O όρος «αφροέλληνες» αρχίζει σιγά σιγά να μπαίνει στο λεξιλόγιο της εποχής μας. Οι περιπτώσεις των αδελφών Αντετοκούμπο και του επικοντιστή Καραλή είναι διαφορετικές καθώς οι μεν πρώτοι είναι παιδιά μεταναστών ενώ ο δεύτερος παιδί μεικτού γάμου. Και οι μεν και ο δε ωστόσο έχουν βιώσει στα παιδικά τους χρόνια από το σχολείο τον στιγματισμό λόγω του χρώματός τους και ξέρουν καλά στο πετσί τους τι είναι ρατσισμός.

Ξέρουν επίσης να διακρίνουν τους ανθρώπους που άδολα τους επιδοκιμάζουν σήμερα από τους ασπόνδυλους υποκριτές που πανηγυρίζουν σήμερα εκείνους που περιφρονούσαν χθες. Η διαφορά των πρώτων με τους δεύτερους είναι ότι εμείς επιδοκιμάζουμε κάθε Αφροέλληνα, κάθε άνθρωπο, κάθε παιδί, όχι μόνο εκείνους που φέρνουν μετάλια στην πατρίδα. Οι άλλοι - κάποιοι εκ των οποίων κυβερνάνε σήμερα - επιδοκιμάζουν τους πρωταθλητές, δίνουν ιθαγένεια μόνο σε αυτούς που μπορεί να φέρουν μετάλια και απέναντι στους υπόλοιπους απλώς αδιαφορούν αν δεν καταφρονούν. Υπάρχει τέλος και μια τρίτη κατηγορία, αυτή των έγκλειστων Χρυσαυγιτών, που χιμπατζήδες τους αποκαλούσαν, χιμπατζήδες τους αποκαλούν και τώρα.

Το θετικό στην υπόθεση αυτή είναι ότι μαυτά και μαυτά ο ελληνικός λαός εξοικειώνεται με την εικόνα του έγχρωμου Έλληνα και αυτό που κάποτε τον ξένιζε (όχι στο απώτατο παρελθόν) σήμερα το συνηθίζει. Έτσι, αργά αργά η κοινωνία προχωράει τις ανηφόρες της.

Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Με υπομονή κι επιμονή.

Από ανάρτηση στο Facebook