο μέλλον, τότε προς τι η άρον άρον ένταξη στη διαθεσιμότητα χιλιάδων υπαλλήλων, χωρίς σχέδιο και αξιολόγηση; Η απάντηση της κυβέρνησης είναι ότι το απαιτεί η τρόικα… Και είναι αλήθεια… Με μία μόνο παρατήρηση: άλλο η αλήθεια (των πιέσεων) κι άλλο το άλλοθι (της απραξίας).