Παρακολούθησα πολλές ώρες τη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Το πιο χαρακτηριστικό – δε γράφω εντυπωσιακό ή σοκαριστικό, γιατί δυστυχώς ήταν αναμενόμενο – ήταν το ύφος και ήθος που εξέπεμπε η πλειοψηφία των αγορητών του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν αναφέρομαι σε ακραίες και κάπως γκροτέσκο περιπτώσεις όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιώργος Πάντζας, που σε ξεναγούσαν από το χώρο της οργής, στην απέραντη ευθυμία… Το σήμα εκπέμπονταν δυνατό από την κεφαλή, από τον κ. Τσίπρα. Κάποιες στιγμές, αν έκλεινες τα μάτια σου και υπήρχε η δυνατότητα να εκμηδενιστεί η διαφορά στο ηχόχρωμα της φωνής, ήταν αδύνατο να καταλάβεις – κυρίως όταν μιλούσαν για το μνημόνιο – ποια η διαφορά ανάμεσα στον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο. Κάποιος επιεικής ή υποστηρικτής του κ. Τσίπρα, θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται για την αυθάδεια του νέου που βγάζει την γλώσσα στο παλιό. Αμ δε! Πρόκειται για την αυθάδεια του μεταμφιεσμένου παλιού, του πολύ παλιού και κυρίως δύο ιστορικά ηττημένων εκδοχών της κρατικίστικης Αριστεράς.

Το ΚΚΕ, έχοντας κατά βάθος συνείδηση του γεγονότος και επειδή δεν έχει την ανάγκη – ή δεν μπορεί – να μεταμφιεστεί, υπερασπίζεται τον ένα χαμένο Παράδεισο με σεμνότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται ταυτοχρόνως δύο αυταπάτες, δύο χαμένους Παραδείσους: αυτόν του Σοβιετικού και αυτόν του Παλαιοπασοκικού. Η ιδεοληψία « όλα στο κράτος», συναντιέται με τη συντεχνιακή ιδιοτέλεια. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που ακούσαμε στη Βουλή. Κατόρθωσε ο κ. Τσίπρας το μέχρι χτες περίπου αδιανόητο: Να φαντάζει ο κ. Σαμαράς συγκρινόμενος μαζί του σαν μετριοπαθής, λογικός και μετρημένος πολιτικός, σε επαφή με την πραγματικότητα. Το διαισθάνθηκε και ο κ. Τσίπρας και γι’ αυτό χοροπήδαγε μετά τη δευτερολογία του πρωθυπουργού. Στο ερώτημα «πείτε μου μία, μόνο μία επένδυση ή αποκρατικοποίηση, στην οποία συμφωνείτε» ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απάντηση, γιατί αν αποπειραθούν να απαντήσουν, θα αφαιρέσουν δια μιας τη συγκολλητική ουσία που κρατάει μαζί τα ετερόκλητα μέρη του κόμματος. Απαντάνε, λοιπόν, απειλώντας με διώξεις και φυλακίσεις όσους προχωρήσουν σε αποκρατικοποιήσεις. Με μία έννοια, απειλούν όλη την ανθρωπότητα, πλην Βόρειας Κορέας.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα τρία «παλαιά» ιστορικά ρεύματα που συγκροτούν την Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης, αποτελούν, με βάση το κοινό πρόγραμμα, το νέο. Ενώ τα « νέα» κόμματα της Βουλής, Τσίπρας, Καμμένος και Χρυσή Αυγή, εκπροσωπούν ό,τι πιο παλιό και επικίνδυνα αναχρονιστικό.