Όταν σου υποδεικνύουν με κάθε μέσο και κάθε τρόπο ποιον να διώξεις, να αναρωτιέσαι μέσα σου ποιος είσαι και τι θα φέρεις -όχι σε πρόσωπα ή κόμματα αλλά σε ιδέες. Διότι στην πολιτική ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ετεροπροσδιορισμός· και το σημαντικότερο εργαλείο ελέγχου των μαζών είναι ο θυμός.
Για τον οποιοδήποτε φιλελεύθερο, το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης είναι -ή θα έπρεπε να είναι- το σκάνδαλο των υποκλοπών. Προσβάλλει ευθέως την ελευθερία ως πολιτική αξία. Όσοι δεν έχουν πει/γράψει έστω και μία αράδα κριτικής για τα όσα συνέβησαν και μαθαίνουμε ότι συμβαίνουν, μην τυχόν και φύγει ή δεν έρθει ο «εχθρός» (Τσίπρας/ΣΥΡΙΖΑ), είναι αιχμάλωτοι του ετεροπροσδιορισμού. Ο πραγματικός εχθρός είναι ο περιορισμός και η καταπάτηση της ελευθερίας -όχι κάποιο πρόσωπο ή κόμμα.
Διαβάζω επίσης ότι η διαίρεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο είναι ντεμοντέ, περσινά ξινά σταφύλια που λέει και ο θυμόσοφος λαός, και, τώρα πρέπει να εκδιωχθεί ο Μητσοτάκης/ΝΔ. Εμ, δεν είναι έτσι. Η διαίρεση αυτή υπάρχει διαχρονικά και (θα) εμφανίζεται με απολιτικούς άξονες όπως τον πρόσφατο του μνημονίου/αντιμνημονίου (ή παλιού/νέου κτλ) και δεν πρέπει να κρυφτεί κάτω από το χαλί -τουναντίον.
Ας συμφωνήσουμε πρώτα σε κάτι βασικό: δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα προς τη σωστή κατεύθυνση αν πρώτα δεν έχεις ορίσει ποιο είναι το λάθος. Και το κυρίαρχο ερώτημα στην τελευταία εθνική κρίση είναι *γιατί χρεοκόπησε τελικά η χώρα;* Τις πταίει;
-Τελικά, ‘το μνημόνιο έφερε την κρίση’ και φταίει η κυβέρνηση προδοτών του ΠΑΣΟΚ για όλα ή ‘η κρίση έφερε το μνημόνιο’ και ευθύνεται η κυβέρνηση Καραμανλή για τη χρεοκοπία και το ΠΑΣΟΚ για τη σωτηρία της χώρας;
-Φταίνε τελικά οι ξένοι που επιβουλεύονται το κακό μας ή εμείς δεν τα καταφέραμε; Διότι η συμπεριφορά με αφίσες επικηρυγμένων ξένων ηγετών δεν είναι αριστερή προσέγγιση αλλά εθνικολαϊκιστική.
-Όταν χρησιμοποιείς ρητορική μίσους και, με την κατάληψη της εξουσίας, μετονομάζεις την τρόικα σε θεσμούς, το μνημόνιο σε πρόγραμμα-γέφυρα και τους δανειστές σε εταίρους, είναι ή δεν είναι συνειδητή εξαπάτηση του λαού που δήθεν υπερασπίζεσαι;
Όχι, λοιπόν, περασμένα-ξεχασμένα· η πολιτική είναι ανάληψη ευθύνης. Άρα, πριν κανείς συζητήσει προγραμματικά, πρέπει πρώτα να συμφωνήσει αξιακά. Διότι αν δεν συμβεί αυτό, θα επιβραβεύονται ακόμη τα πρόσωπα που υπηρέτησαν το ανήθικο και την πάρτη τους έναντι του εθνικού συμφέροντος. Όσο για τις πονόψυχες υπερασπίσεις των όψιμων μετανοημένων; Τις ακούω βερεσέ.
Συνοψίζοντας, όταν σας δείχνουν με το δάχτυλο ποιον να διώξετε, να τους ρωτάτε ποιοι είναι και τι θα φέρουν. Αυτό είναι πολιτική. Τα υπόλοιπα είναι *δείχνουμε ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο* και στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει μονάχα η εξουσία και η φροντίδα αυτής.