Όταν ήρθε η κρίση (ήδη ήταν φανερή από τα γεγονότα του 2008), πολλοί θεωρήσαμε ότι το πρώτο μέλημα της χώρας έπρεπε να είναι η προσπάθεια διαχείρισης και ξεπεράσματός της, σε συνθήκες ομαλής δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας. Πρώτο δηλαδή μέλημα, έπρεπε να είναι η προστασία και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας και η αποφυγή του διχασμού. Το ξεπέρασμα των, από τότε, απαρχών εμφυλίου χαμηλής έντασης, που ταλαιπωρούσαν τη χώρα. Με αποδοχή δηλαδή του δημοκρατικού πλαισίου από ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, θα μπορούσαν, η κρίση καθεαυτή και οι αντιθέσεις του είδους μνημόνιο- αντιμνημόνιο και άλλες, να είναι διαχειρίσιμες.
.
Δυστυχώς, ως συνέχεια του πνεύματος της μεταπολίτευσης, τις περισσότερες φορές κυριάρχησαν πολιτικές που εν ονόματι και υπαρκτών προβλημάτων, υποβάθμιζαν τα ζητήματα δημοκρατίας, εκβιάζοντας λύσεις και επιλογές ανέφικτες, δημιουργώντας υπερβολική και διαρκή ένταση. Η χώρα διαιρέθηκε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε υποταγμένους και ανυπότακτους. Και η κρίση ήταν πολύ βαθιά για να ξεπεραστεί σε τέτοιες συνθήκες διαρκούς (ανώφελης) ρήξης. (Όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, παρόμοιου μεγέθους κρίσης, την αντιμετωπίζουν υπό ένα κλίμα εθνικής ενότητας, σεβασμού της δημοκρατικής ομαλότητας, εμμονής στην ευρωπαϊκή προοπτική.)
.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι και η διαχείριση της κρίσης να μην είναι η καλύτερη και ενώ είχαμε στα αριστερά του πολιτικού φάσματος μια άνομη και τρομοκρατική, αλλά σχετικά περιθωριακή Αριστερά, να βρεθούμε και με μια ακροδεξιά ΑΝΕΛ, χειρότερη από το ΛΑΟΣ, και μια νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, χειρότερη και από τον εσμό της χούντας, με αξιοσημείωτη κοινοβουλευτική παρουσία.
.
Η συμμορία της Χρυσής Αυγής εισήλθε στο ελληνικό Κοινοβούλιο ήδη εγκληματική και διεφθαρμένη. Παλιότερα, η Χούντα, το παρακράτος του μετεμφυλίου, παραμέρισε το επίσημο κράτος. Τώρα, ο υπόκοσμος των επιγόνων της λειτουργούσε ως παρά το κράτος. Το «ατύχημα» της Αμφιάλης, όλοι το παραδεχόμαστε, ήταν θέμα χρόνου. Άλλωστε, αντίστοιχη δολοφονία και πολλές απόπειρες είχαν συμβεί με «έγχρωμους» και το αγνοήσαμε…
.
Οφείλουμε να πιστώσουμε στον πρωθυπουργό την καθαρή τοποθέτηση μετά το έγκλημα. Τον ακολούθησε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη της δικομματικής κυβέρνησης. Υπήρξαν κάποια παρατράγουδα από στελέχη της ΝΔ. Αλλά και στην άλλη μεριά, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ. Θα μπορούσε κανείς και να τα αγνοήσει.
.
Η δολοφονία ενός νέου παλικαριού, είναι, έστω την ύστατη ώρα, για όλους μας, ένα σοκ εγρήγορσης.
.
