Ανάμεσα στις ειδήσεις με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά στοιχήματα για το κλείσιμο μιας ακόμα αξιολογησης, καθιερώθηκε πια και η είδηση για τον αριθμό των ακυρωτικών μηχανημάτων που καταστρέφονται καθημερινά στο μετρό και στα λεωφορεία. Μαζί με τις παράπλευρες, ανθρώπινες πολλές φορές, επιπτώσεις, η είδηση αναφέρεται και στο οικονομικό κόστος της νέας επαναστατικής μόδας. Μέχρις εκεί.

Λες και τα παιδιά αυτά που καταστρέφουν και λεηλατούν, έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό, λες και δεν τους συνήθισαν κάποιοι στην ιδέα ότι μπορούν να κρύβονται σε κάποιο πανεπιστήμιο, να βγαίνουν να τα σπάνε και να ξαναγυρίζουν ανενόχλητοι στο «άσυλό» τους. Λες και δεν τους έμαθαν κάποιοι ότι το «δεν πληρώνω» είναι πράξη αντίστασης, λες και δεν στήριξαν κάποιοι σ’ αυτην ακριβώς την «αντίσταση» την τυχοδιωκτική εξουσία τους.

Κάποια στιγμή θα μπορέσει ίσως η χώρα να ισορροπήσει οικονομικά, ίσως και να ανακάμψει. Θα χρειαστεί ωστόσο πάρα πολύς καιρός για να ανακάμψει η χώρα από το κακό που της κάνουν αυτοί που, προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους, ακυρώνουν καθημερινά θεσμούς, κανόνες και κοινωνικές συμπεριφορές. Ακυρώνουν συστατικά στοιχεία μιας δημοκρατίας που παγιώθηκε μεταπολιτευτικά με τόσους αγώνες.