Επί μέρες, η αξιοποίηση αναμφισβήτητων επικοινωνιακών προσόντων τροφοδότησε τη λάμψη της ελπίδας. Οι προσδοκίες μιας κουρασμένης κοινωνίας συντηρούνται με μια σειρά κινήσεων που συνιστούν επιτυχή διαχείριση συμβόλων. Η Καισαριανή, τα κάγκελα, η Ρωσία, οι καθαρίστριες, το άσυλο, η πρώτη κατοικία, η κόντρα με τον Ολλανδό, οι φαντασμαγορικές διεθνείς επαφές, η εθνική μάχη, το σκοτάδι της λιτότητας, η φλόγα της αντίστασης συνιστούν συμβολισμούς που απευθύνονται σε ένα λαό επιρρεπή σε μύθους, ενισχύοντας έτσι και την άρνησή του να δει σε βάθος τα πραγματικά δεδομένα των προβλημάτων.
Πριν τις εκλογές, νουνεχείς σχολιαστές είχαν εντοπίσει αστάθμητους παράγοντες που θα έκαναν αμφίβολη την ανθεκτικότητα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η αγανάκτηση κατά του μνημονίου, πριμοδοτημένη από την άκρα αριστερά και το μεγαλύτερο μέρος της άκρας δεξιάς θα ήταν βραδυφλεγής παράγων αστάθειας. Τί θα συμβεί άραγε όταν οι αγανακτισμένοι επανεμφανιστούν ζητώντας αποζημίωση από τη νέα εξουσία και ανακαλύψουν ότι οι υποσχέσεις δεν μπορούν να τηρηθούν; Επιπλέον, η συμπεριφορά όσων μικρομεσαίων καταθετών κράτησαν εδώ τις οικονομίες τους θα ήταν μεσοπρόθεσμα απρόβλεπτη. Πώς θα αντιμετωπισθεί μια φυγή κεφαλαίων, ενώ η απομένουσα παραγωγική οικονομία αλλά και το κράτος διψούν για ρευστότητα; Ένας τρίτος παράγων αβεβαιότητας αναδύθηκε μετά τις εκλογές, με την αφύσικη κυβερνητική συμμαχία μεταξύ ριζοσπαστικής αριστεράς και άκρας δεξιάς. Πόσο θα αντέξει ένα τόσο ετερόκλητο μείγμα, με ιδιόρρυθμες προσωπικότητες και βαθειές διαφορές σε μεγάλα θέματα;
Στις παραπάνω αμφιβολίες προστίθεται μια βεβαιότητα, που όμως καθόλου δεν καθησυχάζει. Δεκάδες στελέχη ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις χωρίς να διαθέτουν ούτε ικανοποιητικές γνώσεις ούτε εμπειρία. Ειδικότερα, αγνοούν την ευρωπαϊκή νοοτροπία, την κουλτούρα των δυτικών κυβερνητικών κατεστημένων, τους άγραφους κανόνες, τη διπλωματική γλώσσα, τις συμπεριφορές του κόσμου των τεχνοκρατών. Πότε θα προλάβουν να μορφωθούν; Πάντως, με εφόδια κυρίως ιδεολογικές πλατφόρμες και κομματικές προϋπηρεσίες, καλούνται άμεσα να αντιμετωπίσουν έμπειρους συνομιλητές εξοπλισμένους με πλούσια τεκμηρίωση και να χειριστούν πολύπλοκα ζητήματα οικονομίας, διακυβέρνησης, διεθνών ισορροπιών, ενέργειας, εκπαίδευσης κ.λπ.
Μια εξίσωση αβεβαιότητας, με βασικό άγνωστο το χρόνο, διέπει πλέον τη θέση και την κατεύθυνση της χώρας, ακόμα και αν κάποια συμφωνία έφερνε προσωρινή εκτόνωση. Μια εθνική αντικαπιταλιστική λογική επιχειρεί, με αρνητικούς συσχετισμούς, να αμφισβητήσει πρωτεύοντες άξονες του δυτικοευρωπαϊκού ιστορικού γίγνεσθαι.