«Με έβαζε να λέω αηδίες στην τηλεόραση, εμένα, αριστερό άνθρωπο!» Κώστας Ζαχαριάδης

Σε μια φράση όλη η ταυτότητα μιας δογματικής ιδεολογίας, εν προκειμένω της Αριστεράς. Μια ομολογία για τον πυρήνα κάθε δογματικής ιδεολογίας, οποιασδήποτε απόχρωσης, αριστερής ή δεξιάς, πολιτικής ή θρησκευτικής.

«Με έβαζε…»: έκφραση της απόλυτης υποταγής στον εκάστοτε επικεφαλής ή στον καθοδηγητικό μηχανισμό. Το μέλος και πολύ περισσότερο το στέλεχος, ενσυνείδητα άβουλο, οφείλει να εκτελεί τις εντολές, ακόμη και αν δεν συμφωνεί. Πάνω απ’ όλα η στήριξη και προστασία του «ηγέτη». Μέχρι να αλλάξει. Σε περίπτωση δε που η αλλαγή γίνεται με ανατροπή και σύγκρουση, ο παλιός γίνεται σκύβαλο στο βωμό υποταγής στον καινούργιο.

«…να λέω αηδίες στην τηλεόραση…»: Η έννοια του «καθήκοντος» απαιτεί την άνευ όρων και αμφισβητήσεων τήρηση της «γραμμής», ιδιαίτερα στον δημόσιο λόγο. Κάθε «θυσία» είναι όχι μόνον θεμιτή, αλλά και επιβεβλημένη, ακόμη και όταν είσαι αναγκασμένος να λες, εν γνώσει σου, «αηδίες». Μέχρι να αλλάξει η «γραμμή», οπότε, το στέλεχος είναι υποχρεωμένο να υποστηρίζει, με το ίδιο πάθος, τα ακριβώς αντίθετα.

«…εμένα, αριστερό άνθρωπο!»: Εδώ φαίνεται η ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους οι δογματικοί άνθρωποι. Κατ’ αρχάς, θεωρούν ότι είναι κάτι ανώτερο από τους άλλους και συχνά αυτοθαυμάζονται. Είναι βέβαιοι ότι η ιδεολογία τους ενέχει την απόλυτη αλήθεια και όσα κάνουν είναι εξ ορισμού σωστά. Λάθη κάνουν οι «άλλοι». Γι’ αυτό μένουν έκπληκτοι όταν αναγκάζονται να παραδεχτούν κάποιο λάθος, όπως συνέβη με τον κ. Ζαχαριάδη.

«…αριστερό άνθρωπο!»: Το άλλο θέσφατο είναι ότι ο «αριστερός άνθρωπος» είναι «είδος»! Γεννιέται έτσι και δεν αλλάζει ποτέ. Μπορεί ο κόσμος να έχει έρθει τα πάνω κάτω, μπορεί να έχουν εξαφανιστεί όλα τα στοιχεία που θεμελίωσαν την όποια θεωρία, ιδεολογία, πολιτική, ο δογματικός άνθρωπος θα στέκει εκεί, αμετακίνητος, τοις κείνων ρήμασι!

Η ιστορία, αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα είναι γεμάτη από παραδείγματα δογματικών θεωριών και ιδεολογιών που εκτρέφουν αυταρχικά, ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα, κόμματα και θεσμούς. Πρόκειται για θεσμούς, βαθιά συντηρητικούς στην ουσία τους που μπορεί να προσφέρουν πρόσκαιρη ασφάλεια και ατομική ανέλιξη στους οπαδούς τους, αλλά μακροχρόνια, μόνο οπισθοδρόμηση και δεινά επιφέρουν στην ευρύτερη κοινωνία.