Η κρίση στην Ευρωζώνη, και κατ’ επέκταση στο διεθνές οικονομικό σύστημα, προσλαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η Ισπανία και η Κύπρος βρίσκονται ένα βήμα πριν από την υπαγωγή τους στο μηχανισμό στήριξης. Η αντιμετώπιση της ισπανικής κρίσης, αναδεικνύει τη γενικότερη σύγκρουση που υπάρχει στην ευρωζώνη ως προς τη στρατηγική της για την έξοδο από την κρίση. Οι Η.Π.Α., αλλά και άλλες ισχυρές οικονομίες, ανησυχούν για τις συνέπειες που θα έχει η κρίση στην ευρωζώνη σε αυτές και πιέζουν για γρήγορες λύσεις. Μέσα στον Ιούνιο, εκκρεμούν, η σύνοδος κορυφής των G20, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε., αλλά και μερικότερες σύνοδοι και συναντήσεις.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, θα επιδιωχθεί -και ίσως επιτευχθεί- κάποιος συμβιβασμός. Αλλά είναι εξίσου πιθανό, σε τέτοιες περιπτώσεις, μέσα στις διαδικασίες κρίσης και συμβιβασμού, να θυσιαστεί ο ασθενέστερος κρίκος, για να περιχαρακωθεί το υπόλοιπο σύστημα. Και ασφαλώς, ο ασθενής κρίκος είναι η Ελλάδα. Μια χώρα που, μέσα σε αυτή τη θύελλα, πορεύεται ακυβέρνητη και με αβέβαιη την προοπτική της. Μια χώρα, έρμαιο απίστευτων δημαγωγών και ενός κομματιού του λαού της που έχει κλείσει τα αυτιά σε κάθε φωνή ορθού λόγου.
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα να αποκτήσει κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, μέσα από μια ευρεία και ισορροπημένη κυβερνητική συνεργασία. Απαραίτητο είναι να γίνουν μερικές βασικές παραδοχές:
1) Μονομερής ακύρωση του μνημονίου, σημαίνει έξοδο από το ευρώ, χρεοκοπία, γεωπολιτικές περιπέτειες, πολιτική ανωμαλία.
2) Η μη καταβολή των επόμενων δόσεων της δανειακής σύμβασης σημαίνει παύση πληρωμών του δημοσίου, μη καταβολή μισθών και συντάξεων, μαζικές ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, ενέργεια κ.λπ.
3) Υπάρχει περιθώριο αναθεώρησης των όρων του μνημονίου που αποδείχθηκαν κοινωνικά άδικοι, αντιαναπτυξιακοί, αναποτελεσματικοί. Χρειάζεται όμως μια ενωμένη εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης.
4) Αναθεώρηση του μνημονίου, δεν σημαίνει αναστολή των μεταρρυθμίσεων. Χωρίς βαθιές, τολμηρές, πολλές φορές οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, η χώρα, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς χρέος, βαδίζει στο θάνατο. Το οικονομικό, παραγωγικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο της, δεν είναι βιώσιμο στις σύγχρονες συνθήκες.
5) Χρειάζεται εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που θα δίνει έμφαση στη φορολογική δικαιοσύνη, την ενθάρρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, τον περιορισμό και εκσυγχρονισμό του κράτους και του δημόσιο τομέα, την αναβάθμιση της παιδείας, την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικολογική ευαισθησία.
Δυστυχώς, έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ακραίας πόλωσης μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δυσχεραίνει την επίτευξη κυβερνητικής λύσης και αυξάνει τους κινδύνους ακυβερνησίας ή επικίνδυνων τυχοδιωκτισμών. Είναι λοιπόν αναγκαίο από τις εκλογές αυτές, να βγει με πολύ ισχυρή παρουσία ο μεσαίος χώρος, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Ιδιαίτερα πρέπει να βγει ενισχυμένο το ΠΑΣΟΚ, επειδή αυτό κινδυνεύει περισσότερο. Ακριβώς επειδή ψηφοφόροι τρομοκρατημένοι από την εξαλλοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ, στρέφονται προς τη Ν.Δ.
Παλεύουμε κι ελπίζουμε, αν και τα σημάδια είναι ανησυχητικά.
Σε κάθε περίπτωση, ας είμαστε προετοιμασμένοι ψυχολογικά, πολιτικά και πρακτικά και για το καταστροφικό σενάριο.