Τη μια την πέφτουνε στην κα Κεραμέως και στο κο Χατζηδάκη γιατί διέκριναν, το απλό, πως όπως υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές «αριστερές» συλλογικότητες έτσι και «δεξιές»…
Την άλλη στο κο Λαλιώτη γιατί έγραψε ένα άρθρο, σε ένα αφιέρωμα στη μνήμη του θανόντος αρχηγού του Α. Παπανδρέου και υποστήριξε την ιστορία του…
Την επομένη στο κο Γαβρόγλου που δεν πήγε ως Κωνσταντινουπολίτης, επί χούντας, φαντάρος, όντας κάτοικος Λονδίνου…

Περίπου μιας ενιαίας κοπής κουλτούρα, συμποσείται σε αυτή τη πολιτική συμπεριφορά και εκφράζεται συνήθως από τους ίδιοι/ες σχεδόν επισπεύδοντες, όπως βλέπουμε στις αναρτήσεις τους στο f/b…
Δεν αναφέρονται στη δική τους πολιτική επιλογή, αλλά, ως εισαγγελείς, σηκώνουν το δάκτυλο σε όποιον/α άλλο/η διαφέρει και αναζητά ένα σύγχρονο πλαίσιο και πολιτισμό αντιπαράθεσης…
Αχ κατακαημένε Κυριάκο Μητσοτάκη τι θα τραβήξεις με όλους αυτούς τους επίδοξους, ασταθείς, πρόσκαιρους και «υποκειμενιστές» υποστηρικτές σου…

Στη περίπτωση του κου Λαλιώτη, ενώ προφανώς και έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν την όποια διαφωνία τους δεν σταμάτησαν εκεί αλλά, βρήκαν ευκαιρία να προβούν σε απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σπιλώνοντας, με θέματα που άπτονται ηθικών ζητημάτων με ποινικές προεκτάσεις.

Υ.Γ. Μια οφειλόμενη θέση για ένα άνθρωπο που πολιτικά δεν είχαμε μέχρι το πρόσφατο παρελθόν «συναντηθεί»… Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 άκουγα κατηγορίες, για αυτόν, δεν αντιδρούσα. Μέσα μου είχα την αίσθηση και τη σιωπηλή εκτίμηση, πως μάλλον κάτι από όσα του καταμαρτυρούσαν θα έχει συμβεί….
Μετά από τόσα χρόνια και με όλο το φάσμα των αντιπάλων του, δεξιών και αριστερών, να έχουν αναλάβει την εξουσία και να έχουν ξεψαχνίσει τα πάντα γύρω από αυτόν και τη πολιτική του, να μην έχει κατηγορηθεί για τίποτε, τότε κάτι τρέχει στο βασίλειο της επικράτηση των Γκεμπελίσκων της εποχής μας!