Το έγραφα επί βδομάδες, πως πρέπει να συνεργαστούμε με τους Δήμους στην Τουρκίας, να ενισχύσουμε ένα μέτωπο δημοκρατικό, το οποίο όντως υπάρχει εκεί, και να αναπτυχθεί και μια διαφορετικού τύπου αλληλεγγύη, από τα καραγκιοζλίκια του παρελθόντος περί σερεφέ και γειά μας και άντε ζήτω η φιλία των λαών.
Ο Ερντογάν όλη αυτή τη περίοδο, χρησιμοποιούσε διαρκώς τους Δήμους που ελέγχει, ανοίγοντας μέτωπα σε κάθε περιοχή που τον ενδιέφερε και κυρίως σε μέρη από όπου μπορούσε να βρει υποστήριξη και χρήματα.
Και να ήταν μόνο αυτό…
Στο πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, καθηγητές και φοιτητές, από κοινού δίνουν μάχη κατά του εξευτελισμού της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Σταματάνε το μάθημα στις 12 η ώρα και στέκονται όλοι όρθιοι, σε μια στάση διαμαρτυρίας. Έχουν διωχθεί και φυλακισθεί πολλοί, έχουν βασανιστεί και δαρθεί ακόμη περισσότεροι. Αλλά δεν σταματάνε είναι εκεί.
Η ερώτηση είναι εμείς πού είμαστε; Το στιβαρό ελληνικό φοιτητικό κίνημα πού στο διάολο είναι;
Μην νομίσετε ότι θέλω να παρουσιάσω μια γενική καθολική εικόνα, οτι όλα πάνε καλά, όλοι αντιστέκονται ή, είναι έτοιμοι να αντισταθούν.
Σε αντίθεση με το καταπληκτικό πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, στο πιο παλιό και μεγάλο πανεπιστήμιο της Σμύρνης, το πανεπιστήμιο της 9ης Σεπτεμβρίου, όπου τους έλαχε μία Πρύτανης μπλεγμένη με τη μαφία και τις δολοφονικές της επιθέσεις, και το γνωστό μετερίζι των δολοφόνων που κάθε Κυριακή πρωί αποκαλύπτει ο Πεκέρ, ο οποίος ήταν κομμάτι αυτού του συνδικάτου του εγκλήματος και κουβαλάει πάρα πολλά θύματα εδώ και πολλά χρόνια, κανένας δε μιλάει, κανένας δεν κουνιέται . Τόση απαγόρευση ακόμη και να επικοινωνούν με άλλα πανεπιστήμια.
Τη φάγαν και δεν είπαν κουβέντα.
Και αναρωτιέσαι διαρκώς, τι στη ευχή μπορεί να γινει9 για να αναστραφεί το κλίμα.
Ειλικρινά, κανέναν δεν τον νοιάζει.
Ο Ερντογάν, ακολουθεί πιστά το μονοπάτι που χάραξε και το παρακολουθεί ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, και από πουθενά δεν φαίνεται πυγολαμπίδα έστω , πως κάποια φωνή αντίστασης μπορεί να ακουστεί στο δρόμο μας.
Πιάνεται η ψυχή σου, όταν φτάνεις στην ώρα του λογαριασμού, σε όποιο αλισβερίσι και αν ακολουθείς και βγαίνει ο λογαριασμός σε πλήρη αντιστοιχία με την σημερινή ισοτιμία ευρώ και λίρα, και τσακίζεις γιατί για σένα είναι τζάμπα αλλά, όχι και για τον πολίτη. Και είναι ακόμη χειρότερα όταν πηγαίνεις με τον φίλο σου να δει αν πήρε τη σύνταξη και αυτή είναι 280 ευρώ σε σημερινές αντιστοιχίες, και ναι μεν βαρυγκωμάει, αλλά άμα στον καρφώσει ο κατής σε ποιόν να πας για να το πεις.
Προχθές λοιπόν πήρε απόφαση και απαγορεύει όλες τις διεθνείς σχέσεις που έχουν οι Δήμοι της Τουρκίας με Δήμους απανταχού του κόσμου. Απαγορεύετε ακόμη και να ανταλλάσουν επιστολές, χωρίς άδεια της αρμοδίας αρχής, με το εξωτερικό. Και αυτό , γιατί οι μεγάλοι Δήμοι έχουν και πολύ μεγάλους προϋπολογισμούς και παρακολουθώντας το πώς κινήθηκαν όλο αυτό το διάστημα οι Δήμοι του ΑΚΡ, ετοιμάζουν και αυτοί την δική τους αντεπίθεση. Αργήσανε δυστυχώς γιατί πρώτα από όλα αργήσαμε εμείς, να δείξουμε το πώς και κατά πόσο συμπαραστεκόμαστε σε όλη αυτή τη απίστευτη περιπέτεια που ζει ο λαός της Τουρκίας.
Η ανάγκη για συνεργασία εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Η προθυμία όμως δεν φαίνεται να είναι δηλωμένη στον αντίστοιχο βαθμό.
Και όσο πλησιάζει το 2022, τόσο τρέμει το φυλλοκάρδι μου για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε τον επόμενο χρόνο από τον εσμό των εθνοσωτήρων.
Ο Θεός όμως είναι μεγάλος και μπορεί να μας προφυλάξει από χίλιες δυο ταλαιπωρίες και αθλιότητες.