Οταν πριν από τρία χρόνια οι Αγανακτισμένοι άρχισαν να μουντζώνουν τη Βουλή, να ζητούν κρεμάλες όχι μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για εκείνους που τολμούσαν να ψελλίσουν ότι τα προβλήματα της χώρας είναι πιο σύνθετα από τις υπεραπλουστεύσεις του Λαζόπουλου και τις προφητείες του Καζάκη, τότε αγανάκτησα με τους Αγανακτισμένους.
Οχι γιατί κάποιοι από αυτούς δεν είχαν δίκιο να αγανακτούν, αλλά γιατί αγανακτούσαν για λάθος λόγους – επειδή ήθελαν να διατηρηθούν πολλά απ? όσα οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση. Για να θεραπεύσουν το ασθενές λόγω του κρατισμού μοντέλο παραγωγής πρότειναν μεγαλύτερες δόσεις λαϊκισμού και κρατισμού. Ετσι άφηναν στο απυρόβλητο θέματα όπως ότι με τα κλειστά επαγγέλματα έχουμε περιχαρακωθεί σε μεσαιωνικά μοντέλα παραγωγής, ότι το 25% των συνταξιούχων είναι κάτω των 60 ετών, ότι αντί η αστική μας τάξη να παράγει και να πουλάει στους πολίτες και στο κράτος παράγει το κράτος και πουλάει στους «αστούς», ενώ ταυτόχρονα παραγγέλνει τα υλικά της παραγωγής του στην ευπαθή τάξη των προμηθευτών. Το μείζον όμως που με εξόργισε ήταν η βαθιά περιφρόνηση αυτών των ανθρώπων προς την Αντιπροσωπευτική Φιλελεύθερη Δημοκρατία.
Σήμερα αγανακτώ με τους δανειστές, οι οποίοι με τις πολιτικές που επιβάλλουν δεν δίνουν κανένα περιθώριο στη χώρα να ανασάνει. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως το μοντέλο λιτότητας που προτείνουν ως λύση είναι η καταστροφή της Ελλάδας, της ίδιας της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά όχι και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Με αγανακτούν αυτοί οι εταίροι, οι οποίοι ξεχνούν ότι η πεμπτουσία της Ενιαίας Ευρώπης δεν ήταν μόνο η νομισματική, αλλά και η δημοσιονομική, οικονομική, φορολογική, τραπεζική και πολιτική ενότητα. Με άλλα λόγια ξεχνούν ότι Ευρώπη κάποτε σήμαινε και σύγκλιση οικονομιών μέσα από ένα ευρύ και αυστηρώς ελεγχόμενο σύστημα μεταβιβαστικών πληρωμών. Ο,τι ακριβώς έγινε και με τη γερμανική ενοποίηση.
Με κάνουν να αγανακτώ αυτοί που καταψήφισαν τα Μνημόνια και ιδίως το πρώτο, λαϊκίζοντας επικίνδυνα, κρυπτόμενοι πίσω απ? όσους τα ψήφισαν. Ηξεραν πως άλλοι θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Κάποιοι απ? αυτούς σήμερα κυβερνούν. Αλλά αγανακτώ και με αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται ότι αν μείνουμε μόνο σ? αυτά, μονιμοποιώντας τις σημερινές λύσεις διακυβέρνησης, το πρόβλημα θα είναι πάλι μπροστά μας.
Τέλος, και με αφορμή το Συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ για την 3η του Σεπτέμβρη και τις διαδικασίες διαμόρφωσης μιας σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, με προβληματίζει όταν αυτή πάει να στηθεί κόβοντας τις γέφυρες με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τα οποία σήμερα ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, με ανθρώπους που πελαγοδρομούν, γιατί ακριβώς δεν κατανοούν ποιος είναι ο ένοχος για την κατάστασή τους.
Αν και είναι ορθό ότι η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτός είναι σήμερα και υπό τη σημερινή του ηγεσία, το ίδιο είναι αλήθεια ότι Κεντροαριστερά δεν γίνεται όταν μια εθνικής βαρύτητας συνεργασία με τη Δεξιά τείνει – λόγω της ανεπάρκειας ορισμένων «πολιτικών» αστέρων των παρασκηνίων – να φανεί στις συνειδήσεις των πολιτών ως στρατηγική συνεργασία. Αστέρες που, όπως είπε στην ομιλία του ο Κώστας Σημίτης, βλέπουν την πολιτική ως ρουτίνα – ή ως περιφερόμενο θίασο, θα συμπλήρωνα.
Κεντροαριστερά δεν γίνεται με ανθρώπους που καθυβρίζουν τους πάντες από τη δημοκρατική και τη ριζοσπαστική Αριστερά, οι οποίοι την πραγματική ύπαρξη των δύο άκρων τη μετατρέπουν σε απολίτικη φαντασιακή ταύτιση. Επίσης είναι σίγουρο πως Κεντροαριστερά δεν γίνεται με τους «νεοφιλελεύθερους». Ο Πολιτικός Φιλελευθερισμός είναι μια οριζόντια συνιστώσα που πρέπει να διαπερνά τη Σοσιαλδημοκρατία και όχι ένα ξεχωριστό πολιτικό ρεύμα ή κόμμα. Ο Φιλελευθερισμός είναι η πεμπτουσία των σύγχρονων δημοκρατιών και όχι συνταγή για «ρώσικη σαλάτα».
Ταυτόχρονα με την ορθολογική εφαρμογή και τη διαπραγμάτευση όσων είναι προαπαιτούμενα για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας πρέπει να ανοίξει και η συζήτηση για πιο ορθολογικά κυβερνητικά σχήματα, είτε αυτά είναι της Κεντροδεξιάς είτε της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει διάλογο από σήμερα με τις μετριοπαθείς δυνάμεις, τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να παραγνωρίζεται ο επικίνδυνα δημαγωγικός, υβριστικός, εθνολαϊκιστικός, γι? αυτό και ψευδοαριστερός λόγος της ηγεσίας αυτού του κόμματος. Μήπως δεν ήταν η ΝΔ των πολλαπλών Ζαππείων το πλέον αντιμνημονιακό κόμμα; Και μήπως δεν ήταν ο σημερινός ηγέτης της που στη δεκαετία του 1990 έψελνε ωδές στον εθνολαϊκισμό; Αλλά μήπως ήταν άγνωστος ο εθνολαϊκισμός στο ΠΑΣΟΚ;
Στην πολιτική τίποτα δεν είναι στάσιμο.