Λυπάμαι για τον νεολογισμό. Αλλά κάποτε πρέπει να ονοματίσουμε μονολεκτικά όλους αυτούς που ούτε στο διήμερο της νικηφόρας Δημοκρατίας, της αποτελεσματικής λειτουργίας των θεσμών, της ήττας του ναζισμού, της ανθρώπινης χαράς, δεν κρατήθηκαν και, με την παρουσία τους στις τηλεοράσεις ή με τα άρθρα τους, προσπάθησαν ματαίως να συσκοτίσουν τα πράγματα και να μαυρίσουν την ψυχή μας. Επειδή δεν μπορούσαν παρά να πουν ένα ξεψυχισμένο ναι, μας βομβάρδισαν με τα αλλά τους. Κόμματα που νιώθουν σαν παιδιά που τους πήραν το γλυκό λίγο πριν το βάλουν στο στόμα, Συνταγματολόγοι (άλλοι απόφοιτοι Νομικής και άλλοι απόφοιτοι της Πλατείας Συντάγματος) στενοχωρημένοι που η Δικαιοσύνη ενήργησε χωρίς την άρση της βουλευτικής ασυλίας, αρθρογράφοι ευαίσθητοι που παγώνουν όταν πληροφορούνται ότι συλλαμβάνονται βουλευτές της Χ.Α. και απαιτούν αποδείξεις – αλλιώς, ολοφύρονται, ηττηθήκαμε – την ώρα ακριβώς που το κουβάρι ξετυλίγεται. Είχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε την αμήχανη σύμπλευση κάποιων Αριστερών και κάποιων ακραίων φιλελεύθερων που τους έπιασε ο πόνος για τα συνταγματικά δικαιώματα του Μιχαλολιάκου, την ώρα που αστυνομία και δικαιοσύνη επιτέλους κινήθηκαν. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που έχουν τη σπάνια ικανότητα να πέφτουν πάνω στο δέντρο αφού πρώτα έχουν χάσει το δάσος. Εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε: -και μέρες που είναι -με αυτόν τον τρόπο:
Γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος αυτός, γιατί δεν χαμογελά, πατέρα
Γιατί δεν λάμπει για αυτούς ο ήλιος, γιατί δεν φέγγει για αυτούς η μέρα.
Γιατί, παιδί μου – και είναι ώρα να επιστρέψουμε στην πρόζα – αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους ήρθαν. Όταν αρχές Σεπτεμβρίου ένα κόμμα διακηρύσσει ότι με έμβολο τους απεργούς καθηγητές θα συγκροτηθεί στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς πανεργατικό, παλλαϊκό μέτωπο για τη δημοκρατική (sic) ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης, προφανώς κάπως αλλιώς υπολόγιζε να βγει ο μήνας. Γιατί ο μήνας βγήκε με την κυβέρνηση ισχυρότερη, τους καθηγητές στις τάξεις τους, τους νεοναζί με χειροπέδες και τις λαϊκές γειτονιές ανακουφισμένες και απαλλαγμένες από τις καταδρομικές επιχειρήσεις, τους μετανάστες να βλέπουν τους αστυνομικούς που «έθαβαν» τις αναφορές τους και τους κάρφωναν στη Χ.Α. να κάνουν παρέα με τους Χρυσαυγίτες έξω από τον ανακριτή. Και επειδή το σχέδιο δεν βγήκε άρχισαν τα όργανα και ανάλογα με τον βαθμό ευφυΐας ή ιδιοτέλειας καθενός και η έκθεσή του. Από την απέραντη αμηχανία στην αβάσταχτη ελαφρότητα. Από τη σιωπή των «μετριοπαθών», που έχουν εξαφανιστεί από τα κανάλια, στους ακροβατισμούς των Τσίπρα, Παπαδημούλη, που αφού νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν με ένα στραμπουλιγμένο «έγινε το αυτονόητο» έδειξαν πανέτοιμοι να αξιοποιήσουν τα απελπισμένα αντιδημοκρατικά τερτίπια της εγκληματικής συμμορίας. Έτσι, χωρίς αιδώ, αποδέχθηκαν την πρόκληση και ζήτησαν να μετατραπεί σε «αντιναζιστικό, αντιμνημονιακό δημοψήφισμα» η όποια επαναληπτική εκλογή. Και συνεχίζουν να ζητάνε εκλογές, την ώρα που η Ιταλία βυθίζεται στην κρίση και η οικονομία της κλυδωνίζεται επειδή ακριβώς ο Μπερλουσκόνι προχωρά σε «δημοκρατική ανατροπή» της κυβέρνησης και ζητά εκλογές με το ίδιο αθώο ύφος που τις ζητά και ο Τσίπρας. Για να είμαστε δίκαιοι, μόνο ο Πέτρος Τατσόπουλος έσωσε την τιμή του ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως τη δική του.
Για να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα παραμύθια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο δημοκρατικό τόξο, μόνο που πρέπει να συνηθίσει σε αυτό το κουστούμι και να μη νιώθει άβολα. Και επειδή το δημοκρατικό τόξο, όπως απεδείχθη, έχει και βέλη, πρέπει και αυτός και τα άλλα κόμματα να αποφασίσουν αν θα αφήσουν μόνους τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να τεντώνουν τη χορδή. (Θα ήταν και ο Κουβέλης αν δεν είχε φύγει για το… «μαύρο» της ΕΡΤ, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία). Το αντιμνημονιακό μέτωπο θρυμματίστηκε, το plan B απλώς δεν υπάρχει, η Χρυσή Αυγή κτυπήθηκε στην καρδιά, η κρίση είναι παρούσα όχι για να μας διχάζει αλλά για να μας ενώσει στην αντιμετώπισή της. Μπορούμε να πούμε πολλά για το τι έγινε και τι δεν έγινε για την αντιμετώπιση του ναζισμού, για το αν αρκούσε το υπάρχον πλαίσιο ή αν θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο ο αντιρατσιστικός νόμος, για το υπόστρωμα βίας που πάνω της πάτησε η Χρυσή Αυγή και ποιοι το υπέθαλψαν, για την καθυστέρηση έκφρασης σταθερής πολιτικής βούλησης που απελευθέρωσε διωκτικές αρχές και δικαιοσύνη, για το αν ευθύνεται το μνημόνιο ή εάν οι ρίζες είναι πιο βαθιές… Σε όλα υπάρχει δόση αλήθειας. Καμιά εξήγηση όμως δεν περικλείει όλη την αλήθεια, γιατί το φαινόμενο είναι σύνθετο.
Ένα είναι βέβαιο και αποτελεί σταθερή βάση εκκίνησης για το μέλλον. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν μια μεγάλη στιγμή για την Ελληνική Δημοκρατία. Ένα μήνυμα ότι η Δημοκρατία μας, μπορεί να άργησε, μπορεί να έχει κουσούρια, αλλά είναι τελικά πανίσχυρη. Χαρείτε το και αφήστε τα «ναι, μεν, αλλά».