Το να θές να διαιωνίσεις μία αυταπάτη,
κάποτε το πληρώνεις πολύ ακριβά
Γιάννης Πέτρου, Αιώνιος γυρισμός
Συνεχώς εκπλήσσομαι με τη μακάρια ελαφρότητα,με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τα μεγάλα-εθνικά,οικονομικά,κοινωνικά-‘ανοικτά’ ζητήματα της χώρας.
Μοιάζει λες και έχουν δημιουργηθεί κομματικοί μηχανισμοί αυτοεξυπηρέτησης των ιδίων συμφερόντων ή και αποδοχής ρόλου ‘ουράς των γεγονότων’.Ακόμα και οι ιδεολογικοί αγιογράφοι όφειλαν,μετά από τόσες διαψεύσεις,να συνθηκολογήσουν με την πραγματικότητα.Κι όμως ‘αντιστέκονται’,προκειμένου να μη χάσουν τα οφφίτσια τους.
Μερικοί μάλιστα υιοθετούν έναν ιδιότυπο κομματικό ασκητισμό[‘τρώνε και πίνουν μόνον από τα εδέσματα των κλασσικών θεωρητικών του 19ου αιώνα]κι ερμηνεύουν τον κόσμο με τα απαρχαιωμένα /σκουριασμένα εργαλεία του [ένδοξου;] παρελθόντος[τους;]
Με πειραγμένη την τράπουλα των φαντασιώσεων συνήθως αυτολογοκρίνονται έτσι ώστε να αισθάνονται ‘συνεπείς’[sic]με τα τσιτάτα των παππούδων τους.Οι νέοι όροι της συνύπαρξης λαών κι ανθρώπων δεν τους απασχολεί,σαν να έχουν πάθει ένα είδος ναυτίας με το γίγνεσθαι τον 21ο αιώνα,να ζαλίζονται δηλαδή από τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας
Η σωτηριολογική πολιτικοποίηση παραμένει ένα, οιονεί-μεταφυσικού περιεχομένου, πρόταγμα ατομικής και συλλογικής επιβίωσης
Μπορεί να έχει γράψει ο Σαίξπηρ ότι ‘είμαστε φτιαγμένοι από όνειρα’,προφανώς όμως δεν [υπο]νοούσε ότι η πολιτική των απολιθωμάτων συνιστά την πλέον αντιπροσωπευτική της εποχής και την πλέον αποτελεσματική για τους πολίτες ‘γραμμή πλεύσης’
ΥΓ.’’Η πολιτική είναι η τέχνη να πηγαίνεις γυρεύοντας να βρεις τον μπελά σου,να τον βρίσκεις,να κάνεις λανθασμένη διάγνωση κι έπειτα να εφαρμόζεις τη λάθος θεραπεία’[Groucho Marx]