Θα περίμενε κανείς, εβδομήντα χρόνια από την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι φρικαλεότητες , οι καταστροφές και οι βέβηλες πράξεις που διαπράχτηκαν από τους ναζί και τον αρχηγό τους, να έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης και να έχουν διδαχθεί ιδιαίτερα στην χώρα από όπου ξεκίνησαν όλα: τη Γερμανία. Δεν είμαι όμως σίγουρος μετά τα όσα διάβασα στο newmoney.gr και στο theguardian της 6ης Οκτωβρίου του 2015. Σύμφωνα λοιπόν με τα δημοσιεύματα, σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει μια ταινία, με τίτλο «Look Who’s Back» , βασισμένη σε σατυρικό βιβλίο, όπου ο Χίτλερ μεταφέρεται στον σύγχρονο κόσμο και γίνεται celebrity! Ο σκηνοθέτης της ταινίας David Wnendt, όπως και ο πρωταγωνιστής Oliver Masucci, δηλώνουν σοκαρισμένοι από τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον Χίτλερ, που είδε μπροστά του. Είδα κι εγώ φωτογραφίες, όπως εκείνη με ένα τσούρμο μαθητές, αγόρια κορίτσια, που έτρεξαν να φωτογραφηθούν, να… σελφάρουν με το μακάβριο ζωντανό είδωλο του Αδόλφου, που ξυπνάει ακόμα άσβηστες μνήμες…
Ανατρίχιασα! Η φωτογραφία από το πλάνο ήταν εκεί και με «χτύπησε» σαν αστραπή! Ήταν κάτι σαν μπουνιά στο στομάχι! Η σκέψη στάθηκε εκεί. Κοκάλωσα! Ενοχλήθηκα και με κατακυρίευσε ένα μίγμα δέους, απογοήτευσης μαζί με αρκετή δόση φόβου… Αυτή η σύνδεση του ειδώλου τού Αδόλφου, με τις σύγχρονες γενιές, όσο και αν βασίζεται σε μια εικονική πραγματικότητα, δεν παύει να εμπεριέχει την απαθανάτιση διασύνδεσης του σημερινού κόσμου με ένα παλαιό (?) βίαιο και εκφυλιστικό σύμβολο του απόλυτου ερέβους και του τρόμου! Είμαι επιρρεπής σε τέτοιες αντιδράσεις, γιατί η ιστορία βαραίνει πολύ τους προβληματισμούς μου και απασχολεί ίσως υπέρμετρα τις σκέψεις μου. Θεωρώ πως κάτι τέτοια… αθώα περιστατικά, όπως αυτές οι τυχαίες φωτογραφήσεις, είναι επαρκείς ώστε να στέλνουν μηνύματα σε όλους όσοι ασχολούνται με το μεγάλο ζήτημα του νεοναζισμού και απασχολεί συνεχώς τις σκέψεις και τα ανακλαστικά τους.
Εκεί λοιπόν στο σημερινό Βερολίνο, κάτω από την πύλη τού Βρανδεμβούργου, όποιος θεωρεί πως «νεαροί είναι, δεν γνωρίζουν», μάλλον θα κατέχουν δίπλωμα θλιβερής βλακείας… Εκεί, στην καρδιά τής Γερμανικής ισχύος, όπου είχε συγκεντρωθεί όλη η… ιντελιγκέντσια της φασιστικής μήτρας, με τις κατάλληλες μεθόδους τής ναζιστικής προπαγάνδας και αλόγιστης, ανείπωτης βίας, οι γενιές (και οι νέες) δεν επιτρέπεται να αγνοούν ή να ξεχνούν. Με κάτι τέτοια στη σκέψη μου, ευλόγως αναρωτιέμαι: Πού είναι λοιπόν η Εκπαίδευση των σύγχρονων Σχολείων, Πανεπιστημίων, κλπ;
Δεν θα ήθελα να γενικεύσω τη σκέψη μου αυτή, γιατί οι γενικότητες υποτιμούν και το υποκείμενο και το αντικείμενο των σκέψεων και ωθούν εύκολα στη διαγραφή των εκπαιδευτικών δομών μιας χώρας πολυπολιτισμικής, πνευματικής, σημαντικής για την Ευρώπη και τον κόσμο και θα την αδικήσω με απλουστευμένα συμπεράσματα, γι’ αυτό δεν θέλω να πέσω σ’ αυτή την παγίδα ενός επιπόλαιου και βιαστικού συμπεράσματος… Παράλληλα όμως σκέφτομαι πως αν η εικόνα των νέων, που τρέχουν να απαθανατιστούν με τον σωσία, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά συνηθισμένο, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά…
Τα μειράκια και οι «θαυμαστές» τού Αδόλφου, προφανώς αγνοούν ή και αδιαφορούν για την ιστορία, όπως οι εδώ χρυσαυγίτες και οι θλιβεροί ψηφοφόροι τους. Φλερτάρουν ασυνείδητα με τα φρικώδη απολιθώματα του παρελθόντος, τα οποία η ίδια η στείρα και αντιπνευματική εποχή μας τα ανακαλεί, κάθε φορά που το πόπολο λυγίζει από το φόβο τής ανασφάλειας…
Το μεταμφιεσμένο «είδωλο» του Αδόλφου και όσα συμβολίζει, θα είναι πάντα μια «στάμπα στη ζωή μου» όπως λέει και το τραγούδι. Η εικόνα του έρχεται μέσα από τις ζοφερότερες σελίδες τής ιστορίας, που ακόμα μας προσβάλει και πληγώνει την ώρα που μας βυθίζει στο σκοτεινό τούνελ τού μέλλοντος…