—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Με αφορμή τις «προσωπικές απόψεις» του υπουργού Παιδείας κ. Νίκου Φίλη γύρω από το ποντιακό ζήτημα, ζήσαμε, τις τελευταίες ημέρες, ένα ενδιαφέρον ντόμινο λεκτικής αλλά και σωματικής βίας, με τελικό (και ελπίζω, τελευταίο) θύμα τον κ. Κουμουτσάκο. Το περιστατικό της απρόκλητης επίθεσης εναντίον του βουλευτή της Ν. Δ. πυροδότησε μια σειρά εμπρηστικών δηλώσεων, τόσο εκ μέρους της κυβέρνησης όσο και εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ΝΔ στιγμάτισε ως ηθικό αυτουργό της επίθεσης τον Υπουργό Παιδείας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να κατηγορήσει τη Ν Δ για «ακροδεξιά ολίσθηση». Για άλλη μια φορά, χάθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί η ενιαία άμυνα του δημοκρατικού-συνταγματικού τόξου απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Προφανώς δεν υπάρχει καμία ευθεία γραμμή που να συνδέει τη δήλωση του κ. Φίλη με τη γροθιά που δέχτηκε ο κ. Κουμουτσάκος? όπως ακριβώς δεν υπάρχει καμία ευθεία γραμμή που να συνδέει αυτονόητα τις κοινοβουλευτικές αντιδράσεις της ΝΔ με το ναζιστικό ντελίριο της Χρυσής Αυγής.
Το πρόσφατο παρελθόν του «μικρού δικομματισμού» ωστόσο δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την ερμηνεία των αντιδράσεων: η ιδιοτέλεια των προθέσεων είναι προφανής. Η ΝΔ υιοθέτησε πρώτη την επικίνδυνη θεωρία των «δύο άκρων», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φλέρταρε με τους κάθε λογής «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, προσφάτως προσχώρησε στη θεωρία του «ενός άκρου», παρουσιάζοντας τη Ν.Δ. ως κοινοβουλευτική συνιστώσα της εξτρεμιστικής ακροδεξιάς. Ακόμη και τώρα, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου δείχνουν να μην έχουν καταλάβει πως τα σταθερά εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής και η διαρκής παρουσία της στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας απαιτούν μια διαφορετική πολιτική αντιμετώπιση και πάντως όχι τις άγονες αντιπαραθέσεις για μια ευτελή είσπραξη στα κομματικά ταμεία τους.
Τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος ανέδειξαν πλήρως την παθογένεια αυτής της νέας κατάστασης. Οι απεχθείς Χρυσαυγίτες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα για να «καπελώσουν» τη συγκέντρωση των ποντιακών σωματείων, δεν ενδιαφέρονται ούτε για το «κεφάλι του Φίλη» ούτε για το «κεφάλι του Κουμουτσάκου», όπως ατυχώς δήλωσε η κ. Γεροβασίλη. Δεν ενδιαφέρονται ούτε για την επίσημη θέση της ελληνικής Βουλής, ούτε για τον επιστημονικό διάλογο των ιστορικών, των νομικών και των πολιτικών επιστημόνων γύρω από την «εθνοκάθαρση» και «γενοκτονία». Δεν ενδιαφέρονται για τις περιπέτειες της δημόσιας ιστορίας και της συλλογικής μνήμης. Ενδιαφέρονται μόνο για την προώθηση ενός «απομονωτικού εθνικισμού», που ζει διαρκώς μέσα από τις καταχρήσεις της μνήμης και τη βίαια αποτύπωσή τους στη σύγχρονη συγκυρία…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art