Ο τελικός του μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες ανάμεσα στις ομάδες των ΗΠΑ και της Ισπανίας μας θύμισε ότι η αριστεία απαιτεί αδιάκοπη και σταθερή προσπάθεια. Έτσι δεν είναι περίεργο ότι οι ελληνικές ομάδες μπάσκετ σημειώνουν τα τελευταία είκοσι χρόνια (αν όχι περισσότερα) επιτυχίες χάρης στο σταθερό χτίσιμο της παράδοσής μας στο άθλημα αυτό. Η σύγχρονη αρχή έγινε με τον Άρη Θεσσαλονίκης με προπονητή τον σημερινό Βουλευτή κ. Ιωαννίδη και κορυφαίο παίκτη τον Νίκο Γκάλη. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ευρώπης από την Εθνική Ελλάδος με τελικό αγώνα κατά της Σοβιετικής Ένωσης, αποτέλεσε την αφετηρία των κατοπινών μας επιδόσεων.

Έγινε μήπως κάτι ανάλογο στις επιδόσεις των ελληνικών ΑΕΙ τα τελευταία είκοσι χρόνια; Σε ένα κλειστό σύστημα στο οποίο οι πρυτανείες ανακυκλώνονται με ρυθμιστή τους κομματικούς φοιτητές, δεν είναι περίεργο ότι αντί του κ. Ιωαννίδη προκύπτει ο κ. Πελεγρίνης η ο κ. Μυλόπουλος. Ή μήπως αριστεύουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην διαχείριση των κοινών; Και γιατί τα πολιτικά μας κόμματα θεωρούν αγαθό που πρέπει να συντηρείται πάση θυσία τα κεκτημένα δικαιώματα των αμαρτωλών ΔΕΚΟ; Ας είναι οι υψηλόμισθοι διευθυντές τους προϊόντα κομματικής μετριότητας και ας σωρεύουν ελλείμματα στο δημόσιο ταμείο. Πότε θα αντιληφτεί η συντηρητική πλέον αριστερά ότι η προστασία των κηφήνων του Δημοσίου δεν αποτελεί «προοδευτική» αλλά αντιδραστική προς την πρόοδο ενέργεια. Ή ότι η επαναφορά του κλειστού συστήματος στη διοίκηση των ΑΕΙ επιβραβεύει ανάξιους υποψηφίους που φροντίζουν αφού εκλεγούν να επιμηκύνουν την παραμονή τους στο αξίωμά τους. Έχει αλήθεια ψάξει κανείς στο διαδίκτυο τις πανεπιστημιακές και επιστημονικές επιδόσεις κάποιων από τους αντάρτες πρυτάνεις οι οποίοι αρνούνται θρασύτατα να συμμορφωθούν με τους νόμους της πολιτείας; Η ανοχή μας προς την ανομία αυτή αποτελεί το χειρότερο σύμπτωμα της σημερινής κρίσης.