Με το άγχος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι είναι πλέον η αριστερά. Ή πρέπει να είναι. Αφού ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε τα πράγματα σε εκλογές, θα πρέπει τώρα, λογικά, να έχει στο μυαλό του το εξής:
«Όλοι λέγανε πως αν πάμε σε εκλογές η χώρα θα καταστραφεί. Αν, λοιπόν, φθάσουμε ομαλά στην Κυριακή των εκλογών, θα έχω πάει το παιχνίδι στα πέναλτι. Αλλά και πάλι θα πρέπει να πιάσω δύο που θα χτυπήσουν οι αντίπαλοι και να βάλω ένα εγώ, όταν θα έρθει η σειρά μου».
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να εξελιχθεί στον πιο πολύτιμο ή στον μοιραίο παίχτη της χώρας. Κατάφερε να είναι δεύτερο κόμμα και ρυθμιστής των εξελίξεων, χωρίς καν τα στελέχη του να συμφωνήσουν στα κανάλια αν είναι υπέρ ή κατά της δραχμής. Τώρα ξέρει πως αν αποκρούσει τα πέναλτι των αντιπάλων του, θα γίνει ήρωας. Αν όμως χάσει το δικό του, θα γίνει ο μοιραίος παίχτης. Ο άνθρωπος που θα έχει οδηγήσει την Ελλάδα από την ασφάλεια του ευρώ, στην περιπέτεια της δραχμής.
Το πρώτο πέναλτι που θα πρέπει να αποκρούσει ο Αλέξης Τσίπρας, είναι από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Να καλύψει μέχρι τις εκλογές τις αντιφάσεις και τις ασάφειες του οικονομικού του προγράμματος. Γιατί έχει πει πως θα καταγγείλει το μνημόνιο, θα επιστρέψει το χαράτσι και θα κάνει και 150.000 προσλήψεις.
Το δεύτερο πέναλτι θα το χτυπήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Οι οποίοι θα τον κατηγορήσουν, γιατί αρνήθηκε να κυβερνήσει μετά τις εκλογές τις 6ης Μαΐου. Μεταξύ μας, προσωπικά πιστεύω ότι και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να είναι δεύτερος. Προτιμά να βιώσει την ασφαλή εμπειρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την περιπετειώδη ζωή της κυβέρνησης.
Αν συμβεί αυτό, δε θα χρειαστεί να μπει στη δοκιμασία να χτυπήσει το δικό του πέναλτι. Να κυβερνήσει και να αποδείξει πως αυτά που λέει γίνονται. Και χωρίς η Ελλάδα να χάσει το ευρώ. Αν κερδίσει τις εκλογές, θα το χτυπήσει. Αν το βάλει, αν κάνει όσα είπε προεκλογικά με το ευρώ στην τσέπη, τότε θα αποθεωθεί. Αν το χάσει, αν οι Έλληνες χάσουν το ευρώ για το οποίο τόσα θυσίασαν, τότε δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του στο «γήπεδο»…
Βέβαια, δε θα ήθελα να είμαι ούτε στις εξέδρες, ούτε στη χώρα γύρω από το γήπεδο. Γιατί εγώ έχω πειστεί πως η δραχμή δεν είναι καλό πράγμα. Ότι η μετάβαση από το ένα νόμισμα στο άλλο, θα είναι επώδυνη για την κοινωνία. Πολλές οικογένειες θα καταστραφούν. Και όσοι απαντούν με το επιχείρημα πως «έχουν ήδη καταστραφεί», τους απαντώ: ναι, αλλά σε ποιο σύστημα έχουν περισσότερες ελπίδες να ανακτήσουν το προηγούμενο βιοτικό τους επίπεδο; Και τι σημαίνει έχουν καταστραφεί; Είναι άλλο να έχεις χάσει εισόδημα και άλλο να έχεις χάσει τη δουλειά σου. Ακόμη και όσοι ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, όμως, έχουν περισσότερες ελπίδες να βρουν δουλειά αν η χώρα δε γυρίσει στη δεκαετία του’50. Εκτός κι αν όσοι τους υπόσχονται ότι τότε θα είναι καλύτερα, εννοούν πως τότε θα έχουν χάσει τη δουλειά τους και όλοι οι υπόλοιποι, οπότε όλοι θα είναι στην ίδια μοίρα. Στο μηδέν. Και θα είναι εύκολο στους επιτήδειους να τους πάνε στο 10 ή στο 20. Όταν οι περισσότεροι θα έχουν ξεκινήσει από το 50 και πάνω, σε μια κλίμακα ευημερίας από το 1 μέχρι το 100.