Το ζήτημα της μεγάλης συνεννόησης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Δεν το φέρνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν το επινοούν τα διαπλεκόμενα, δεν το κατασκευάζει καμία νοσηρή φαντασία. Η κρίση και η εμπειρία της κρίσης το εγκαθιστούν στη δημόσια συζήτηση.

Γι? αυτό, λοιπόν, κανείς δεν πρέπει να φρίττει. Και η σωτηριολογική αναφορά περί Πομπηίας – όπου μας παρέπεμψε ο κ. Βούτσης – δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής. Η σφαίρα της πολιτικής ορίζεται από την ανάγκη. Με την ανάγκη πάντα η πολιτική καλείται να αναμετρηθεί και κανείς δεν μπορεί από αυτό να ξεφύγει.

Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στη χώρα – και ενώ το μνημόνιο φτάνει τυπικά στο τέλος του – οι πολιτικές δυνάμεις, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί την εξουσία, βρίσκονται μπροστά σε νέα δεδομένα.

Εχει ήδη διανυθεί ένας δρόμος. Και η οδυνηρή πορεία μας έχει οδηγήσει σε ένα σημείο. Η κατάσταση παραμένει οριακή. Η λεγόμενη κοινή γνώμη δεν φαίνεται να εμπνέεται από γενναιόφρονες διακηρύξεις ούτε να ακολουθεί συμπεριφορές ψευδοεπαναστατικής μέθης.

Στον δρόμο της πραγματικής ζωής θα περπατήσουμε. Και όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα, καμία πολιτική δύναμη δεν φαίνεται να μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα περαιτέρω, μόνη της, σε μια νέα φάση δημιουργίας, επανακαθορισμού και μακράς, νέας πορείας. Απέναντι σε αυτή την πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Αυτή η συνθήκη, όπως σήμερα εκδηλώνονται οι πολιτικές συμπεριφορές και με τον πολιτικό κατακερματισμό να επιμένει, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη συνεννόηση βρίσκεται ως ανάγκη μπροστά μας. Αυτό που σήμερα οι πρωταγωνιστές αποστρέφονται και αρνούνται, αύριο η λαϊκή ψήφος μπορεί να το επιβάλει. Γι? αυτό, λοιπόν, με μεγαλύτερη σοβαρότητα και χωρίς καταφρόνηση του ενός προς τον άλλο, αφήνοντας ήσυχη την Πομπηία στον ιστορικό της ύπνο, ας κοιτάξουμε με πιο δημιουργική, δηλαδή πολιτική ματιά, τα προβλήματα του παρόντος, αποτινάσσοντας σχέδια εξουσίας, κυνικά ή μη.