Η κυβέρνηση τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται μεταξύ αφενός «πανηγυρισμών» για τη συμφωνία με την τρόικα και αφετέρου… δυσκολιών να περάσει τις σχετικές συμφωνίες στη δική της κοινοβουλευτική πλειοψηφία!
Η αντίφαση έχει την εξήγησή της. Η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκροτήσει εν όψει εκλογών, μέσω του πλεονάσματος, μία «αφήγηση» εξόδου από την κρίση με το τρίπτυχο «πλεόνασμα – δανεισμός από τις αγορές – μείωση του χρέους», ενώ οι βουλευτές πιέζονται από τα στοιχεία της πραγματικότητας, που προς το παρόν δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με το «αφήγημα».
Οπως η ανεργία, οι ανασφάλιστοι, το 20% που δυσκολεύεται να αποκτήσει τα βασικά είδη διατροφής, τα απλήρωτα χρέη των πολιτών, η κρίση που διαλύει βασικούς κλάδους παραγωγής κλπ.
Η θέση «ούτε νέο δάνειο, ούτε νέο μνημόνιο» είναι πολιτικά σωστή. Αλλά για να είναι και ρεαλιστική, απαιτούνται δύο κρίσιμα προαπαιτούμενα: η σημαντική μείωση του χρέους και η είσοδος της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης. Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχουμε βγει από τον φαύλο κύκλο των υφεσιακών πολιτικών. Οι επενδύσεις είναι ακόμα περιορισμένες και σε συνθήκες διαρκών τραπεζικών ελέγχων (μετά την Black Rock ακολουθούν οι έλεγχοι της ΕΚΤ), η τραπεζική ρευστότητα προς την αγορά γίνεται με το σταγονόμετρο. Υπ? αυτές τις συνθήκες, η μείωση του χρέους είναι κατεπείγουσα ανάγκη.
Προφανώς, θέλουμε «πλεόνασμα». Αλλά πρέπει να προέρχεται από ανάπτυξη, για να είναι ρεαλιστική και βιώσιμη η έξοδος της χώρας από την κρίση. Πλεόνασμα, με ταυτόχρονη μείωση του ΑΕΠ, είναι καταστροφική πολιτική και για την οικονομία και για την κοινωνία, ιδίως όταν προέρχεται από «υπερφορολόγηση» μιας μικρότερης φορολογητέας ύλης, από μία μεγαλύτερη του δέοντος περικοπή κοινωνικών δαπανών και από μία καθυστέρηση πληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου. Στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία.
Η καταβολή, δίκην βοηθήματος, λ.χ. 500 ευρώ, ως «κοινωνικό μέρισμα» παραμονές εκλογών, παραπέμπει σε (υποτίθεται) καταδικασμένες πρακτικές του παρελθόντος και όχι σε μία πολιτική κοινωνικής αναδιανομής ενός σταθερού και βιώσιμου πλεονάσματος με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά.
Θα πείτε, όταν ο άλλος δεν μπορεί να ζήσει, και μια εφ? άπαξ βοήθεια500 ευρώ δεν είναι αμελητέα. Σύμφωνοι. Κι αν ήταν και μεγαλύτερη, ακόμα καλύτερα. Μόνο που δεν είναι σοβαρή πολιτική να κόβεις λ.χ. από τον οικονομικά αδύναμο πολίτη τις ελάχιστες φοροαπαλλαγές που δικαιούται και τα επιβεβλημένα κοινωνικά επιδόματα και μετά να του δίνεις 500 ευρώ, ως… «κοινωνικό μέρισμα», παραμονή εκλογών… Να πανηγυρίζουμε γι? αυτό;
Πάντως ο πολιτικός στόχος της απεμπλοκής της χώρας από την τρόικα και της επανεθνικοποίησης των πολιτικών αποφάσεων για την οικονομία μας, στο πλαίσιο βέβαια των ευρωπαϊκών συνθηκών, είναι σωστός.
Δεν ξέρουμε μόνο πόσο το θέλουν αυτό οι εταίροι-δανειστές μας ή είναι έτοιμοι να συνδράμουν σε κάτι τέτοιο… Ολα δείχνουν ότι μάλλον το θεωρούν πρόωρο με βάση τις δικές τους εκτιμήσεις και το δικό τους σενάριο για την οικονομία μας.
Παρά την εικόνα επιτυχίας που έδωσε ο πρωθυπουργός, μετά τη συμφωνία με την τρόικα, υπάρχει ακόμα μία εύθραυστη ισορροπία, ενώ αρκετά θέματα -τα πιο δύσκολα- έχουν μετατεθεί για μετά τις ευρωεκλογές. Φοβούμεθα ότι δεν υπάρχουν ακόμα εκείνα τα δεδομένα που να επιβεβαιώνουν μια σημαντική ποιοτική τομή στην εξέλιξη του ελληνικού προβλήματος, παρά τις πρόωρα αισιόδοξες κυβερνητικές προεξοφλήσεις…