Η δήλωση Τσίπρα ότι «η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός που εξισορροπεί συμφέροντα και αποκοιμίζει συνειδήσεις, αλλά εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών» είναι η επιτομή της αντίληψης των φαιοκόκκινων λαϊκιστών για το πολίτευμα.
Πάμε με τα στοιχειώδη. Οι δυτικές δημοκρατίες όντως θεμελιώθηκαν με την αρχή της πλειοψηφίας και της λαϊκής κυριαρχίας, αποτινάσσοντας το ζυγό της ελέω Θεού μοναρχίας. Σύντομα όμως διαπίστωσαν ότι η τυραννία της πλειοψηφίας φαλκίδευε την ίδια τη Δημοκρατία και δημιούργησαν τα θεσμικά αντίβαρα, τη νομικά προστατευμένη διασφάλιση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών. Ακριβώς για αυτό το λόγο το πολίτευμα των δυτικών δημοκρατιών ονομάζεται Φιλελεύθερη Δημοκρατία.
Αυτή την αντίληψη για τη Δημοκρατία μισούν και εχθρεύονται οι λαϊκιστές. Είναι εχθροί της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Μιλούν στο όνομα του «λαού» που αυτοί και μόνον αυτοί αντιπροσωπεύουν. Όσοι διαφωνούν είναι εχθροί του λαού, είναι προδότες και γερμανοτσολιάδες. Ακριβώς για αυτό το λόγο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», «ή εμείς ή αυτοί». Υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν το 99% του «αγνού λαού» που μάχεται εναντίον του 1% που είναι οι διεφθαρμένες ελίτ.
Είναι η ίδια ιδεολογική μήτρα που απεχθάνεται τις Ανεξάρτητες Αρχές και τις καταγγέλλει ως Δούρειο Ίππο του νεοφιλελευθερισμού. Που προσπαθεί να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη. Που οργανώνει δημοψηφίσματα και συνταγματικές αναθεωρήσεις παρακάμπτοντας τη θεσμισμένη οργάνωση της κοινωνίας. Που επινοεί κάθε είδους μεθοδεύσεις για να ελέγξει τις διαδικασίες αδειοδότησης των ραδιοτηλεοπτικών μέσων[1]. Μια μήτρα που κινείται στην οριογραμμή ανάμεσα στον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό.
Η καταγωγική συγγένεια με τον μαρξισμό-λενινισμό, σε απλοϊκή και κακοχωνεμένη εκδοχή του, είναι εμφανής. Στην ίδια δήλωση αναφέρεται ότι η Δημοκρατία «είναι ένας διαρκής αγώνας, να κερδίσουμε συνειδήσεις και να ξαναβάλουμε τις μάζες στο πεδίο της πολιτικής πάλης». Οι πολίτες υποβιβάζονται σε «μάζες». Η Δημοκρατία σε «εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών». Δηλαδή ένα είδος δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και δικτατορίας του προλεταριάτου, που είναι «μια δημοκρατία της πλειοψηφίας πάνω στην αστική τάξη», ή με τα λόγια του Λένιν «η προλεταριακή δημοκρατία καταστέλλει τους εκμεταλλευτές, την αστική τάξη – και γι’ αυτό δεν υποκρίνεται, δεν τους υπόσχεται ελευθερία και δημοκρατία – ενώ στους εργαζόμενους παρέχει πραγματική δημοκρατία… αντικαθιστώντας τον αστικό κοινοβουλευτισμό με τη δημοκρατική οργάνωση του Σοβιέτ, που είναι 1.000 φορές πιο κοντινά στο «λαό», πιο «δημοκρατικά» και από το πιο δημοκρατικό αστικό Κοινοβούλιο»[2].
Παράλληλα, σε μια επίδειξη άγνοιας βασικής πολιτικής ορολογίας, ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλεί τη Δημοκρατία «θεσμό», ενώ είναι πολίτευμα.
Η δήλωση αυτή θα διδάσκεται στα εγχειρίδια Πολιτικής Επιστήμης ως ο ορισμός της λαϊκιστικής αντίληψης για τη Δημοκρατία. Δίπλα με τη δήλωση του ακροδεξιού λαϊκιστή Βίκτορ Όρμπαν, πρωθυπουργού της Ουγγαρίας που είχε δηλώσει ότι επιδιώκει για τη χώρα του να είναι η πρώτη «αντιφιλελεύθερη δημοκρατία» της Ευρώπης.
[1] Για έναν αναλυτικό απολογισμό όλων αυτών των μεθοδεύσεων, δες Πέτρος Παπασαραντόπουλος «Η Μαύρη Βίβλος του ΣΥΡΙΖΑ», The Books’ Journal, τεύχος 71, Νοέμβριος 2016, http://booksjournal.gr/slideshow/item/2433-h-mavrh-biblos-toy-syriza
[2] Β. Ι. Λένιν, Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι, τ. 37, σελ. 104-105.