Φιλελεύθερος

Υποστηρίζεται ότι η πολιτική αντιπαράθεση αντί να στρέφεται στο παρελθόν θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στο μέλλον. Ήτοι, στις λύσεις που οι πολιτικές δυνάμεις έχουν να προσφέρουν στους χειμαζόμενους πολίτες για να βγει η χώρα οριστικά από την στασιμότητα, το τέλμα και την παρακμή της. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πολύ λογικό. Ενδιαφέρει όλους η επόμενη ημέρα. Ωστόσο, η επίκλησή της κάθε άλλο παρά αθώα είναι. Η πιο άθλια κυβέρνηση στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, που έχει επιφέρει στη χώρα ανεπανόρθωτες οικονομικές ζημίες και ανυπολόγιστη ηθική, πολιτική και θεσμική βλάβη, έχει κάθε συμφέρον να ξεχαστούν τα καταστροφικά πεπραγμένα της. Η επωδός του «ό γέγονε γέγονε», γίνεται όλο και πιο θρασεία και εκκωφαντική.
Επιδιώκεται άφεση αμαρτιών, κατ’ αρχάς από τους αριστερούς και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους για λόγους συνειδησιακής αυτο-κάθαρσης. Χωρίς ίχνος «αυτοκριτικής» ή συγνώμης. Λείπει, όμως, η «εξομολόγηση», αν και συνήθως ανεπαρκής όταν δεν συνοδεύεται από την αναγκαία τιμωρία και μετάνοια, για να εκδοθούν τα απαραίτητα συγχωροχάρτια. Διότι, η έννοια «αριστερός» εμφανίζεται ως αλώβητη, άμωμη και άφθαρτη. Επενδύεται με διάφορες μοναδικές υπερβατικές ιδιότητες. Μεταξύ άλλων, περιβάλλεται από ένα φωτοστέφανο εσαεί αθωότητας, ανεξαρτήτως πράξεων. Από κάποια εκ γενετής ενσάρκωση του Καλού και της Ηθικής ανωτερότητας έναντι όλων των άλλων. Από την αποκλειστική κυριότητα της Απόλυτης και Μοναδικής Αλήθειας. Ιδιότητες που δεν επιδέχονται καμιάς αμφισβήτησης. Οι αντιφρονούντες γνωρίζουν καλώς τις συνέπειες. Επομένως, η άφεση επιτρέπει στην ηγεσία να συνεχίζει το έργο της, ενώ διάφοροι αποδιοπομπαίοι τράγοι αίρουν τις αμαρτίες και τις ενοχές όλων των άλλων.
Χρειάστηκαν πάνω από 4 χρόνια στον κ. Γ. Δραγασάκη για να «εξηγήσει» γιατί η κυβέρνησή του δεν προσέφυγε σε αντιδημοκρατικά μέσα (29/11/18). Τους πρέπει, προφανώς, ευγνωμοσύνη που δεν ζούμε σε «κατάσταση πολιορκίας» που οι ίδιοι σχεδίαζαν.
Χρειάστηκαν άλλα τόσα στον κ. Ε. Τσακαλώτο για να πει εξίσου άνετα ότι «το μεγαλύτερό μας λάθος ήταν, είπε, ότι δεν καταλάβαμε πως αυτό το οποίο θεωρούσαμε εμείς ως μέσο άσκησης πίεσης, ήταν αυτό το οποίο ήθελαν οι Γερμανοί, εννοώντας το Grexit” (13/3/19).
Υπάρχει, βέβαια, κι εκείνη η παραδοχή του ίδιου του πρωθυπουργού περί «αυταπάτης», που δεν είναι παρά «μια κατάσταση κατά την οποία κάποιος παραπλανά (απατά) τον ίδιο του τον εαυτό με το να αποδέχεται ως αληθινό κάτι που δεν είναι, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί την πραγματικότητα». Υπάρχουν, επίσης, η Βαρουφάκειος εκδοχή καθώς και διάφορες άλλες για τα όσα συνέβησαν στο οικτρό α’ εξάμηνο του 2015.
Ως προς τις πολιτικές ευθύνες θα κρίνουν τελικά οι κάλπες. Ως προς άλλες, εάν διαπιστωθούν και στοιχειοθετηθούν, κατ’ αρχάς η νέα Βουλή και ίσως τα δικαστήρια.
Τελικά, είτε τα αναλυτικά τους εργαλεία πρόσληψης της πολιτικής πραγματικότητας είναι ελαττωματικά, οπότε είναι καταδικασμένοι να διαπράττουν τα ίδια λάθη και εγκλήματα είτε οι ίδιοι είναι πολιτικοί απατεώνες ολκής.
Ο κ. Λαφαζάνης, βέβαια, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία: «Η πολιτική στάση του Αλ. Τσίπρα είναι ο ορισμός της πολιτικής αγυρτείας, του πολιτικού αμοραλισμού και της πολιτικής απάτης….» (4/3/19).
Όλη αυτή η απαίτηση πολιτικής λήθης και υποχρεωτικής άνοιας έχει κατ’ εξοχήν εκλογικά κίνητρα. Να περιορίσει την έκταση μιας ενδεχόμενης βαριάς ήττας. Αποβλέπει, συνάμα, στην επόμενη ημέρα. Σ’ αυτήν, θα επανέλθουμε.
Υπόσχονται, για τρίτη συνεχή φορά, έναν ανύπαρκτο «εφικτό» κόσμο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα πολιτική απάτη.
Το φίδι αλλάζει δέρμα αλλά παραμένει φίδι.