Μεταξύ των επί μέρους πολιτικών χώρων υπάρχουν διαφορές και ομοιότητες. Άλλες από αυτές είναι μεγάλες και σημαντικές άλλες δευτερεύουσες και ασήμαντες.
Μπορείς, κάνοντας τις κατάλληλες επιλογές, να υποστηρίξεις ότι μεταξύ δύο πολιτικών δυνάμεων υπάρχει χάος, αν αναδείξεις τις δευτερεύουσες διαφορές τους και αποσιωπήσεις τις σημαντικές ομοιότητες. Ή να καταδείξεις ότι δύο πολιτικές δυνάμεις είναι συγγενείς, αν προβάλεις τα δευτερεύοντα, στα οποία τυχόν συμπίπτουν, αγνοώντας τα κύρια, όπου διαφέρουν.
Αν το κάνεις, δημιουργείς φυσικά ένα τέχνασμα, ένα σόφισμα, τόσο πετυχημένο, που φαίνεται ότι πείθει και τον ίδιο τον κατασκευαστή του.
Πρόκειται βέβαια για πολιτικό χώρο, που οργανώνει την εκλογική και όχι μόνο τακτική του προσπαθώντας να αναδείξει ομοιότητες και διαφορές εκεί που δεν υπάρχουν, όπως τις εμφανίζει.
Στην ανάπτυξη αυτής της τακτικής, αναδείχτηκε πρόσφατα και ένας καινοφανής όρος, ο «ακροκεντρώος».
Και εσύ που με αφορμή την «συναυλία για την ειρήνη» επιχειρηματολογείς σήμερα και προβάλεις τον όρο αυτό, δεν είσαι απαραίτητα κυνικός, αλλά πώς να κάνεις το άσπρο μαύρο χωρίς κόστος ; Μπερδεύεται κανείς στην κατά παραγγελίαν ή κατά την εικαζομένη βούληση του χώρου, όπου τον έριξε η μοίρα, επιχειρηματολογία του.
Τί κοινό έχει το πολιτικό Κέντρο, δύναμη υποστήριξης και διαχείρισης του Συστήματος, με την Αριστερά της ανατροπής και της ρήξης;
Όλα όσα μπορούν να θεμελιώνουν την "προοδευτική διακυβέρνηση", δηλ. συνεργασία ΚΙΝΑΛ - ΣΥΡΙΖΑ, είναι δευτερεύουσες έως τριτεύουσες συμπτώσεις, που δεν αρκούν επί του παρόντος ούτε για τακτικής φύσεως συμπράξεις, που εξ άλλου δεν χρειάζονται. Προς τί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ; Για να αντικαταστήσει την Κυβέρνηση Μητσοτάκη με μια κυβέρνηση Τσίπρα; Γελάμε!
Όσον αφορά στρατηγικής φύσεως συμπράξεις, είναι νοητές μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, ευρισκόμενων στην ίδια όχθη, εκατέρωθεν του μεγάλου χάσματος : Συντήρηση και Διαχείριση ή Ρήξη και Ανατροπή.
Είναι παρά φύσει η στρατηγική συνεργασία μεταξύ δυνάμεων Ρήξης και δυνάμεων Συντήρησης. Στην κρίσιμη ώρα, όπως πχ στον Εμφύλιο, φάση 1946 - 1949, δεν έγινε τίποτε αφύσικο, δεν έγινε λάθος : Το ΕΑΜ, που σε μεγάλο βαθμό ήταν σύμπραξη Αριστεράς - Κέντρου, διαλύθηκε και έγινε συμμαχία Δεξιάς – Κέντρου, που κέρδισε τον πόλεμο κατά του ΚΚΕ.
Ήρθαν και άλλες κρίσιμες ώρες : Οι κεντρώοι - και δη οι ακροκεντρώοι – ήσαν, όπως πάντα, εκεί : Μαχητές των αλλαγών χωρίς καταστροφές, είτε κατεσπαρμένοι σε περισσότερους από έναν πολιτικούς χώρους είτε βγαίνοντας από την πολιτική απραξία ετών, υπήρξαν το σταθερότερο φιλοευρωπαϊκό ρεύμα από το 2012 και κατόπιν. Και με την ίδια αποφασιστικότητα, με την οποία πολέμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, στήριξαν -και ως ΠΟΤΑΜΙ έκαναν δυνατή- την ψήφιση της Συμφωνία των Πρεσπών. Και σε λίγο ψήφισαν Μητσοτάκη, χωρίς να είναι ΝΔ, όπως ψήφιζαν Σημίτη, χωρίς να είναι ΠΑΣΟΚ. Και είναι πάντα εδώ, ως υπαρκτό ρεύμα, για να στηρίξουν λύση του κυπριακού, που θα τερματίζει το "Κάθε πέρυσι και καλλίτερα". Και θα δρομολογήσει κάποια άλλη συμβίωση με την Τουρκία, τώρα που το διεθνές κλίμα την υποχρεώνει να ξεχάσει τις αναθεωρήσεις των συνθηκών και των συνόρων και την απειλή πολεμικής βίας για επίτευξη εθνικών σκοπών.
Επειδή μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και πολλοί κοροϊδεύουν, παριστάνοντας τους ιεροφάντες της Ειρήνης, ας τελειώσω με τη σκέψη, πως στις συνθήκες αυτές οι τοποθετήσεις είναι απλές, απόλυτες και φανερές :
Είσαι με τον επιτιθέμενο (Ρωσία) ή με τον αμυνόμενο(Ουκρανία);
Οι αναλύσεις του πλαισίου και των αιτιών, οι λεπτές διακρίσεις και αποχρώσεις, ανεξάρτητα από την αμφίβολη βασιμότητά τους, δεν είναι κατάλληλες για τα συνθήματα και τα πλακάτ, που η πολεμική σύγκρουση και η συναφής διακύβευση απαιτούν.
Διαφορετικά, απλώς καλύπτουν το ανομολόγητο : Με τον επιτιθέμενο καταλήγει να είμαι, αλλά πώς να το παραδεχτώ;
Και έμειναν απούλητες οι ουκρανικές σημαίες.