Η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να τελειώσει την υπόθεση στα δεξιά της, βάζοντας την δημοκρατία με αυτό τον πρακτικό τρόπο σε πρώτη προτεραιότητα. Δεν τελειώνει όμως το ζήτημα εκεί. Είναι χρέος πλέον και της Αριστεράς να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα τις δημοκρατικές εξελίξεις. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, δεν είναι μόνο η εμμονή στην προτεραιότητα μνημονιακοί –αντιμνημονιακοί και το εξ αυτής διχαστικό ή εμείς ή αυτοί. Δεν είναι η εμμονή σε πρακτικές αμφίβολης νομιμότητας των συνδικαλιστικών φορέων του δημόσιου τομέα (εδώ πρωτοστατούσε το ΠΑΜΕ), που παρεμπόδισε τις αναγκαίες ελάχιστες αλλαγές. Είναι επίσης πρακτικές ελέγχου τομέων και περιοχών, τρομοκρατίας στα Αριστερά των επισήμων κομμάτων που νοθεύουν το πολίτευμα και τροφοδοτούν την ανομία.
.
Στα θολά νερά της ανομίας κυρίως (και δευτερευόντως στην κρίση), βρήκε πρόσφορο έδαφος το νεοναζιστικό μόρφωμα. (Κάτι έσχατο ζήτημα υπάρχει και με τον υποστηρικτή του νόμου του Λιντς). Είναι τουλάχιστον αφελής η αντίληψη ότι το μνημόνιο έφερε τη Χρυσή Αυγή. Περισσότερο ρεαλιστική είναι η άποψη ότι η διαχείριση της (λαθρο)μετανάστευσης, η υστέρηση του κράτους δικαίου στην διαχείρισή του, άφησε μεγάλα κενά τα οποία αξιοποιήθηκαν από τους νεοναζιστές. Όπως και εφεύρημα που διευκολύνει, αλλά αγνοεί τα πρακτικά προβλήματα, τις δυνάμεις στα Δεξιά και τα Αριστερά του πολιτικού συστήματος, η περίφημη θεωρία «των δύο άκρων». Αν θέλουμε να είμαστε πιο ειλικρινείς, η εμμονή στην προτεραιότητα των στρωμάτων που εργάζονται στο δημόσιο τομέα, άφησε ακάλυπτα τα μικροαστικά στρώματα και τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα…
.
Ας υποθέσουμε πως επιτέλους διαμορφώνονται συνθήκες εθνικής ομοψυχίας ως προς την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Τι γίνεται με την κρίση καθεαυτή, τους λόγους που μας οδήγησαν ως εδώ, το μνημόνιο, το χρέος, την διαφθορά… κ.λπ;
.
Η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να φτάσει ως το τέλος το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής. Μια τέτοια προσπάθεια θα αλλάξει το πολιτικό κλίμα στη χώρα. Θα την ευθυγραμμίσει επιτέλους με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έστω τις νότιες, στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης. Θα δράσει εξυγιαντικά για όλον τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό σύστημα. Θα αυξήσει την αξιοπιστία της στην ΕΕ. Θα δημιουργήσει συνθήκες προώθησης της δημοκρατίας. Θα αναγκάσει και την αξιωματική αντιπολίτευση να ενσωματωθεί καλύτερα στο δημοκρατικό πλαίσιο. Θα σπάσει δεσμούς ανοχής και θα περιορίσει αποφασιστικά τις εκτός του δημοκρατικού πλαισίου δυνάμεις και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
.
Αν βέβαια από όλες τις μεριές δεν επικρατήσει, έστω σταδιακά, η λογική της δημοκρατικής νομιμότητας ως πρώτη προτεραιότητα, ακόμα κι αν εξοντώσουμε τώρα το άγος της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί να προχωρήσουμε, διορθώνοντας κακοδαιμονίες που όλοι έχουμε επισημάνει.
.
Υ.Γ. Είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη η νίκη της Μέρκελ. Ολοκληρώνει μια δική της πορεία στο εσωτερικό της χώρας της, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Από μια άλλη σκοπιά, αποτελεί το αποκορύφωμα της γενικότερης γραμμής εθνικής αναδίπλωσης, της οποίας ηγήθηκε η γερμανίδα καγκελάριος και επηρέασε το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ο συντηρητικός κύκλος ολοκληρώθηκε. Ίσως έρχεται ο καιρός μιας αντίστροφης πορείας και στα καθέκαστα κράτη και στην ΕΕ. Ας το ελπίσουμε. Οι δυσκολίες σχηματισμού κυβέρνησης δεν αφορούν μόνο το SPD.