Αστεία πράγματα, μα την αλήθεια…
Λυπάμαι που επανέρχομαι σε θέμα με πολιτική χροιά, παρόλη την επιθυμία μου να κρατάω κάποιες αποστάσεις από τέτοια ζητήματα, αφού δεν είμαι πολιτικός αναλυτής (τα’ χουμε ξαναπεί αυτά), αλλά, το πρόσφατο του υπουργού Παιδείας, αξίζει έναν κάποιο σχολιασμό, περισσότερο από τα την φυλάκιση Παπαντωνίου κλπ.
Είπε ο αθεόφοβος: «Νομίζω ότι εδώ είναι κρίσιμο να θέτουν τα ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει: πού είναι το φοιτητικό κίνημα, πού είναι οι φοιτητές να διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ειρήνη;»… Το πρώτο που περνάει από το μυαλό είναι πως ο υπουργός ψάχνει, μ’ αυτό τον τρόπο, να αποποιηθεί τις ευθύνες, όχι μόνο τις δικιές του, αλλά και εκείνες της κυβέρνησης στην οποία ανήκει, πιστεύει και υπηρετεί.
Αναρωτιέμαι: Ποιου είναι η αρμοδιότητα της προστασίας τού χώρου; του φοιτητή ή της Αστυνομίας, δηλαδή της πολιτείας στην οποία υπάγονται τα πανεπιστήμια; Εύλογες οι απαντήσεις και το θέμα, πριν ανεβάσω εγώ το κείμενο αυτό, σχολιάστηκε πάνω-κάτω με τις ίδιες απορίες και ερωτήματα.
Αλήθεια, πού είναι το φοιτητικό κίνημα; Ο υπουργός προτρέπει λοιπόν το κίνημα των φοιτητών να προετοιμαστεί… καταλλήλως, για να προστατέψει τους χώρους και να τους… ανακαταλάβει από κάθε «εχθρό»;

Υπουργέ μου, σε θεωρούσα ειρηνοποιό, ήρεμο, πολιτισμένο και σώφρονα… Τώρα, η προτροπή αυτή αναδεικνύει μιαν άλλη διάσταση του χαρακτήρα σου, διότι ουσιαστικά προτείνεις στους φοιτητές και στο κίνημά τους να… προφυλάξουν εκείνοι το ίδρυμα από έξωθεν κινδύνους· δηλαδή τι; Να φτιάξουν και αυτοί κάτι σαν… ομάδες κρούσης όπως εκείνες οι…. ετοιμοπόλεμες που τριγυρίζουν, κατάλληλα… εφοδιασμένες, καθημερινά στα Εξάρχεια και τις γύρω περιοχές με τα γνωστά συμβάντα της βίας και τον εκατέρωθεν κλεφτοπόλεμο με τις ομάδες γκρουπούσκουλων, τους γνωστούς-άγνωστους όπως συνηθίσαμε να τους χαρακτηρίζουμε· περιστατικά που τα βλέπουμε, πολύ συχνά απαθείς, εμείς οι υπόλοιποι…  Υπουργέ μου, μεγάλο το λεκτικό ολίσθημα, εκτός αν εννοούσες κι εσύ κάτι άλλο, που…  αλλοίωσαν  οι δεξιοί τσαρλατάνοι και οι πολιτικοί σου αντίπαλοι, παραποιώντας τα λεγόμενά σου. Το συνηθίζουν αυτό οι ταξικοί «οχτροί». Λες άλφα και σου βγάζουν βήτα.
Όμως, αυτή η προτροπή για προστασία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, από το φοιτητικό κίνημα, μας κάνει να πονοκεφαλιάζουμε! Τι εννοεί λοιπόν ο της Παιδείας υπουργός; Μια θολή μορφή «εμφυλίου» μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους; Οι καλοί να διώξουν(;) τους κακούς και αυτά, επαναλαμβάνω, μετά ώριμου και βαθυστόχαστης σκέψεως του υπουργού Γαβρόγλου σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο (στις 20/10/2018), με αφορμή τις ποικιλότροπες επιθέσεις τού «Ρουβίκωνα» στους πανεπιστημιακούς χώρους τής φιλοσοφικής. Εδώ λοιπόν φτάσαμε σε ένα σημείο τού θέματος, για το οποίο ο της Παιδείας θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά, πως δηλαδή η… πάταξη της συγκεκριμένης οργάνωσης έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε η ίδια η Αστυνομία, αφού η ελευθερία, με την οποία η οργάνωση κινείται, δημιουργεί υποψίες για… κάποια υπόγεια ανοχή, που της επιτρέπει να λειτουργεί…

