Με τη χθεσινή επιλογή του στην ψηφοφορία στην Βουλή ο κ. Σαμαράς εμφανίσθηκε σαν άτυπος ηγέτης των τριών ακροδεξιών κομματιδίων της Βουλής.
Αν αυτό επεδίωκε ή αν το έλαβε υπόψη στους όποιους σχεδιασμούς του, τότε, έχω την εντύπωση, πως θα ισχύσει για την περίπτωσή του η γνωστή παροιμία «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα».
Η πρώτη φορά («μια του κλέφτη») ήταν όταν από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών, στην οποία είχε τοποθετηθεί από τον Κώστα Μητσοτάκη ώστε να αποτελεί αντίβαρο στον δελφίνο Μ. Έβερτ, βύθισε τη χώρα στην εθνικιστική παραφροσύνη του μακεδονικού, παρέσυρε σε αυτή σχεδόν το σύνολο του πολιτικού συστήματος με μεγάλο και μακροπρόθεσμο κόστος για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Η δεύτερη ήταν όταν από τη θέση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία εξελέγη επειδή η Ντόρα Μπακογιάννη ατυχώς αποδέχθηκε την εκλογή «από τη βάση», πόνταρε στο αντιμνημόνιο με τις λαϊκίστικες ουτοπίες των Ζαππείων και έτσι έστρωσε τον δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ και τις... αυταπάτες του.
Είχε, βέβαια, την τύχη μετά τον εκλογικό σεισμό του 2012 να αναρριχηθεί στη θέση του πρωθυπουργού συμμαχικών κυβερνήσεων, αρχικά με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ και στη συνέχεια μόνο με το ΠΑΣΟΚ, εξού και η ονομασία κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Για τον προγενέστερο αντιμνημονιακό του οίστρο είπε ένα mea culpa ενώπιον Μέρκελ και στη συνέχεια διάφορες σαχλαμάρες περί λάθους πολλαπλασιαστών κ.λπ.
Θα περίμενε κανείς πως θα ευλογούσε αυτή την τύχη και η πρωθυπουργική θητεία θα τον ικανοποιούσε όσον αφορά την υστεροφημία του, καθώς σκέπασε, εν μέρει, τα προηγηθέντα τεράστια σφάλματα της πολιτικής του διαδρομής.
Απ’ ότι φαίνεται, όμως, δεν έγινε σοφότερος. Κι έτσι το τελευταίο διάστημα προχώρησε σε ηχηρές διαφοροποιήσεις για την επίσκεψη Ερντογάν, τον γάμο ομοφύλων και τώρα την τροπολογία για -ελάχιστους- μετανάστες.
Έχω γράψει στο παρελθόν πως η κυριαρχία της Ν.Δ. μπορεί να αμφισβητηθεί κυρίως εκ δεξιών στην περίπτωση που ο χώρος ενοποιείτο βρίσκοντας έναν ηγέτη.
Αν ο κ. Σαμαράς ορέγεται αυτόν τον ρόλο τότε είναι, σχεδόν, σίγουρο πως θα ισχύσει η καταληκτήρια φράση της παροιμίας, δηλαδή, «τρεις και η κακή του μέρα», κλείνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πολιτική του καριέρα. Βλέπετε η Πολιτική Άνοιξη είχε μια, έστω σύντομη πολιτική ζωή, επειδή η Ν.Δ. απερχόταν το 93, κάτι που δεν ισχύει στη σημερινή περίοδο -ούτε προβλέπεται στο άμεσο μέλλον- λόγω ανυπαρξίας αντιπολίτευσης.
Λίγο -αλλά όχι εντελώς- διαφορετικά θα είναι τα πράγματα αν έχει επιλέξει ένα ρόλο ενοχλητικής αλογόμυγας στο κόμμα το οποίο διαδοχικά πλήγωσε αλλά και του οποίου υπήρξε Πρόεδρος.Από Πρόεδρος και πρωθυπουργός αρχηγός μικρής εσωκομματικής φράξιας δεν είναι και το καλύτερο τέλος μιας πολιτικής διαδρομής.
Από ανάρτηση στο Facebook