Αυτή τη φορά αρχίζω το σημείωμά μου με μερικές απλές ερωτήσεις που εκφράζουν σκόρπιες αγωνίες ενός ανθρώπου της αγοράς, που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερός.

.

1.  Πώς θα επιταχυνθούν οι εισροές από το ΕΣΠΑ με τις  συγκεκριμένες αγκυλώσεις της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ;

.

2.  Με ποιό τρόπο θα επιχειρηθεί η ουσιαστική απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων;

.

3.  Πώς μπορούν να γίνουν περίπου 150.000 προσλήψεις (πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ), όταν ο παρασιτισμός του Δημοσίου διέλυσε τον εργασιακό ιστό των ήδη υπηρετούντων;

.

4.  Στις 400.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα, με το 25% περίπου να αφορά ανθρώπους ικανοτήτων επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ποιες προοπτικές τωρινές μπορούν να δοθούν και πώς;

.

5.  Ποιος πολίτης αυτής της χώρας ρωτήθηκε αν και πόσο συμφωνεί με την επανακρατικοποίηση φορέων όπως ο ΟΤΕ;

.

6.  Ποιες εναλλακτικές προτάσεις κομίζονται για τον εξορθολογισμό του Δημοσίου, μέσω συνενώσεων συναφών οργανισμών, π.χ. Σχολικά Κτίρια, Δημόσια Νοσοκομεία, Δικαστικά Οικήματα;

.

Και πολλά άλλα θα μπορούσαν να γραφτούν, παρεμφερώς. Απαντήσεις με αρχή, μέση και τέλος δεν δίδονται από κανέναν και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ.

.

Στηριζόμενοι στην παραπάνω ενδεικτική και καθόλου περιοριστική καταγραφή, ελάτε να ιχνηλατήσουμε τα ιδεολογήματα που μας περιβάλλουν.

.

Ο ΑΝΤΑΜ ΣΜΙΘ στον «ΠΛΟΥΤΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» γράφει και ορίζει σε κάθε ευκαιρία τα εξής:

.

α)   Μέτρο της οικονομίας και της συνακόλουθης προόδου της είναι η εργασία (κι εδώ συμφωνεί πλήρως και ο ΜΑΡΞ, τόσο στο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, όσο και στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ).

.

β)   Το πώς οι συντεχνίες των όμορων πόλεων (κυρίως χειρονάκτων επιτηδευματιών) λειτουργούσαν ουσιαστικά σαν κλειστές λέσχες και εμπόδιζαν κυριολεκτικά τις δοσοληψίες μεταξύ τους, με προφανή αποτελέσματα στην άνοδο των τιμών.

.

Βλέπετε πόσο παλιά και πόσο δισεπίλυτα είναι τα ουσιακά πολλών σημερινών διακυβευμάτων;

.

Σε αυτά τα πλαίσια – και βγάζοντας παράμερα κοινωνικά ζητήματα, στα οποία λίγο ως πολύ συμφωνούμε στη βάση του Διαφωτισμού κια της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου – πώς ορίζουμε το ριζοσπαστικό κέντρο και την ανανεωμένη φόρμα της Σοσιαλδημοκρατίας;

.

Προφανώς όχι με ξεπερασμένα, παλαιάς κοπής περί Κράτους – πατέρα, περί γενικώς και αορίστως νεοφιλελεύθερων απαντήσεων αποκρατισμού και ιδιώτευσης.

.

Κάποτε, ο Γκέρεμεν της Αλληλεγγύης έδωσε έναν έξοχο ορισμό του λαϊκισμού, λέγοντας ότι είναι: «Η άτακτη υποχώρηση του σαφούς και οριστικού, εμπρός στην αχαλίνωτη υπεραπλοϊκότητα».

.

Χρειάζεται λοιπόν το σαφές, το μετρώμενο, το συγκροτημένο, ώστε λίγο – λίγο να εξανθρωπίζουμε τον καπιταλισμό.

.

Προφανώς είναι ζήτημα πολλών γενεών και όχι μιας, της σημερινής. Η διαλεκτική μας συγκρότηση επιβάλλει να το προσπαθήσουμε, χωρίς παλιομοδίτικα ταμπού δήθεν ευτυχίας.

.

Ας επανορίσουμε την Κεντροαριστερά, με μία ριζοσπαστική φιλελεύθερη και άρα Διαφωτιστική οπτική, ας τη συναρμολογήσουμε και ας την παρουσιάσουμε στο κοινό. Εντός της Ευρώπης, σε όλες τις εκδοχές της, εννοείται.

.

Άλλωστε, ο κριτικός λόγος χωρίς αντιστάθμισμα, γυρίζει στο κενό. Ο γενικευμένος σκεπτικισμός και ο συστηματικός χλευασμός, έχουν απλώς επίφαση σοφίας. Εκτρέπουν το πνεύμα του Διαφωτισμού, δημιουργώντας ένα γερό εμπόδιο στη δράση του.

.

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι  Πολιτικός μηχανικός

.