Ζούμε σε μέρες που οι σελίδες γυρίζουν γρήγορα. Η επόμενη σελίδα, η επόμενη ημέρα, λέγεται 18 Ιουνίου. Η σελίδα της 6ης Μάη, όπως και οι προηγούμενες, πέρασαν με κινηματογραφική ταχύτητα από το προσκήνιο, σχολιασμένες εν πολλοίς αλλά και ασχολίαστες στα επί μέρους τους. Σημασία έχει ότι σήμερα είναι περίπου ακυρωμένες. Τόσο ακυρωμένες, όσο και τα προεκλογικά συνθήματα που τα κόμματα εμφάνισαν, οι προγραμματικές ελλείψεις ή παραλήψεις τους.

Σήμερα, όλοι καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα της επόμενης ημέρας.

Το διάστημα, ωστόσο, των πρώτων μετά την 6η Μάη ημερών, προσδιόρισε αρκετά πράγματα για την ουσιαστική φυσιογνωμία, την ειλικρίνεια, τις αμφισημίες, τη συνέπεια και τη σοβαρότητα του κάθε πολιτικού χώρου. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, πανθομολογουμένως, κράτησε την κατ’ εξοχήν σοβαρή στάση στα πράγματα, όπου, αν και επέμεινε στις βασικές προεκλογικές διακηρύξεις της, δεν φάνηκε άκαμπτη και αδιάλλακτη, ενώ συγχρόνως έλαβε σοβαρά υπόψη της τα μηνύματα της κάλπης. Δεν επιχείρησε να ακυρώσει την πραγματικότητα, δεν προσπάθησε να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της.

Τι γίνεται όμως από δω και πέρα;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που ΜΠΟΡΕΙ, όπως έλεγε το κεντρικό μας σύνθημα, που ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, επειδή ακριβώς ενδιαφέρεται για μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΙΑ και όχι γονατισμένη, τόσο από τα βάρη, όσο και από την ανασφάλεια και το φόβο για την τύχη της χώρας, κατά τη γνώμη μου πρέπει στο διάστημα αυτό να αποδείξει έναν άλλο ουσιαστικό και διαφοροποιητικό της ρόλο: Αυτόν της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ του ΕΓΓΥΗΤΗ.

Λαμβάνοντας υπόψη της την πραγματικότητα που προκύπτει από την προηγούμενη αποτύπωση της κάλπης, όπου οι πολίτες εμφανίζονται να αποδομούν την όποια αυτοδυναμία και να προκρίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας –κάτι που διαφάνηκε και από δημοσκοπήσεις των επόμενων ημερών, όπου οι ερωτώντες απαντούσαν με συντριπτική πλειοψηφία ότι επιθυμούν μια οικουμενική κυβέρνηση– η ΔΗΜΑΡ οφείλει εγκαίρως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις ανάγκες των καιρών. Θεωρώντας δεδομένο ότι το πρόκριμμα σε κάθε περίπτωση είναι η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, θα πρέπει να επιζητά το σχηματισμό κυβέρνησης με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου που εγγυώνται την καταβολή κάθε δυνατής προσπάθειας για το στόχο αυτό.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ οφείλει να εγγυηθεί από σήμερα πως σε ό,τι την αφορά, θα συμβάλει ώστε ο τόπος να μη μείνει ξανά ακυβέρνητος και να μην οδηγηθούμε σε 3η εκλογική αναμέτρηση. Προχωράει λοιπόν, επιζητώντας σήμερα μια ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ της οποίας μπορεί η ΔΗΜΑΡ να είναι ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ κατεύθυνσής της. Όσο πιο ενισχυμένη βγει από την κάλπη, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η εγγύηση για το προοδευτικό πρόσημο της κυβέρνησης αυτής, η οποία θα σχηματιστεί με όσα κόμματα συμφωνήσουν κατ’ αρχάς στην αδιαπραγμάτευτη παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Στο πολιτικό τόξο, το κομμάτι που δίνει τη μικρότερη εγγύηση γι’ αυτό, είναι δυστυχώς το συνολικό κομμάτι της αριστεράς. Όχι μόνο γιατί το ΚΚΕ το διατυπώνει ευθαρσώς, αλλά γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, με τις σοβαρές αμφισημίες και αποκλίσεις των στελεχών του, δεν προσφέρει τα αναγκαία εχέγγυα. Κατά συνέπεια, από το δημόσιο λόγο της Δημοκρατικής Αριστεράς πρέπει να εκλείψει παντελώς ο λόγος περί ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα αρκούσε να πραγματοποιηθεί μια δημοσκόπηση για να αποδείξει πόσο μακριά είναι η κοινή γνώμη από την επιθυμία μιας τέτοιας λύσης, από την οποία, όχι μόνο θα προέκυπτε η ανασφάλεια περί της ευρωπαϊκής μας προοπτικής, αλλά εγκυμονούνται και σοβαροί κίνδυνοι για την οικονομία και την κοινωνική σταθερότητα. Πόσοι, αλήθεια, πολίτες θα επιθυμούσαν την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, την επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ, τη διατήρηση των προνομίων του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, την αποφυγή της παραμικρής μεταρρύθμισης στο δημόσιο τομέα;

Δυστυχώς, η κομμουνιστική και ριζοσπαστική αριστερά είναι αγκυλωμένες στις εμμονές τους, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των συνιστωσών τους έχει μια σχέση «ζηλωτή» με τις ιδέες της αριστεράς.

Θεωρώ ότι από τον Ιούνιο του 2010, με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη μετέπειτα δημιουργία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, διαχωρίστηκε οριστικά η διαδρομή τής ανανεωτικής, σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής αριστεράς από την υπόλοιπη. Έρχονται οι κρίσιμες στιγμές να μας θυμίσουν ότι πρέπει – επιτέλους για κάποιους – να κοπούν οι ομφάλιοι λώροι. Πρέπει να προχωράμε κοιτώντας μπροστά, χωρίς να γυρίζουμε το κεφάλι πίσω, όπως η γυναίκα του Λοτ. Γιατί, εκτός από το ότι μια στήλη άλατος είναι καταδικασμένη στην ακινησία, τελικά εξαφανίζεται και από την ιστορία. Κανείς δεν θυμάται ούτε καν τ’ όνομά της.

*Η Κατερίνα Επιτροπάκη είναι Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ.