Προς το 22 τών (βουλευτικών) εκλογών και της όντως οικείας εκατονταετηρίδας
Πολύ με ενδιαφέρει το ΚΙΝΑΛλ. Διαδικασίες, εκλογές, χρώματα, αρώματα. Τόσο που γράφω. Μολονότι ακόμη και με τη συμπαθέστατη αγαπημένη Γεννηματά το κόμμα αυτό τού Κινήματος (των…Κινημάτων, έτσι έλεγε ο Θεοδωράκης και το Ποτάμι) ούτε τρέλες ούτε κορδέλες. Τώρα με το, αναμενόμενο, αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου «ανά χείρας» επιστρέφω στην κρυβίη του σημειωματαρίου: ένα και ένα, ίσον δύο.
Ο ανασχηματισμός του «χώρου» επιβάλλεται άμεσα. Εις όφελος της χώρας. Μακάρι γένοιτο δίχως τον εκμαυλισμό και τα έλκη της οργανωτικής αναμονής. Όποιος νομίζει ότι οι 270 τόσες χιλιάδες ψήφισαν ΠΑΣΟΚ πλανάται. Ούτε οι 207 χιλιάδες. Οι πάνω από τους μισούς ψήφισαν απλώς το χώρο. Ας μη μας καθυστερεί κι άλλο το ΠΑΣΟΚ. Αναθέσμιση της χώρας ζητούμε. Για αυτό, για μια Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία τής γνώσης και της εργασίας, της Ευρώπης και της προόδου τα Κινήματα του παρελθόντος εμφανώς κατέστησαν στάσιμα έρμα, που απλώς ταλανίζουν δεξιά και ευώνυμα τον αβέβαιο ρου σε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Δε θα υποστήριζα το ίδιο για τις Συμμαχίες και τις Κινήσεις (με ανακούφιση παρακολουθήσαμε πρόσφατα τη θετική διεπαφή της ωφέλιμης πολιτικής Κίνησης «Εμείς» με τη συνεπή Φιλελεύθερη Συμμαχία, κατά πώς αποτυπώθηκε στο Συνέδριο της τελευταίας).
Είναι κρίσιμες οι ώρες. Μας το υπενθυμίζουν οι επαΐοντες ξένοι οίκοι. Το έλλειμμα στα ουράνια. Οι τράπεζές μας μόνον τρωγλο-δυτικές. Χαμέρπουν. Κι η κυβέρνηση σαν το πανούργο πρωτεύον θηλαστικό στην πλάτη τού σωτήρα δελφινιού. Ανοίγεται ως αυτομάτως το φάσμα εκείνης της ιστορίας τού πρότυπου παραμυθά: Η Μαϊμού και το Δελφίνι. Οίηση, οίηση και ψέμμα. Θρασυδειλία. Ο Αίσωπος, ο δούλος αυτός συντοπίτης τού Διονύσου κατέβηκε στο Νότο προηγούμενος των βακχικών θιάσων. Μας απεικόνισε. Δίχως μέθη.
Το θαλάσσιο θηλαστικό ευεργέτης μοιάζει με τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη, την Ευρώπη, τους διεθνείς συνεργατικούς θεσμούς. Μας έσωσε. Μας μεταφέρει σε ασφαλές μέρος. Όμως, αντί ευγνωμοσύνης ούτε καν σιωπής λαμβάνει καυχησιές και αμετροεπείς δηλώσεις ανύπαρκτου μεγαλείου. Θα αντέξει ή λίγο πριν «τον Πειραιά τον ξέρεις;» θα μας τινάξει πίσω στο αναπεπταμένο πέλαγος: που μας αξίζει και για το οποίο κυνομαχούμε με το alter ego μας το εξ Ανατολών (λυσσώδης μάχη επίσης που καταβάλλουμε αμφότεροι για το Αστροπέλαγο μα και για το μέγεθος της φρίκης μιας χρεοκοπίας ενός ή άλλου ή και των δυο μαζί);
Ζητούμε προστασία κι ανεγείρουμε το φρόνημα. Επικαλούμαστε ό,τι κι όσους ακριβώς εξαπατούμε. Μας φταίνε οι φίλες χώρες τής Ευρώπης που εξοπλίζουν και την Τουρκία, όταν εμείς περιγελούμε το Ευρωκοινοβούλιο και τις αποφάσεις του συμμετέχοντας (η μόνη απτή και ουσιαστική διεθνής στρατιωτική συμμετοχή μας εκτός των αντιπειρατικών περιπολιών στο Κέρας της Αφρικής) ενεργά στον πόλεμο της Υεμένης, εφόσον αποστείλαμε αντιαεροπορική πυροβολαρχία στους φίλους μας Σαουδάραβες, να τους στηρίξουμε κι άλλο στα εγκλήματα εις βάρος αθώων και αμάχων. Εφόσον έχουμε κάνει γαργάρα (εμείς με το Κυπριακό μας!) την κατοχή των ουκρανικών εδαφών από άλλους ομοδόξους, που ποτέ δε δυσανασχετήσαμε στέλνοντας και μεις μία έστω φορά εναντί τους αεροπορική δύναμη σε προστασία των ανεξόπλιστων Βαλτικών εταίρων και ‒πράγμα που τεχνηέντως απωθούμε‒ δανειστών μας. Για τη στάση έναντι της Κομισιόν στο προσφυγικό λόγος ουδείς. Για την υπονόμευση της υπό ένταξης Βόρειας Μακεδονίας αυτοέπαινοι, νοσταλγικές επιχρώσεις τής δεκαετίας τού 90, συλλαλητηριασμοί και άλλα τέτοια λυπηρά.
