Αγαπητοί Συνάδελφοι, νικήσατε. Πολεμήσατε σκληρά εναντίον της απεργίας για το πραξικόπημα στην ΕΡΤ και την μαζική απόλυση 2.700 εργαζομένων (ανάμεσά τους κάπου 700 δημοσιογράφοι, μήτε καλύτεροι μήτε χειρότεροι από εσάς, σαν κι εσάς πάντως), με ιδεολογικά επιχειρήματα περί ελευθερίας της δημοσιογραφίας και του ύψιστου καθήκοντος ενημέρωσης των πολιτών και χέρι με χέρι με τους εκδότες και το γραφείο τύπου της ΝΔ. Και για πρώτη φορά, παρά την απεργία, κυκλοφόρησαν τόσες εφημερίδες και ξανάνοιξαν τόσα ραδιόφωνα.
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ανάμεσα σε εκείνους που έδωσαν τη μάχη
υπέρ ή κατά είναι και πολλοί συνταξιούχοι που δεν εργάζονται ή δεν θα
έπρεπε να εργάζονται (αυτή είναι η περίπτωσή μου). Θα υπενθυμίσω ότι
τα συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, με τις καταδικαστέες και συχνά επιλεκτικές συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις (αλλά ποτέ στον … «απεργιακό» Ριζοσπάστη που δεν σταματάει να απολύει εργαζόμενους) στόμωσαν το απεργιακό όπλο, ενώ δεν υπάρχουν πολλά άλλα. Αλλά θα υπενθυμίσω επίσης ότι όλα τα συμβούλια κέρδισαν εκλογές και δεν είναι διορισμένα.
Τι θα γίνει σε πολιτικό επίπεδο, δεν το γνωρίζω ακόμα τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα, όσοι από εσάς το διαβάζετε ίσως να γνωρίζετε αν η τριμερής για τα αυταρχικά κατορθώματα του Αντωνάκη πέτυχε κάποιο συμβιβασμό ή όχι. Σε δημοσιογραφικό επίπεδο όμως, το παιχνίδι περατώθηκε. Και αυτό θα έχει συνέπειες. Αν είναι συνεπείς με τα όσα διακήρυξαν για να σπάσουν μια δίκαιη, αυτή τη φορά, απεργία και αν πάρουν την ΕΣΗΕΑ στα χέρια τους ή αν ιδρύσουν, όχι μια ΕΣΗΕΑ σοβαρή, αλλά την ΕΣΗΕΑ των απεργοσπαστών, ας εκλέξουν πρόεδρο τον Άρη Πορτοσάλτη (έτσι δεν ονομάζεται;) ή κάποιον από τους εκδότες μέλη του σωματείου και πάμε παρακάτω.
Καλά, αυτό είναι μια υπερβολή. Ίσως. Αλλά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αν όλοι αυτοί που τσάκισαν την απεργία, δημοσιογράφοι και εκδότες, με επιχείρημα το «ιερό καθήκον της ενημέρωσης», οφείλουν τώρα :
1. Να καταργήσουν τα βολικά ωράρια εργασίας που χαντάκωσαν τον τύπο για τις δήθεν πρωινές εφημερίδες και τις ακόμα πιο δήθεν «απογευματινές», που είναι στην ουσία χθεσινές, ώστε να δουλεύουν στις πρωινές ως τις τέσσερις το πρωί για να μην χάνουν τις ειδήσεις, λ.χ. από την Αμερική – και στις απογευματινές ως τις δέκα το πρωί.
2. Να καταργήσουν και επίσημα την πενθήμερη εργασία που απογυμνώνει όλα τα τμήματα.
3. Κυρίως, αν θέλουν να είναι συνεπείς, να καταργήσουν τα «εορταστικά
τριήμερα» κατά τη διάρκεια των οποίων τόσα και τόσα συμβαίνουν που ο κόσμος δεν τα μαθαίνει, ή τουλάχιστον (ραδιόφωνα και τηλεοράσεις) δεν τα μαθαίνει πλήρως.
4. Δεν είδα ποτέ τους αγαπητούς συναδέλφους που προβάλλουν το στερητικό τους δημοσιογραφικό σύνδρομο στο όνομα της ενημέρωσης και της ελευθερίας, αλλά και τους εκδότες που τους χρησιμοποιούν, να
διαμαρτύρονται για τις «κυριακάτικες» εφημερίδες που όλη σχεδόν η ύλη
τους «κλείνει» την Παρασκευή, εξαπατώντας τους αναγνώστες, γιατί μόνο, που λέει ο κακός λόγος, σεισμός 9 Ρίχτερ οδηγεί σε μερικές αράδες
«αλλαγή» το αργότερο το Σάββατο το πρωί.
Συμπέρασμα: Με πρόσχημα την ΕΡΤ, ζήσαμε ένα συνεχιζόμενο πραξικόπημα της παρέας Σαμαρά, που αναστάτωσε τη χώρα και το εξωτερικό, αλλά πολλούς συναδέλφους προφανώς λιγότερο. Δίνεται μια (καθυστερημένη γιατί προηγήθηκαν πολλά άλλα ανάλογα) πολιτική μάχη για την αντιμετώπισή του. Πολλοί δημοσιογράφοι προτίμησαν να δώσουν άλλη μάχη, είτε με το μπλεγμένο και κομπλεξικό αριστερίστικο πολιτικό παρελθόν τους, είτε από σύγχυση.
Το λέω με κάθε ειλικρίνεια: Αν το πρόβλημά τους ήταν (είναι) το
χαμένο μεροκάματο, συχνά ελάχιστο, τους κατανοώ και τους σέβομαι.
Δυστυχώς, άλλα είπαν και λένε. Και κουβέντα για το πραξικόπημα και τις μαύρες οθόνες , αντιστρέφοντας μάλιστα τις ευθύνες και τις συνέπειες.
Υποκρισία ή ντροπή; …
——————
* Ο Ρ. Σ διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος της Εθνικής Γραμματείας του κυριότερου γαλλικού δημοσιογραφικού συνδικάτου SNJ.