Υπάρχει η αισιοδοξία των πολιτικών, υπάρχει και η αισιοδοξία των πολιτών.

Οι Πρωθυπουργοί είναι πάντα αισιόδοξοι για την πορεία της χώρας και της κυβέρνησής τους, οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι αισιόδοξοι πάντα για τα κόμματά τους και απαισιόδοξοι για την πορεία της χώρας.

Οι πολίτες, όπως δείχνουν οι έρευνες της κοινής γνώμης, είναι διχασμένοι.

Οι πολίτες με ηλικία πάνω από τα 55 έτη, είναι αισιόδοξοι για την ζωή τους, μάλιστα όσο μεγαλύτεροι είναι, τόσο πιο αισιόδοξοι είναι, αντιθέτως οι πολίτες με ηλικία κάτω από τα 55 έτη, είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον τους, μάλιστα όσο κατεβαίνει η ηλικιακή κλίμακα, τόσο πιο απαισιόδοξοι είναι.

Υπάρχουν και ακόμη δύο ευρήματα: 1. Οι πολίτες πάνω από τα 55 βρίσκουν θετική την πολιτική της κυβέρνησης, ενώ οι πολίτες κάτω από τα 55 αρνητική.

2. Οι πολίτες πάνω από τα 55 διαμορφώνουν την γνώμη τους κυρίως από τα κλασσικά ΜΜΕ, ενώ οι πολίτες κάτω από τα 55, διαμορφώνουν την γνώμη τους, κυρίως από το διαδίκτυο.

Όλα είναι κατανοητά, και εύκολα μπορούν να ερμηνευτούν, όμως γεννούν ένα μεγάλο ερώτημα, που πρέπει η κυβέρνηση και τα κόμματα να το απαντήσουν.

Η απάντηση όμως, δεν πρέπει να είναι αυτή, που θα τους βολεύει προσωπικά και κομματικά.

Η απάντηση δεν αφορά το δικό τους μέλλον, αλλά το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας, για το οποίο όλα τα κόμματα ενδιαφέρονται πρωτίστως, όπως δηλώνουν.

Το μεγάλο ερώτημα, το υπαρξιακό ερώτημα, είναι: Πως, μια κοινωνία, στην οποία το πιο παραγωγικό και το πιο δυναμικό κομμάτι της είναι απαισιόδοξο για το μέλλον του, μπορεί να επιτρέπει την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να πιστεύουν ότι, η χώρα μπορεί να πάει μπροστά, αρκεί να είναι τα ίδια στην εξουσία;

Αυτό στην καλύτερη περίπτωση υποδηλώνει αυταπάτη, στην χειρότερη λατρεία για την εξουσία και ό,τι σημαίνει αυτή.

Αν τα πιο δυναμικά και παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας, είτε για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους είτε για βιολογικούς, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει μπροστά τους η δυνατότητα να ζήσουν καλύτερα, τότε γιατί να προσπαθήσουν, να μοχθήσουν, να επενδύσουν στην εκπαίδευσή τους, στο επάγγελμά τους, στην επιχείρησή τους;

Πολύ περισσότερο, γιατί να ρισκάρουν στις επιλογές τους, για ένα διεκδικήσουν ένα μικρό ή ένα μεγάλο άλμα μπροστά;

Όσον αφορά την κυβέρνηση, ξέρει ότι, η υποστήριξη που έχει από τους πάνω από τα 55, οφείλεται κυρίως στον φόβο της πανδημίας, όταν μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος είναι συνταξιούχοι και η πανδημία δεν τους μείωσε την σύνταξη, ούτε τους στέρησε πολλά από αυτά, που συνήθως έκαναν πριν από αυτήν.

Όσον αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να έχουν ως βασική εξήγηση της καθήλωσής τους, την πανδημία.

Αυτοί που αμφισβητούν της κυβερνητική πολιτική και δεν τους φόβισε η πανδημία, δεν φαίνεται να ενθουσιάζονται με την πολιτική τους.
Το Φθινόπωρο με τον ένα ή άλλο τρόπο, εκτός απροόπτου, ο κίνδυνος της πανδημίας θα είναι περιορισμένος και η κουρτίνα του φόβου θα έχει τραβηχτεί, σε μεγάλο βαθμό.
Τότε θα φανεί και το πραγματικό πρόσωπο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Η κυβέρνηση θέλει να πιστεύει ότι, με το παιχνίδι των αριθμών, τους Κοινοτικούς και τους δανεικούς πόρους, και την στήριξη των ΜΜΕ, θα καταφέρει να διατηρήσει την πολιτική κυριαρχία της.
Αυτό όμως είναι το ζητούμενο για την χώρα και την κοινωνία, φυσικά όχι.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να πιστεύουν ότι, η τραγικότητα της κρίσης που θα αποκαλυφθεί, αρκεί από μόνη της, να τους δώσει την πολιτική κυριαρχία.

Η δική τους αυταπάτη, δεν είναι μικρότερη από εκείνη τις κυβέρνησης.

Σε κάθε περίπτωση, οι αυταπάτες αυτές, δεν αφορούν τους πολίτες, αντιθέτως μπορεί να είναι και επικίνδυνες.