Ηρακλειδείς (έτσι από αυτόν αγγλολατινιστί, Hercules Project, ονομάσαμε και τη βιτρίνα υποκρισίας που δεν τραβάει παρά στην καταπίπτουσα τράπεζες κι εγχώριους καταθέτες, εγκαταπιστευμάτων οικονομίες και τη σύνολη οικονομία). Άθλα επί ειρήνη (την πεθάναμε, την τιμούμε): ραφάλ, φρεγάτες και συνοριομαγκιές αντί σύνεσης και επωφελών διαπραγματεύσεων. Πριν τα νέα κάπιταλ κοντρόλ, συνοριοέλεγχοι ακόμη και σε όσους στέκονται να αγναντεύσουν από μακριά τη φύση της ελληνοτουρκικής μεθορίου ‒ρωτήστε αν θέλετε το Γιάννη Λασκαράκη, το σπουδαιότατο θεράποντα της ειρήνης συγγραφέα, δημοσιογράφο κι εκδότη από την Αλεξανδρούπολη, τακτικό συνεργάτη της Μεταρρύθμισης).
Γιατί σαν το πρωτεύον φερόμαστε ως χώρα. Διακοσαετείς ποτισμένοι στόμφο κι αυταπάτες. Τι αισώπεια μαϊμού τι χώρα Μαντάμ Σουσού. Που δημοσιονομικά στον Μπ(ο)ύθουλα υπάγεται κι ας καμώνεται την αριστοκράτισσα. Να προσλαμβάνει, να μισθοδοτεί (λ.χ. ιερείς έως 4.000), να χαρτζιλικώνει (να δίνει επί παραδείγματι οιονεί δώρο εορτών στους εθνικής αμύνης γιους και κόρες. Οι άλλοι ας πληρώνουν) και να νομιμοποιεί το σιωπηλό δανεισμό εις βάρος της ασφάλισης και του κόσμου της εργασίας.
Ταιριάζει και το 22. Κι αυτό επέτειος διαμορφωτική υπήρξε. Τότε γεννηθήκαμε κι ας μην το λέμε. Ανενδόξως. Χαλύβδωσε το έθνος στην καταστροφή. Το ξέρει η κυβέρνηση κι αναλόγως ετοιμάζεται. Πριν διαφανούν τα οικτρά στους οικτίρμονες, πριν δραστικά φανεί το κόστος από τη λήξη της προσφερθείσας επί μακρόν αφείδωλης θαλπωρής, αυτής των εγγυήσεων του δανεισμού μας από την ΕΚΤ θα σπεύσει ο Κυ.Μ ως ανιψιός Καραμανλής σε εκλογές. Να πάρει ρεβάνς για το 2009. Να κερδίσει το δύστηνο τρόπαιο όπως ο ΚΚ το 2007.
Απλώς γιατί κανείς δεν αντιστάθηκε στο λαϊκισμό. Απλώς γιατί προσφέραμε τις ευκαιρίες να αποπατηθεί για άλλη μια φορά η λογική. Δεν υφίσταται εντελέστερη πολιτική συναίνεση από την κακή αντιπολίτευση. Αυτήν είχαμε. Αυτήν έχουμε. Κι οι φορείς της δοσμένοι στην ξεροκεφαλιά. Πλειοδότες.
Για αυτό κι εγώ οραματίζομαι μια παράταξη μειοδότη στο ψεύδος. Μήπως και τον αισώπειο αποτρέψει πίθηκο από το θαλασσινό χαμό, μήπως και αναγνωριστεί η αξία της αδελφοσύνης και τη ειρήνης, της σωτήριας λογικής.
Αποτροπαϊκοί οι παράμυθοι. Δε θέλω να τους ζήσω. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται το αλλοπρόσαλλο και τη μιζέρια, αν όχι τη βία το γνωρίσαμε στο πετσί μας. Ότι η ΝΔ δεν κάνει, το διαπιστώσαμε παρά την ανακούφιση του 19. Τα μούτρα μας το ξέρουν. Ότι το ΠΑΣΟΚ δε γυρίζει πίσω ούτε μας γυρίζει πίσω (όταν έπρεπε, στο 96) θα οφείλαμε να το είχαμε προ πολλού παραδεχθεί. Ιδίως μετά τις εσωκομματικές αυτές εκλογές.
Πόσα λάθη θα προφασιζόμαστε ως ευκαιρίες; Το ΚΙΝΑΛλ σαφώς με τέτοιο μοιάζει. Έρχεται 22. Μακάρια παράταξη χρειαζόμαστε. Των ειρηνοποιών. Μας έτυχε γραφειοκρατών.