Η Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, είναι ο χώρος στον οποίο κινείται η γνωστή αναρχική οργάνωση μετά τα γεγονότα τής προηγούμενης εβδομάδας (17-18/10), τα οποία αναστατώνουν το φοιτητικό κίνημα και φανερώνουν την σύγχυση και το ιδεολογικό χάος στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα από τις σημερινές πολιτικές ισορροπίες.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: οι φοιτητές τής Φιλοσοφικής καλούνται, δια στόματος υπουργού Παιδείας, να αντιδράσουν, να οργανωθούν, να προετοιμαστούν για να εξασφαλίσουν την «ακαδημαϊκή ειρήνη». Να την διεκδικήσουν από εκείνους που την απειλούν (υποθέτω εγώ). Από πού; Μα, από τον «Ρουβίκωνα» ντε…, ο οποίος έχει κάνει κατάληψη και δηλώνει… ευθαρσώς πως: «ήρθαμε για να μείνουμε»! Οξύμωρα και αντιφατικά όλα!
Γνωρίζω πως το περιβόητο Πανεπιστημιακό άσυλο πάσχει, εδώ και χρόνια, από την κακοδαιμονία τής μη επίλυσης βασικών κανόνων ομαλής λειτουργίας και πως ουδεμία κυβέρνηση κατάφερε να αντιληφθεί τη σημασία και την ιδιαιτερότητα ενός τέτοιου χώρου, ως κοιτίδα και πηγή τής ελεύθερης διακίνησης  ιδεών, με πνευματικά- μαθησιακά χαρακτηριστικά· ο χώρος αυτός λοιπόν, έχει αφεθεί άλλοτε ως πεδίο άσκησης αστυνομικής ασυδοσίας, κι άλλοτε ως περιοχή φοιτητικής συνδικαλιστικής παραβατικότητας…
Τα παραδείγματα πολλαπλά και νωπά. Ο μακρύς κατάλογος δεξιών και αριστερών επεισοδίων φαίνεται πως δεν έχει «διδάξει» κανέναν. Η προστασία τού ασύλου δεν είναι μια καινούργια σκέψη. Σέρνεται επί δεκαετίες δηλώνοντας την αναποφασιστικότητα και την προχειρότητα μιας υπόθεσης  η οποία, υποτίθεται, περιμένει χρόοοονια να λυθεί. Ακόμα και το γεγονός πως, μέσα σε κάποια από αυτά τα κτήρια, λειτουργούν, ανοιχτά πλέον, συμμορίες ανεξέλεγκτων ομάδων με  οπλοστάσια από μολότοφ, διακίνηση ναρκωτικών και ποιος ξέρει τι άλλο, καθιστά το άσυλο πιο θολό, αντιδημοκρατικό και ανεξέλεγκτο.
Είναι πασιφανές πως οι δυο πολιτικοί μονομάχοι δεν έχουν την πολιτική βούληση, ο καθείς για τον δικό του λόγο, να αποκαταστήσει μια και καλή το θέμα. Πολύ φοβούμαι όμως πως στα… έγκατα των κτηριακών εγκαταστάσεων, αλλά και στις αντιλήψεις των νέων φοιτητικών γενεών, η έννοια της «ρήξης» με το Σύστημα έχει ριζώσει, ήδη εδώ και πολλά χρόνια, με τις σχεδόν καθημερινές καταλήψεις σχολείων, κτηρίων, δημαρχείων, δικαστηρίων, εργοστασίων, δρόμων και άλλων τέτοιων «αγαθών» πρωτοβουλιών…

Πώς θα γλυτώσουμε από τέτοιες συνήθειες; Ήδη ο κος Γαβρόγλου το ξεστόμισε κάπως έτσι: Παιδιά, δεν ξέρω, να βρείτε τρόπους να επιβάλλετε «ακαδημαϊκή ειρήνη». Και ο φανταστικός διάλογος που ίσως διαμείφθηκε μπορεί να ήταν κάπως έτσι:
– Μα, εμείς υπουργέ μου ήρθαμε εδώ για να πιάσουμε τα μολύβια, όχι τα… όπλα!
– Αυτό δεν με αφορά. Βρέστε τρόπο να επιβάλλετε «ακαδημαϊκή ειρήνη».

Οπτικά, η εικόνα τού υπουργού, μου είναι συμπαθής και δείχνει πως και ο ίδιος είναι ειρηνικός και καλής προθέσεως άνθρωπος· όμως, απεδείχθη αδύναμος (ή ακατάλληλος;) να αναλάβει πρωτοβουλίες που ανήκουν και στη δική του δικαιοδοσία και θεσμική υποχρέωση, δηλαδή στην προστασία των φοιτητικών τόπων και του ασύλου. Δεν ξέρω. Τι να πω και τι άλλο να σκεφτώ πέρα από την ατολμία των υπευθύνων όταν έρχεται η στιγμή να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι…