Καθώς πολλαπλασιάζονται οι διεργασίες στην Κεντροαριστερά ,τόσο εντός των κομματικών σχηματισμών, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ, όσο και στον ευρύτερο χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ , χωρίς ωστόσο να έχει γίνει σαφές τί ακριβώς αναζητείται , φαίνονται καθαρά  τα    “αγκωνάρια” και οι “παθογένειες” που διατρέχουν οριζόντια  όλο το φάσμα των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστερές.

.

Αγκωνάρι πρώτο η παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου, στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και η διάθεσή του να συμμέτεχει, per mare -per terra, στην εξουσία. Οσο θεωρεί τον εαυτό του “σωτήρα” της χώρας με την “θυσία”,όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, να συμβάλλει στην υπέρβαση της κρίσης , δεν επιτρέπει να βρεθεί κοινή πολιτική συνισταμένη για να αυτοπροσδιοριστεί ο χώρος έναντι στον κακέκτυπο διπολισμό που επιδιώκουν να επιβάλλουν η  ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στίς ιδιωτικές συζητήσεις τους,μάλιαστα, στελέχη από τον ευρύτερο κεντροαριστερό  χώρο συμπίπτουν στην άποψη ότι άν δεν παραμερισθεί ή συμβιβαστεί ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει χαΐρι η υπόθεση της Κεντροαριστεράς. Οι πρωτοβουλίες που ο ίδιος διακηρύσει , για την ανασύνθεση  του χώρου μοιάζουν περισσότερο προσχηματικές και λιγότερο ουσιαστικές, αφού είναι κομμένες και ραμένες στην επιδίωξη του δικού του πολιτικού μέλλοντος.

.

Αγκωνάρι δεύτερο η ενίσχυση, λόγω του οδυνηρού εκλογικού αποιτελέσματος, της “αριστεροφροσύνης”, πρωτίστως στην ηγετική  ομάδα  ΔΗΜΑΡ, γύρω από τον Φώτη Κουβέλη, αλλά και σε σημαντική μερίδα του ΠΑΣΟΚ, κυρίως του λεγόμενου “παλιού”, που άρει εμπόδια στον αναγκαίο αυτοπροσδιορισμό του χώρου, όπως σωστά επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ο Γιώργος Φλωρίδης, ενω αναπτύσει την  θεωρία της  “συριζοποίησης” της Κεντροαριστεράς. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ρώτησαν; Κι αν ναί για να προτείνουν τί συγκεκριμένο στην μετα-μνημονιακή εποχή; Το μοντέλο της χρεωκοπίας που εξέφρασαν όσοι μετακινήθηκαν από τη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ και της ανανεωτικής αριστεράς -ναι υπάρχουν και τέτοιοι- πρός τη Κουμουνδούρου;

.

Αγκωνάρι τρίτο η αλαζονική υπεροψία του Ποταμού που βλέπει όλους τους άλλους κεντροαριστερούς , ως μιάσματα, και θέλει να τα αποφύγει μήπως και κολλήσει κάποια παλαιοκομματική ασθένεια. Ταυτόχρονα εμφανίζονται και οι παθογένειες του χώρου.

.

Παθογένεια πρώτη η χαιρεκακία και τα σαρδόνεια χαμόγελα ικανοποίησης ,με τα οποία, σε γραπτά και δηλώσεις τους, προσωπικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστερές, αντιμετωπίζουν το δράμα που ζεί η ΔΗΜΑΡ. “Τέταρτη συνιστώσα του .. ΣΥΡΙΖΑ ή σας τα λέγαμε”, λένε με νόημα. Αλλά αυτό πώς βοηθάει την υπόθεση της Κεντροαριστεράς , όταν  “πατάς τον άλλο τον κάλο του”, τώρα που δεν ξέρει αν ζει ή πεθαίνει;

.

Παθογένεια δεύτερη οι προσωπικές φιλοδοξίες, μάλλον ματαιοδοξίες, προσωπικοτήτων οι οποίες διατυπώνουν  προτάσεις για να κατοχυρώσουν τον δικό τους ρόλο άν ποτέ κι όταν συγκροτηθεί αυτή η έρμη η Κεντροαριστερά.

.

Παθογένεια τρίτη η ατολμία άλλων δυνάμεων , που βλέποντας τον πολυκερματισμό και την ρευστότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αποφεύγουν να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία και προτιμούν την αποστασιοποίση και τις αόριστες παρεμβάσεις .

.

Μετά απ αυτά θα μπορούσε κάποιος να πεί ότι εφ έσον είναι έτσι δεν υπάρχει ελπίδα και προοπτική για την Κεντροαριστερά. Κι όμως νομίζω ότι υπάρχουν και, υπό προυποθέσεις, μπορούν να τα υπερβούν όλα αυτά.

.

Πρώτα -πρώτα η αυξανόμενη επιθυμία όλο και περισσότερων κοινωνικών δυνάμεων να βρεθεί κοινός τόπος για την συγκρότηση μιας κεντροαριστερής συμμαχίας, που θα βασίζεται στον Σοσιαλδημοκρατικό Μεταρρυθμισμό, δηλαδή στον συμβιβασμό των δυνάμεων της αγοράς και το κοινωνικό κράτος και γιατί όχι να μπορέσει να μπεί “σφήνα” ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πως αυτό θα επιτευχθεί δεν είναι βέβαια αυτονόητο ούτε προκύπτει αυτόματα. Ενας όμως ασφαλής τρόπος υπάρχει.

.

Να ληφθεί η ανάλογη πρωτοβουλία από τίς πιο αξιόπιστες δυνάμεις μέσα κι έξω από τους κομματικούς σχηματισμούς της κεντροαριστεράς, και να τεθούν προς συζήτηση, ανοιχτά,σε προγραμματική βάση, τα πάντα όλα, χωρίς φόβους , εκπτώσεις και προκαθορισμένες προσωπικές  στρατηγικές. Οποιοι δεν θα συμπράξουν σε μια τέτοια πρωτοβουλία ή θα την μπλοκάρουν, ας πάρουν την ευθύνη της συνέχισης του κατακερματισμού του ευρύτερου χώρου και της αυταρέσκειας της δικής τους σωστής άποψης.

.

Δεν είναι κάτι ουτοπικό αρκεί να υπάρχει θέληση. Το δρόμο στην εποχή της οικονομικής κρίσης τον δείχνει ο Ματέο Ρέντσι και οι συνειδητοποιημένες δυνάμεις του κεφαλαίου στην γειτονική Ιταλία. Γιατί δεν μπορεί να αποτολμηθεί κάτι ανάλογο κι εδώ;