Η αποκάλυψη της πληρωμένης κρουαζιέρας του Πρωθυπουργού όφειλε να μας οδηγήσει σε περισσότερο βαθιές σκέψεις και κρίσεις. Το ζήτημα βεβαίως και αποκαλύπτει το μέγεθος υποκρισίας του «ηθικού πλεονεκτήματος» ενός ανθρώπου που κατηγορεί τους άλλους ότι έκαναν, αυτό που αυτός ήθελε να κάνει και όταν του δόθηκε η ευκαιρία το έκανε. Αλλά τα ίδια και χειρότερα έχουν κάνει και πολλοί άλλοι πολιτικοί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Αφορά επίσης τον λαϊκισμό ενός ανθρώπου που σήμερα έχει ως βασικό του πρόταγμα τη σύγκρουση των «αμαρτωλών» ελίτ με τους φτωχούς και την ίδια στιγμή «στήνει» τις δικές του «ενάρετες» ελίτ. Αφορά και την ανοησία όλων όσοι υποστήριξαν ότι δικαιούται ένας πρωθυπουργός να ξεκουράζεται όπου και όποτε του αρέσει, αρκεί αυτό να είναι γνωστό εκ των προτέρων. Οχι, δεν δικαιούται. Υπάρχει τεράστιο ηθικό ζήτημα.
Στην περίοδο της ολιγαρχικής δημοκρατίας του 19ου αιώνα, όταν το δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι εύποροι, οι οικονομικά ισχυροί ήσαν και πολιτικά ισχυροί. Πολιτικοί ήσαν μόνο οι πλούσιοι. Κανείς μη πλούσιος δεν μπορούσε να γίνει ισχυρός πολιτικός. Με τη μαζικοποίηση της πολιτικής στον 20ό αιώνα και την καθιέρωση του καθολικού δικαιώματος ψήφου, οι πολιτικοί διαχωρίζονται από τους οικονομικά ισχυρούς τόσο πολύ ώστε πολλές φορές οι επιχειρηματίες έχουν περισσότερο την ανάγκη των πολιτικών απ’ όσο το αντίθετο.
Σήμερα όμως που μεταβήκαμε από τα μαζικά – πολυσυλλεκτικά κόμματα στα κόμματα – καρτέλ, από την εποχή της σύγκρουσης των ιδεών στην εποχή της απαξίωσης των ιδεών ή πιο πρακτικά από την εποχή της σύγκρουσης των προγραμμάτων στην εποχή της σύγκρουσης των υποσχέσεων και των τηλεοπτικών εκστρατειών, στην εποχή που κυρίαρχη σημασία έχει η κυριαρχία στα παραδοσιακά και στα σύγχρονα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η πολιτική έγινε πολύ ακριβή. Οι γιγάντιες προεκλογικές εκστρατείες δεν μπορούν να γίνουν χωρίς χρήμα.
Ενώ όμως οι πολιτικοί χρειάζονται περισσότερο χρήμα από όσο ποτέ, οι οικονομικοί παράγοντες χρειάζονται πολύ λιγότερο τους πολιτικούς. Η οικονομία και οι επιχειρήσεις «απελευθερώνονται» όλο και περισσότερο από την πολιτική, ενώ η πολιτική εξαρτάται όλο και περισσότερο από την οικονομία. Αν δεν επανέλθει η ισορροπία στη σχέση πολιτικής και κεφαλαίου, πολιτικών και επιχειρηματιών, τόσο και πιο πολύ πολιτικοί σαν τον κ. Τσίπρα θα είναι ο κανόνας και όλο και περισσότερο οι πολίτες θα καταφεύγουν στη θαλπωρή των απλουστευτικών σχημάτων της Ακρας Δεξιάς, αλλά και της Ακρας Αριστεράς. Δυστυχώς για τη Δημοκρατία, την Ευρώπη, αλλά και τους ίδιους τους πολίτες.
Το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη έχει τίτλο «Το πρωτείο της Δημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)