Αποχαιρετώντας τον Γιάννη Κακουλίδη

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου—

Ο θάνατος του Γιάννη Κακουλίδη σκόρπισε πένθος και θλίψη σε όλους όσους τον γνωρίσαμε μέσα από τις διαφορετικές ταυτότητες που τον συνόδευαν: την καλλιτεχνική, την πολιτική, την επαγγελματική, τη δημοσιογραφική. Περιστοιχισμένος από έναν ευρύ κύκλο κοινωνικών επαφών, ο Γ.Κ. κέρδιζε γρήγορα τους συνομιλητές του με το χιούμορ του, την καλλιέργεια του αλλά και τη μόνιμη προσήλωσή του στην υπόθεση της «κυβερνώσας Αριστεράς». Όταν μάλιστα η επαφή εξελισσόταν σε φιλία, ο ίδιος άφηνε σταδιακά να ξετυλιχτεί το νήμα της ζωής του, αναδεικνύοντας σταδιακά όλα τα ίχνη μιας γοητευτικής και συχνά αντιφατικής διαδρομής. Μιλούσε για το λαϊκό Πειραιά, για το στιγματισμένο σπίτι και τον εξόριστο πατέρα, για τους Λαμπράκηδες και την ΕΔΑ, για το «Νέο Κύμα» αλλά και για το χώρο της διαφήμισης, τα μεγάλα αυτοκίνητα, τα ωραία κρασιά και τα καλά ξενοδοχεία, τα ακριβά γούστα και τις υψηλές γνωριμίες.

Στην πορεία, ο συνομιλητής του καταλάβαινε πως, τελικά, η ατομική διαδρομή δεν ήταν τόσο αντιφατική. Ο Γ. Κ. ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα της μετάβασης από τα δίσεκτα μετεμφυλιακά χρόνια στη μεταπολιτευτική σταθερότητα και την κοινωνία της αφθονίας. Το φαινόμενο το περιγράφει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, αντισταθμίζοντας την ατομική ευθύνη και την ενεργό πολιτική συμμετοχή : «Να κατανοήσουμε ότι η κοινωνία του ευδαιμονισμού -μέλη της οποίας προθύμως γίναμε ή προσπαθήσαμε να γίνουμε όλοι, ήταν μια Κίρκη που δεν μας άξιζε? και να στραφούμε με ευθύνη προς την πολιτική, που την είχαμε κυριολεκτικά παρατήσει στα χέρια ανεύθυνων». Ο αυτοκριτικός τόνος δεν πρέπει να εκληφθεί ως τέχνασμα. Ο Γ. Κ. είχε πληρώσει προσωπικά το βαρύ τίμημα της ανόδου αλλά και της πτώσης, στο μιντιακό τοπίο…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art