Ένα τελείως ανεπίκαιρο άρθρο ή μήπως μια προσπάθεια να διατηρηθεί η κανονικότητα τα χρόνια της πανδημίας;
Το Πραξικόπημα που προκάλεσε η Ελληνική Χούντα το 1974 ήταν η αφορμή να εισβάλει η Τουρκία στην Κύπρο.
Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ηττηθήκαμε στον πόλεμο που επακολούθησε.
Το Κυπριακό ζήτημα δεν έχει επιλυθεί γιατί κατ? ουσία οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός πως είναι οι ηττημένοι του πολέμου και ως εκ τούτου δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο παρελθόν τους χωρίς συνέπειες.
Η Διεθνής Κοινότητα χρεώνει πλέον την αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού στον Πρόεδρο Αναστασιάδη κυρίως.
Το Σκοπιανό ζήτημα το αφήσαμε να σέρνεται πολλά χρόνια εμμένοντας στην βαλκανική, κατά τη γνώμη των συμμάχων μας, επιμονή μας αναφορικά κυρίως με την ονομασία του κράτους των βορείων γειτόνων μας.
Αυτό εξάντλησε μεγάλο μέρος το διπλωματικού μας κεφαλαίου.
Δεν μπορούμε να ζητάμε πολλά από πολλούς για πολύ χρόνο, η δεξαμενή αποθήκευσης διπλωματικής δυναμικής μας δεν έχει ανεξάντλητη χωρητικότητα ακόμα και αν είναι χτισμένη με υλικά από το ένδοξο παρελθόν μας.
Η οικονομική κατάρρευση της Χώρας και οι πολιτικές διάσωσης που εφαρμόσαμε προκειμένου να αποφύγουμε την πλήρη διάλυσή της, μας υποχρέωσε να υπερδανειστούμε από άλλες χώρες υποθηκεύοντας κατά έμμεσο τρόπο την εθνική μας ανεξαρτησία.
Το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης αποδεικνύεται ανεπαρκές στην επίλυση ζωτικών προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής.
Ο φόβος του πολιτικού κόστους και το δόγμα «άστο γι? αργότερα» ευνούχισε την Ελληνική διπλωματία και όχι μόνον αυτή.
Για να αντιμετωπίσουμε τη διαχρονική επιθετικότητα της Τουρκίας επιχειρούμε να οικοδομήσουμε συμμαχίες με ανταγωνιστικά προς την Τουρκία συμφέροντα ή/και να αναγορευθούμε σε προνομιακό σύμμαχο των ΗΠΑ, αυτά όμως σε όρους επικαιρότητας και όχι σε πλαίσιο στρατηγικού σχεδιασμού.
Επιλέξαμε να αφήσουμε εκκρεμείς επί χρόνια τις συζητήσεις μας για τον ορισμό των θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο και τη Λιβύη επειδή δεν μπορούσαμε να πάρουμε όσα απαιτούσαμε.
Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε το κενό, την αδυναμία μας και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και με την συμφωνία της με την Λιβύη κέρδισε την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Κακά τα ψέματα, τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης παραβιάζει πράγματι το διεθνές δίκαιο και αυτό αναγνωρίζεται από όλους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όσα εμείς υποστηρίζουμε συνάδουν αυταπόδεικτα με το Διεθνές Δίκαιο, αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που όλοι όσοι καταδικάζουν δημόσια τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης αποφεύγουν να σχολιάσουν και πολύ περισσότερο να υποστηρίξουν τις ελληνικές απόψεις.
Δικαιούμαστε να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια αλλά αν το κάνουμε θα μετατρέψουμε το Αιγαίο σε κλειστή θάλασσα και θα δυσκολέψουμε τη ναυσιπλοΐα και αυτό καμία από τις διαπλέουσες χώρες δεν το επιθυμεί.
Εχθρούς θα κάναμε χωρίς κάποιο όφελος.
Ζητήσαμε από τον ΟΗΕ να μην αναρτήσει τους χάρτες που συνοδεύουν τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης ενώ γνωρίζαμε πως αυτό δεν είναι παρά μία πρακτικώς αναπόφευκτη τυπική διδικασία.
Τώρα τρέχουμε να την υποβαθμίσουμε έχοντας όμως υποστεί μία ακόμα διπλωματική ήττα.
Όλα τα σενάρια αντιμετώπισης του Μεταναστευτικού-Προσφυγικού ζητήματος στην περιοχή μας περιλαμβάνουν την Ελλάδα και την Τουρκία.
Αυτό το ξέρουν καλά οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, είναι ώρα να το αντιληφθούμε και εμείς.
Να εγκαταλείψουμε τις μυωπικές και φοβικές πολιτικές, να δούμε τις νέες προοπτικές που δημιουργούνται και να κάνουμε το πρόβλημα ευκαιρία.
Αν δεν επιλυθεί το Κυπριακό και τα προβλήματά μας με την Τουρκία δεν είναι εφικτό να γίνει από κανένα εμπλεκόμενο μέρος, εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν στην ευρύτερη περιοχή.
Τα προβλήματα μας με την Τουρκία πρέπει πλέον να επιλυθούν, διαφορετικά αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε πολεμική σύγκρουση.
Για την επίλυση των προβλημάτων δύο δρόμοι υπάρχουν.
1ος δρόμος: Διμερείς Διαπραγματεύσεις-Προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη.
2ος δρόμος: Πόλεμος-Διμερείς Διαπραγματεύσεις-Προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη.
Η ανησυχία είναι αν πράγματι είναι δύο οι δρόμοι.
Συνεχίζεται …