Από μια άποψη ήταν και λίγο αστείο να βλέπω τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να εκφράζουν την αισιοδοξία τους για την τρίτη ψηφοφορία. Αλλά εξίσου αστείο ήταν και το θέαμα του Τσίπρα, του Κουβέλη, του Καμμένου που κόμπαζαν ότι «ο λαός και η Βουλή θ’ ανακόψουν την καταστροφική πορεία της σημερινής κυβέρνησης». Με όλο τον σεβασμό και στους πέντε, αλλά μας δούλευαν. Είτε τους αρέσει είτε όχι, τις πολιτικές εξελίξεις θα τις καθορίσουν τα 16 μέλη της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.
Για απλή αριθμητική πρόκειται. Οπως η συγκυβέρνηση χρειάζεται 180 ψήφους για να βγάλει Πρόεδρο, έτσι και η αντιπολίτευση χρειάζεται 120 για να εμποδίσει την εκλογή. Μέχρι τώρα η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος της αντιπολίτευσης, αλλά μόνο επειδή οι «χιτλερικές ψήφοι» προστίθενται στις «αριστερές» του ΣΥΡΙΖΑ, στις «πατριωτικές» των ΑΝΕΛ, στις «ανανεωτικές» της ΔΗΜΑΡ και στις «κομμουνιστικές» του ΚΚΕ. Χωρίς τις «φασιστικές» των χρυσαυγιτών δεν εξασφαλίζεται το μπλοκάρισμα της εκλογής.
Χθες οι δύο ανεξαρτητοποιηθέντες της ΧΑ ψήφισαν τον Δήμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να μιλήσει για «δύο χιτλερικές ψήφους». Αλλά την ίδια ώρα συνυπολόγιζε, θέλοντας και μη, ως συμμαχικές του τις υπόλοιπες 16. Και αφελώς εγώ διερωτώμαι τι θα γίνει αν στην τρίτη ψηφοφορία ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του αποφασίσουν ν’ αλλάξουν στρατόπεδο και πουν «ναι στον Δήμα».
Το ξέρω το «έργο». «Συνωμοσίες», «εξαγορές», «συναλλαγές εν όψει της δίκης», απ’ όλα θα έχει το σενάριο. Οσα ενδεχομένως θα μπορούσε να ισχυριστεί και η κυβερνητική πλευρά για την έως τώρα συμπόρευση των χρυσαυγιτών με τους συριζαίους. Και φυσικά οι κομματικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετηθούν, ο αντίπαλος θα καταγγελθεί, αλλά η πραγματικότητα δεν θ’ αλλάξει. Η ναζιστική συμμορία θα έχει καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Οπως ήδη δείχνει να τις καθορίζει.
«Και τι μπορεί να γίνει;» με ρώτησε φίλος που του εξέθεσα τον προβληματισμό μου. Του θύμισα τη Γαλλία του 2002. Τότε που ο Ζαν Μαρί Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και σύμπας ο πολιτικός κόσμος στοιχήθηκε πίσω από τον Ζακ Σιράκ. Αλλά εκεί είναι Γαλλία και η πολιτική πρακτική υπερβαίνει όταν χρειάζεται τα όρια του κομματικού συμφέροντος. Και μόνο τότε η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.