—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
«Η Ευρώπη με κάνει και ντρέπομαι». Με το γνωστό ύφος της ανακύκλωσης συγκινητικών στερεοτύπων, ο πρωθυπουργός δήλωσε από το βήμα της Βουλής, με αφορμή το νέο προσφυγικό ζήτημα, ότι η «ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα στους Ευρωπαίους». Ας προσέξουμε αυτό το ενδιαφέρον ρητορικό παιχνίδι της νέας πολιτικής αναμέτρησης με τους εταίρους μας. Από τη μια μεριά βρίσκεται ο «ελληνικός λαός» και από την άλλη οι «Ευρωπαίοι», στη γενικευτική και ολοποιημένη εκδοχή τους? από τη μια μεριά βρίσκεται ο πρωθυπουργός και από την άλλη «η Ευρώπη», στιγματισμένη μάλιστα από το αίσθημα της «εσωτερικής» ντροπής του Έλληνα ηγέτη.
Η ντροπή, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, είναι ένα αρκετά περίπλοκο συναίσθημα, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αποποίηση των ατομικών ευθυνών. Στον πυρήνα της κυριαρχεί ένας «εαυτός μειωμένης αξίας», που ελέγχεται διαρκώς για πράξεις ή παραλείψεις, διεκδικώντας εντέλει μια ανεστραμμένη, ενοχική έστω, ανωτερότητα. Νομίζω ότι πολλά από αυτά τα στοιχεία ανιχνεύονται ξεκάθαρα στο λόγο του πρωθυπουργού αλλά δεν φτάνουν για να εξηγήσουν τη διαρκή επιθετική στάση του και τα ανακλαστικά του απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους. Τα ανακλαστικά αυτά άλλωστε τον οδήγησαν πριν από μερικούς μήνες να υποβαθμίσει το ζήτημα, όταν πολλοί τον προειδοποιούσαν ότι το προσφυγικό θα εξελιχθεί σε μια «κρίση μέσα στην κρίση». Σε εκείνη τη φάση, ο κ. Τσίπρας επέτρεπε στους γραφικούς ακροδεξιούς υπουργούς του να απειλούν τους εταίρους με «εξαγωγή τζιχαντιστών», στο όνομα της γεωπολιτικής θέσης της χώρας! Στη σημερινή φάση, η κυβέρνηση επιχειρεί με μίζερη ιδιοτέλεια να εντάξει το προσφυγικό ζήτημα στην ατζέντα της γεωπολιτικής πίεσης για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Στη νέα «σκληρή διαπραγμάτευση» που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες, ο κυνικός ευρωσκεπτικισμός θα εναλλάσσεται με ακραία εκφραστικά ατοπήματα, σαν κι αυτά που ακούσαμε στην «εισαγγελική» ομιλία του κ. Τσίπρα: «Είναι σε όλους μας συμπαθή τα νεκρά παιδιά και μας προκαλούν θλίψη, αλλά τα άλλα προσφυγόπουλα που ζουν δεν είναι συμπαθή»! Φαίνεται πως στην παράξενη συριζική ζυγαριά της ανθρωπιάς, η Ευρώπη εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art