Όλο αναρωτιέμαι αν υπάρχει ελπίδα. Κάθε που λίγο τα πράγματα βελτιώνονται -είμαστε και των γρήγορων λύσεων, όλο και ξεπηδά το ίδιο αίτημα. Να γυρίσουμε στον παράδεισο των χαμένων δανεικών.
Να μας χρηματοδοτούν άλλοι, να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Από τον συνταξιούχο των 45 χρόνων που εξαγόρασε τη συμμετοχή του στο ανταλλακτικό σύστημα εξουσίας, των κομμάτων που αντιμετώπιζαν τον πολίτη σαν κακομαθημένο παιδί που θέλει να του κάνουν τα χατίρια, μέχρι αυτόν που αγόρασε για επένδυση σπίτια και τώρα καταλαβαίνει ότι το ιδιότυπο αεροπλανάκι “αγοράζω υπερτιμημένα ακίνητα, τα πουλάω σε κάποιον άλλο υπερτιμημένα και βγάζω” δεν λειτουργεί και φωνάζει γιατί κάποιος δεν του δίνει τα λεφτά που νόμιζε ο αφελής ότι διασφάλισε. Όλοι αυτοί περιμένουν να ξαναγυρίσει η κατάσταση εκεί που την αφήσαμε. Σάμπως αυτοί θα χρεοκοπήσουν; Θα χρεοκοπήσουν όσοι με μεγάλη προσπάθεια επένδυσαν συνετά σε ένα καλύτερο μέλλον, χειρίστηκαν με προσοχή και σοβαρότητα τα θέματά τους. Δεν μάζεψαν δανεικά για το “παιδί”. Δεν έγιναν μικροεργολάβοι, δεν πήραν σύνταξη με ανήλικο στα 50 τόσα τους εις βάρος των υπολοίπων. Μου κάνει πάντα εντύπωση ότι αυτοί που φωνάζουν περισσότερο για τα διάφορα δημόσια αγαθά που πρέπει να τους παρέχονται αφειδώς είναι αυτοί που ποτέ δεν πλήρωσαν φόρους… Ελληνική ιδιοτυπία.
Βαδίζουμε ολοταχώς με θρυμματισμένα κόμματα και κομματικό σύστημα εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Στη βαλκανική μας αγκαλιά. Χωρίς να φρενάρουμε, χωρίς να αλλάζουμε. Μόλις λίγο βγάζουμε έξω το κεφάλι, διεκδικήσεις και αποφάσεις μοιράζουν μεροληπτικά το υστέρημά μας. Ημών των συνεπών που φορολογούμαστε σκληρά, για να ξαναζεί το απέραντο πάρτι. Έστω και με βουτήματα και πορτοκαλάδα, αντί με χαβιάρι και σαμπάνια, το πάρτι των προηγούμενων δεκαετιών ξαναζεί! Οι προσκλήσεις γράφονται και ξαναγράφονται.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν αχτίδες ελπίδας. Οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής στην Αθήνα, αν όλα αποδίδονται όπως έγιναν, διαφώνησαν να “σωθεί” το εξάμηνο. Είπαν πολύ απλά ότι αφού δεν έγιναν τα μαθήματά τους, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι έγιναν. Ότι το δήθεν και τάχα, το κλείσιμο του ματιού, το “έλα μωρέ τώρα και τι έγινε”, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μόνοι τους είπαν ότι πρέπει να καθυστερήσουν τις σπουδές τους, για να διασφαλίσουν την ποιότητά τους. Ότι δηλαδή δεν εξασφάλισε η διοίκηση του ιδρύματος, που απαθής άφηνε κάποιους να εμποδίζουν τη διεξαγωγή των μαθημάτων για πιθανόν δίκαια αιτήματά τους, άσχετα με τα μαθήματα, το εξασφαλίζουν μόνοι τους οι φοιτητές. Που αντιδρούν στην υποβάθμιση των σπουδών τους με μια κραυγή αγωνίας. “Να μη σωθεί δήθεν το εξάμηνο”. Να αρχίσει ξανά, να ολοκληρωθεί κανονικά, να διασφαλιστεί η ποιότητα των σπουδών. Γιατί ξέρουν ότι μόνο έτσι έχουν ελπίδα. Όπως θα έπρεπε να φερθούμε όλοι μας.