Είδαμε στο Netflix την περίφημη αγγλική, μίνι σειρά «Adolescence» («Εφηβεία», 2025), η οποία συγκέντρωσε το ενδιαφέρον πολλών θεατών και προκάλεσε πολλές συζητήσεις για το θέμα της, την άσκηση βίας κατά των κοριτσιών εκ μέρους των αποπροσανατολισμένων στο διαδίκτυο, εφήβων. Το Adolescence είναι μια πολύ καλή και συναρπαστική κοινωνική σειρά με νόημα και βάθος, με κοινωνικά επίδικα, που προκάλεσε τον διάλογο και τις διερωτήσεις πολλών ανθρώπων, ειδικότερα γονέων, για τα ζητήματα τα οποία θέτει. Τη σεξιστική, αγορίστικη, εφηβική συμπεριφορά, τους κινδύνους της διατάραξης κι ανατροπής της ψυχολογικής κατάστασης του εφήβου που κολυμπάει στα social media με άγνοια κινδύνου και την αμελή, ανεπαρκή κι απόμακρη στάση των σύγχρονων γονέων ως προς τα παραπάνω ζητήματα, ιδίως τα σχετικά με το σερφάρισμα των εφήβων και των παιδιών στο ίντερνετ.
Η μυθοπλασία του “Adolescence” επικεντρώνεται σε έναν δεκατριάχρονο μαθητή που συλλαμβάνεται για τη δολοφονία με μαχαίρι μιας συμμαθήτριάς του που τον απέρριψε ερωτικά, κατατάσσοντάς τον στα κοινωνικά δίκτυα, δημοσίως, στους απορριπτέους, άσχημους κι άχρηστους αρσενικούς. Το “Adolescence” κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια του θεατή να μάθει περισσότερα για το σύμπαν των εφήβων στην Αγγλία και στον δυτικό κόσμο, γενικότερα. Ο κεντρικός χαρακτήρας του νεαρού, επιθετικού, προβληματικού, απροσάρμοστου και βίαιου εφήβου που έχασε, τελικά, πλήρως την ισορροπία του, είναι πειστικά και ολοκληρωμένα πλασμένος και κινητοποιεί το ενδιαφέρον μας να μάθουμε πώς λειτουργεί ο νους κι η ψυχή του. Αλλά και πώς λειτουργεί το εφηβικό περιβάλλον, κοινωνικό, οικογενειακό και ιντερνετικό, που επηρεάζει τους μαθητές και τους νέους.
Περιγράφονται επαρκώς οι συνέπειες του φόνου στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και οι ευθύνες τους. Ο πατέρας του νεαρού δολοφόνου αναρωτιέται, αφού το παιδί μας ήταν δίπλα μας στο δωμάτιό του, γιατί να ανησυχούμε; Ξεχνάει πως με το λάπτοπ ή το smartphone στα χέρια, από το δωμάτιό του, μπορεί να «φτιαχτεί» ψυχολογικά με τον πιο αρνητικό κι επιθετικό τρόπο και να κάνει προετοιμασία ακόμη και για έγκλημα. Η μίνι σειρά θέτει σοβαρότατα κοινωνικο-ψυχολογικά ζητήματα της ερωτικής και σεξουαλικής προσβολής κι υποβάθμισης του άλλου, ιδίως μέσα από τα social media, στους κύκλους της νεολαίας. Στο ίντερνετ υπάρχουν κοινότητες κι ομάδες που διαδίδουν τον μισογυνισμό, τον απομονωτισμό των αγοριών και τον αλαζονικό σεξισμό τους (βλέπε π.χ. τη ρητορική του επιθετικού μισογύνη Άντριου Τέιτ).
Τα ψυχικά τραύματα που προκαλούνται μπορούν να οδηγήσουν μέχρι σε φόνο. Το μπούλινγκ και η βία, ιντερνετικά και σωματικά, φυσικά, δίνουν και παίρνουν εύκολα. Άλλοι νέοι τα αντέχουν και άλλοι όχι. Στη σειρά τίθενται και άλλα κρίσιμα προβλήματα: Οι ψυχολογικές περιπλοκές κατά τη διάρκεια της ευάλωτης εφηβείας. Η μισογύνικη υποτίμηση και προσβολή της γυναίκας στους κύκλους κάποιας macho, αγορίστικης, αρσενικής νεολαίας. Τα σεξιστικά πρότυπα που διακινούνται στα social media, στο διαδίκτυο και στους κοινωνικούς χώρους των εφήβων, π.χ. στα σχολεία, είναι συναφή με τις προβληματικές συμπεριφορές. Ο τυπικός πατέρας της μυθοπλασίας πιέζει τον γιο του να συμμετέχει και να διακρίνεται σε δυναμικά, σκληρά ομαδικά αθλήματα, ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, ως μέτρο απόδειξης της macho αρρενωπότητάς του. Τι γίνεται όταν ο νεαρός δεν ανταποκρίνεται και δεν καθίσταται ισάξιος του δυναμικού πατρικού προτύπου του;
Η σειρά είναι καλοσκηνοθετημένη και σφιχτοδεμένα αφηγημένη, με ένταση, παρατηρητικότητα και αποχρώσεις. Το ότι κάθε ένα από τα τέσσερα επεισόδια είναι φιλμαρισμένο σε ένα δυσκολότατο μονοπλάνο απόλυτης ακρίβειας είναι ένα αισθητικό, τεχνικό, χορογραφικό και ερμηνευτικό επίτευγμα. Το οποίο προσδίδει ακόμη περισσότερο ρεαλισμό, αμεσότητα και δύναμη στα δρώμενα. Το ύφος περνάει από την ψυχρή παρατήρηση στη δραματικότητα και τη συγκίνηση και το αντίστροφο. Τη σκηνοθεσία έκανε ο Φίλιπ Μπαραντίνι (ταινία «Σημείο βρασμού», 2021), ενώ δημιουργοί, σεναριογράφοι και εκτελεστές παραγωγοί της σειράς είναι οι Τζακ Θορν και Στίβεν Γκράχαμ (ο εξαίρετος ηθοποιός που υποδύεται τον πατέρα του νεαρού δολοφόνου). Η υποκριτική των ηθοποιών και ιδιαίτερα του εκπληκτικού νεαρού πρωταγωνιστή (Όουεν Κούπερ), μα και της ψυχιάτρου και του πατέρα του, είναι αξιολογότατη και μας κερδίζει.