Αχ αυτό το ελληνικό σχολείο!…Τόνοι δακρύων έχουν χυθεί, τόνοι μελάνης έχουν γραφτεί και… κιλά μεταρρυθμίσεων έχουν «πραγματοποιηθεί??! Αποτέλεσμα;… Μηδέν! Γι’ αυτό το μηδενικό αποτέλεσμα έχουμε ευθύνη, εκτός από τις κυβερνήσεις, όλοι!… Μεταξύ όλων των άλλων βεβαίως και οι καθηγητές κι οι δάσκαλοι, που έχουν και τα δίκια τους, που διαμαρτύρονται τώρα!
.
Όμως την πρώτη ευθύνη, μαζί με το κράτος την έχουμε εμείς οι γονείς, γιατί όλοι μας καθόμαστε εδώ και χρόνια και παρακολουθούμε αμέτοχοι αυτή την συνεχή υποβάθμιση και το χάλι, χωρίς να παρεμβαίνουμε δυναμικά για να το σταματήσουμε, να το αλλάξουμε να υποχρεώσουμε το κράτος και τους εκάστοτε κυβερνώντες να κάνουν μια ουσιαστική και σοβαρή συνολική μεταρρύθμιση στο χώρο της παιδείας. Γιατί είμαστε εμείς οι γονείς που έπρεπε να διεκδικούμε, να διαμαρτυρόμαστε και να διαδηλώνουμε από καιρό αλλά και σήμερα για την παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση. Επειδή τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν τα γράμματα που πρέπει στα δημόσια σχολεία, ενώ στο μεταξύ όλοι μας συνεχίζουμε να πληρώνουμε διαρκώς και περισσότερους φόρους μεταξύ άλλων και για την παιδεία. Και όχι μόνο και κυρίως να διαμαρτύρονται οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, που και αυτοί αποτελούν, κακώς – πολύ κακώς, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, έτσι που κινούνται και διεκδικούν όλα αυτά τα χρόνια!…
Το εκπαιδευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι μνημονιακό αποτέλεσμα! Δεν δημιουργήθηκε ως συνέπεια της κατάστασης που βιώνουμε στη χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια , αν και σίγουρα επιδεινώθηκε εξ’ αυτού. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό και δημαγωγεί, αφήνοντας να νοηθεί ότι άμα φύγουμε από τα μνημόνια τάχα μου τα προβλήματα της Παιδείας θα λυθούν, απλώς ψεύδεται ασύστολα για μια ακόμη φορά δυστυχώς.
Για του λόγου το αληθές και για να συνειδητοποιήσουμε από πότε αυτό το ζήτημα αποτελεί πρόβλημα και στοιχείο της δημόσιας συζήτησης, χωρίς ποτέ ωστόσο να λύνεται πραγματικά, παραθέτω το παρακάτω μικρό απόσπασμα από ένα άρθρο του Δημήτρη Γληνού που δημοσιεύτηκε σε τέσσερις συνέχειες στον «Νέο Δρόμο», το περιοδικό του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», από τον Δεκέμβριο του 1928 έως τον Φεβρουάριο του 1929(!) Γράφει λοιπόν τότε ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος, συγγραφέας και πολιτικός:
… «Όταν ονομάζουμε χρεωκοπημένο το σημερινό εκπαιδεφτικό μας σύστημα, δεν το κρίνομε απόλυτα σύμφωνα με το κοινωνικό ιδανικό μας, το κρίνουμε σχετικά μέσα σε τόπο και χρόνο και συγκριτικά με τις άλλες αστικές κοινωνίες της Δυτικής και της Μέσης Εβρώπης. Μια τέτια σύγκριση μας δίνει αμέσως τα ακόλουθα πορίσματα. Το αστικό εκπαιδεφτικό σύστημα, όπου εφαρμόστηκε καλά, κατόρθωσε να κατεβάσει τον αναλβαβτισμό όλου του λαού σχεδόν στο μηδενικό, στην Ελλάδα έχουμε ύστερα από εκατό χρόνια εφαρμογής του 55% αναλφάβητους και ένα 95% αγράματους. …
…Το συμπέρασμα είναι, πως το ελληνικό εκπαιδεφτικό σύστημα και στην οργάνωση των σκολειών και στα προγράμματα, και στη μόρφωση των δασκάλων και στη διοίκηση και στα υλικά μέσα της αγωγής, αν συγκριθεί με τ’ άλλα αστικά συστήματα, είναι απόλυτα καθυστερημένο και χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση»!…
Ογδόντα πέντε χρόνια λοιπόν μετά από τότε που γράφτηκε αυτό το άρθρο τα προβλήματα της παιδείας στη χώρα μας δεν είναι βέβαια ίδια, αλλά είναι κατ΄αναλογία ίδια. Και βέβαια είναι εκπληκτικό το πώς δεν έχουμε καταφέρει ως κράτος να έχουμε ένα δημόσιο «αστικό» εκπαιδευτικό σύστημα ανάλογο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά να βολοδέρνουμε από εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, χωρίς ωστόσο να αλλάζει η ουσία του θέματος, που δεν είναι άλλη από την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και την παιδεία που δίδεται στο σύνολο του ελληνικού λαού. Πρόβλημα το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και η βασική γεννησιουργός αιτία όλων των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως ελληνική κοινωνία διαχρονικά.