Η αφορμή είναι μια συναυλία. Η Δήμητρα Γαλάνη, η ερμηνεύτρια, η δημιουργός, η φωνή που συνοδεύει τα όνειρά μας και θα ακούγεται ως την αθανασία, βγήκε επί σκηνής και είπε μπροστά σε τρεις χιλιάδες ανθρώπους ότι τώρα ¨ζούμε μια δεύτερη δικτατορία, τη δικτατορία της Ευρώπης¨.
Είπε ότι ¨η πρώτη δικτατορία που γνωρίσαμε, ήταν εύκολη, γιατί οι συνταγματάρχες έπεσαν με ένα φου¨ και πως ¨τώρα είναι τα δυσκολα¨.
Ορισμένοι χειροκρότησαν . Οι πολλοί πάγωσαν. Κάποιοι θύμωσαν -κι εγώ μαζί τους.
Το γεγονός ότι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης είχε την ευκαιρία να περάσει στην ψυχή μας, στη συλλογική μνήμη, στην Ιστορία, με το ταλέντο του και την ευλογία του Χατζηδάκη που του έδωσε τραγούδια του, δεν σημαίνει πως του αφαιρείται αυτόματα η ευθύνη για όσα δημόσια κηρύττει. Η δικτατορία του 1967, ούτε εύκολη ήταν, ούτε με ένα «φου» έπεσε, αγαπητή Δήμητρα.
Η Χούντα είχε ξερονήσια γεμάτα με πολιτικούς κρατουμένους, είχε ΕΑΤ-ΕΣΑ, είχε καταστρέψει ψυχές και κορμιά ανθρώπων, είχε χαμένες ζωές , είχε σύρει την Ελλάδα στο περιθώριο του κόσμου και, στο τέλος, πρόδωσε και την Κύπρο.
Η ¨άλλη δικτατορία της Ευρώπης¨, πάλι, προέρχεται απο τη συλλογική πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που χτίστηκε πάνω στα εκατομμύρια των νεκρών των δυο μεγάλων πολέμων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που σήμερα δοκιμάζεται, δεν είναι ούτε Χούντα ούτε μηχανισμός επιβολής λιτότητας. Είναι το σπουδαιότερο εγχείρημα στην Ιστορία του πολιτισμένου κόσμου -εγχείρημα που μπορεί να έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα, αλλά που στη διαδρομή του έδειξε ότι μπορεί να οδηγήσει στη συνύπαρξη λαούς, τους οποίους είχαν χωρίσει ποταμοί αίματος.
Η Ελλάδα έδωσε μάχη για να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση -για να μην έχει ξανά ποτέ Χούντα, πρώτα και κύρια.
Αυτά για την Ιστορία, διότι εμφανώς το κοινό νόμισμα έχει προβλήματα, διότι φανερά οι Βόρειοι θέλουν μόνο τα οφέλη και όχι τις ευθύνες που προκύπτουν απο αυτό το εγχείρημα, διότι τελικά κανένας δεν κρύβει ότι μια ¨Ιφιγενεια¨ σαν την Ελλάδα μπορεί να είναι χρήσιμη για να ξεκινήσει η κάθαρση στην τραγωδία της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.
Απέναντι σ/ αυτά υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που αντιστέκονται. Με πόνο, με θυσίες, με όση δύναμη διαθέτουν αυτό το πολύ δυσκολο καλοκαίρι. Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες, που φωτίζουν τις μέρες μας και ανοίγουν την ψυχή μας τις νύχτες, δεν δικαιούνται να καταφεύγουν σε επικίνδυνες απλουστεύσεις. Κυρίως, δεν δικαιούνται να απευθύνονται σε νέους ανθρώπους -που δεν θυμούνται ή δεν έζησαν καν τραγικές ιστορικές περιόδους- και να ταΐζουν το θυμό τους χωρίς διέξοδο. Εκτός και αν πιστεύουν πως ως έθνος ανάδελφο, μοναχικό χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη δραχμούλα στην τσέπη, μπορούμε να περνάμε ωραία και να μην έχουμε και κανέναν ανάγκη.
Αν αυτό πιστεύουν ας μας πουν πώς γίνεται να το εφαρμόσουμε, γιατί αυτό εμένα μου φέρνει προς Μποτσουάνα του Βορρά, χωρίς ελέφαντες…
Όσο πιο μεγάλος είναι ένας καλλιτέχνης τόσο πιο μεγάλη ευθύνη έχει, ειδικά σήμερα. Δεν τελειώνουν όλα με το χειροκρότημα στο τέλος της συναυλίας, αγαπητή Δήμητρα…