Ητραγωδία των Τεμπών επιβεβαίωσε με τον πιο δραματικό και επώδυνο τρόπο τους φόβους και την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από μια διαχρονική αντίφαση ανάμεσα στην πρωτοφανή σε διάρκεια περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας από τη μια πλευρά και σε μια συνεχή αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος από την άλλη. Είναι φανερό ότι ακόμα και σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, η χώρα παραμένει όμηρος των χρόνιων παθογενειών της που αντιστάθηκαν σθεναρά σε κάθε προσπάθεια για την καταπολέμησή τους. Το πολιτικό κόστος εξακολουθεί να καθορίζει τα όρια των μεταρρυθμιστικών εγχειρημάτων.
Η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος είναι πολιτική, θεσμική και διαχειριστική. Η πολιτική αμφισβήτηση οφείλεται κυρίως στην καταρράκωση του κύρους των κομμάτων ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στην περίοδο αυτή διαμορφώθηκε ο δεύτερος δικομματισμός της μεταπολίτευσης ανάμεσα στα κόμματα που σήκωσαν αρχικά την αντιμνημονιακή παντιέρα την οποία υπέστειλαν στη συνέχεια χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική. Στο σκηνικό αυτό συνέβαλε και η «βολική» μνήμη των πολιτών. Η ΝΔ δεν κυβέρνησε μόνον μετά το 2019 αλλά και στην πενταετία 2004-2009 ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες στην κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμφανίζεται σήμερα ως εγγυητής «προοδευτικής διακυβέρνησης» λες και δεν είναι η «πρώτη φορά Αριστερά» που έφερε τη χώρα ένα βήμα από τον γκρεμό του GREXIT.
Η θεσμική αναξιοπιστία οικοδομήθηκε με διαχρονική και διακομματική συνέπεια. Η ανοχή στην ανομία, αποτέλεσμα της ατιμωρησίας, έγινε ουσιαστικά κανόνας στη δημόσια ζωή. Η καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης οδήγησε στην απαξίωση του πιο κρίσιμου θεσμού για τη λειτουργία της δημοκρατίας και στην α λα καρτ αποδοχή των δικαστικών αποφάσεων. Η συνέχεια του κράτους υπονομεύτηκε ευθέως από τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Τα συντεχνιακά και επιχειρηματικά συμφέροντα αποδείχτηκαν ισχυρότερα πολλών προεκλογικών δεσμεύσεων επιβάλλοντας τους δικούς τους «νόμους». Ο ακραίος λαϊκισμός υποκατέστησε τον ορθολογισμό και υπονόμευσε την φιλοευρωπαϊκή - μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας. Οι πλατείες των «αγανακτισμένων» σφράγισαν τη χειρότερη περίοδο της μεταπολίτευσης απειλώντας ευθέως τους δημοκρατικούς θεσμούς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Πηγή: www.athensvoice.gr